Najpierw pomyślałem, że jest to diabelnie inteligentna parodia twórczości Dana Browna. Później odkryłem, że tenże miał się urodzić dopiero dwa lata po publikacji „Przemian”. A zatem jest to parodia przez antycypację, co jedynie wzmaga mój podziw dla Mathewsa.
Ta biblia apokryfów wypełniona jest po brzegi grami słownymi, które uzmysławiają, jak niedoskonałym narzędziem jest język i jak potężna jest szara strefa, która wypełnia przestrzeń pomiędzy poszczególnymi słowami.
A najważniejsza nauka i tak przychodzi poniewczasie. Dopiero posłowie autorstwa Tomasza Mirkowicza unaocznia, jaki trud interpretacyjny musi podjąć czytelnik, by okazać się godnym przeciwnikiem dla Mathewsa i dopisać znaczenia do tych obszarów szarej strefy, które ten uznał za stosowne podkreślić (na szaro) w tej małej książeczce.
Ta staje się zaś niniejszym książeczką, którą trzeba czytać nie tylko niezwykle uważnie, ale i wielokrotnie.

Najpierw pomyślałem, że jest to diabelnie inteligentna parodia twórczości Dana Browna. Później odkryłem, że tenże miał się urodzić dopiero dwa lata po publikacji „Przemian”. A zatem jest to parodia przez antycypację, co jedynie wzmaga mój podziw dla Mathewsa.
Ta biblia apokryfów wypełniona jest po brzegi grami słownymi, które uzmysławiają, jak niedoskonałym narzędziem jest...

daję 9 bo ubzdurałam sobie że 10 to coś na co jeszcze czekam, ale ta książka to na ten moment moje ulubione literackie odkrycie. Trochę czerpie z metody japońskiej (brak początku i końca) i czeskiej ( tempo i poczucie humoru) czyli to co sprawia, że się ślinię, płaczę i śmieję na przemian, jak w życiu, super było. Szkoda że autor odszedł od tej formy, RIP CIOSŁA.

daję 9 bo ubzdurałam sobie że 10 to coś na co jeszcze czekam, ale ta książka to na ten moment moje ulubione literackie odkrycie. Trochę czerpie z metody japońskiej (brak początku i końca) i czeskiej ( tempo i poczucie humoru) czyli to co sprawia, że się ślinię, płaczę i śmieję na przemian, jak w życiu, super było. Szkoda że autor odszedł od tej formy, RIP CIOSŁA.

Bohater książki dziedziczy bogato zdobioną ciosłę. Zgodnie z zapisem testamentu, najpierw musi odpowiedzieć na trzy pytania. Do tego sprowadza się fabuła książki.

Mimo to, szalona powieść Harry’ego Mathewsa jest istnym literackim sezamem Alibaby. Jak z rogu obfitości sypią się: sceny o zabarwieniu detektywistycznym, łacińskie sentencje, fragmenty baśni, listów, testament, kalambury i szarady, szkatułkowo wplecione fragmenty innych powieści, dwa aneksy (z czego jeden jest w całości napisany po niemiecku, a drugi zawiera zapis nutowy kompozycji „Kyrie”).

Jestem pełen podziwu i doprawdy nie mam pojęcia, jakim literackim Winrarem posłużył się Mathews, by skompresować to wszystko na ledwie 170 niewielkich stroniczkach.

Mało tego: jeśli ktoś zacząłby lekturę od posłowia, niechybnie pociekłaby mu ślinka. Tomasz Mirkowicz wyśmienicie opisuje powieść Amerykanina:

"[…] Dla Mathewsa właśnie odbiorca jest najistotniejszy. On – a nie autor – tworzy powieść. (…) Nawet w wypadku jednego czytelnika odbiór nigdy nie jest identyczny, gdyż przy każdej lekturze można odkrywać w książce coś nowego, a ponadto wpływ może mieć również jego nastrój czy warunki zewnętrzne. Cóż dopiero, gdy czytelników są tysiące, młodych i starych, kobiet i mężczyzn, o różnych doświadczeniach i różnym przygotowaniu. Ileż możliwych interpretacji!"

"[Harry Mathews] wychodzi z założenia, że nic nie pobudza wyobraźni tak, jak poczucie, że się czegoś nie wie, tajemniczość, zagadkowość i niedopowiedzenie".

"W świecie „Przemian” język i zawodzi, i zwodzi. Podstępne pytania w testamencie pana Wayla to zaledwie początek; podobnych gier słownych i kalamburów – do których rozwiązania potrzebna jest pewna „przemiana”, do czego właśnie nawiązuje tytuł – jest znacznie więcej (…).
Brzmi zachęcająco, prawda?"

Tylko co z tego, skoro książka jest niejadalna.

Przypomina mi takiego kolorowego grzyba, który przyciąga wzrok i intryguje, ale przy spożyciu okazuje się łykowaty. Żuchwa pracuje, zęby mielą, a pożytku z tego niewiele.

Mathews należał do słynnej grupy OuLiPo – Warsztatu Literatury Potencjalnej – skupiającej pisarzy, którzy szukali nowych sposobów wypowiedzi, łączących matematykę z literaturą (dla zainteresowanych: recenzowałem już kilka pozycji OuLiPo – np. Raymonda Queneau, Italo Calvino, czy Georgesa Pereca).

Problem w tym, że Amerykanin źle wyliczył balans swej powieści. Brakuje punktów odniesienia – zupełnie jak w jazzowej kompozycji; pozbawionej powtarzalnych motywów, gdzie improwizacja rządzi od początku do końca.

Wierzę, że autor miał pomysł i trzon, na którym zasadził swą historię i obudował szalonymi dodatkami. A przynajmniej próbował. Ja nie potrafiłem się odnaleźć w tym chaotycznym i czerstwym zbiorowisku liter.

Dlatego, w moim odczuciu, "Przemiany" to nieudolna literacka próba. Nie wykluczam, że Mathews dobrze się bawił podczas pisania, ja natomiast jako czytelnik, wprost przeciwnie: męczyłem się okrutnie. Jak na ironię, mamy więc swego rodzaju przemianę, gdzie radość twórcza autora przeistacza się w cierpienie odbiorcy.

"Nazajutrz z samego rana wyjechałem do Anglii i kilka dni później złożyłem wizytę braciom Voe-Doge w ich mieszkaniu w dzielnicy Chelsea. Kiedy o umówionej godzinie kamerdyner wprowadził mnie do salonu, zastałem ich pogrążonych w gwałtownej sprzeczce.

- Sop łoppu cop hoppa jop, toppyy idoppii otoppo – mówił Eftas (…)

- Gagarów nagaro pragaraw dagara tagary zagaraku tagara pagara łagaro! – odpowiedział Gore".


Powiem tyle:
UyTictitcicyuoycoc. Xtyiyxti !

Bohater książki dziedziczy bogato zdobioną ciosłę. Zgodnie z zapisem testamentu, najpierw musi odpowiedzieć na trzy pytania. Do tego sprowadza się fabuła książki.

Mimo to, szalona powieść Harry’ego Mathewsa jest istnym literackim sezamem Alibaby. Jak z rogu obfitości sypią się: sceny o zabarwieniu detektywistycznym, łacińskie sentencje, fragmenty baśni, listów, testament,...

Powieść ta jest niewielkich rozmiarów. Historia w niej opisana rozpoczyna się od wygrania przez narratora w bardzo specyficznym konkursie zabytkowej ciosły. Jako jej posiadacz staje się też głównym spadkobiercą pana Wayla, od którego rzeczony przedmiot dostał. Jednak by testament się wypewniła nasz główny bohater musi odpowiedzieć na trzy pytania. By znaleźć odpowiedzi wyrusza w podróż do miejsc głównie związanych z religią Sylwian.

Książka ta wypełniona jest absurdalnymi opowieściami. Jedną z nich jest historia pewnego młodego człowieka, który wiedziony chęcią szybkiego zysku sprowadza kaktusy, których igły zawierają narkotyk. Jednak nieszczęśliwie rozładowując jeden z transportów pełen kaktusów wpada w nie, a jego ciało zostaje wręcz porażone ilością wszczepionego w nie narkotyku. Ta historia rozbawiła mnie do łez, choć ostatecznie jest to historia tragiczna. Te groteskowe, pełne dziwnych pomysłów opowieści są bardzo mocną stroną tej książki, sprawiają, że czerpie się z niej prawdziwą przyjemność.

Tym, co wyróżnia Przemiany z mnóstwa innych pozycji są liczne zabiegi stylistyczne jakimi posługuje się Mathews. Mamy tutaj listy, opowiadania, poezję. Co więcej część postaci wypowiada się w specyficzny sposób: jedni ucinają pierwsze litery wyrazów, drudzy w ogóle zamieniają litery w wyrazach. A czytanie takich dziwnych konstrukcji, ich rozszyfrowywanie jest naprawdę dobrą zabawą.

Czytając miałam niestety nieodparte wrażenie, że nic z tego nie rozumiem. Szukałam wraz z narratorem odpowiedzi na zadane mu pytania, ale błądziłam bardziej niż on. To uczucie braku sensu w tej historii, braku jakiegokolwiek znaczenia utrzymało się we mnie do końca. Może stąd to szokujące dla większości zakończenie przyjęłam ze spokojem. Po przeczytaniu posłowia pocieszyłam się, co prawda na krótko, tym że Mathews twierdził, że "powieść ma być powieścią". Później jak już Tomasz Mirkowicz autor notki zaczął objaśniać wszelkie odniesienia w powieści moja radość nieco osłabła. W każdym razie Przemiany to naprawdę ciekawa pozycja. Niepowtarzalna, absurdalna, groteskowa i intrygująca.

http://bookiemonster.blox.pl/html

Powieść ta jest niewielkich rozmiarów. Historia w niej opisana rozpoczyna się od wygrania przez narratora w bardzo specyficznym konkursie zabytkowej ciosły. Jako jej posiadacz staje się też głównym spadkobiercą pana Wayla, od którego rzeczony przedmiot dostał. Jednak by testament się wypewniła nasz główny bohater musi odpowiedzieć na trzy pytania. By znaleźć odpowiedzi...