Omijajcie wyspę Hula

Nie, nie i jeszcze raz nie! Nie mój klimat, książka jest zwyczajnie durna. Ja wiem, że to literatura dziecięca, ale dzieci też nie wolno ogłupiać. Książki nie znam z dzieciństwa. Kupiłem ją przypadkiem, bo tytuł skojarzył mi się z Wyspami Hula-Gula cudownej Marii Czubaszek. Niestety, „Omijajcie wyspę Hula” nie ma z nią nic wspólnego. To pseudofantastyka z lat 60’ XX w. Bohaterowie przemierzają wymyślone krainy, używają artefaktów posiadających niezwykłe moce, jak kamień ratujący życie, wypowiadają zaklęcia; ludzie zamieniają się w ptaki i na odwrót, skały magicznie się rozstępują; są ściany zrobione z mgły, frędzle w powietrzu, po których można się wspinać, a potężne budynki znikają, pojawiają się, zmieniają w inne, fruwają i lądują w innym miejscu. To jakiś narkotyczny sen autorki, wizja po twardych substancjach. Trudno znaleźć w tej książce jakieś przesłanie, ideę.
No i ci bohaterowie… Jakie to wszystko infantylne! Koledzy głównej bohaterki, Agnieszki, to Mietek-Łokietek, Helka-Pętelka i Jurek-Ogórek; dziewczynka wyrusza w świat w Panem ze Spiczastą Głową; spotykają gadającą Poduszkę (pisownia wielką literą oryginalna),idą do Miasta, w którym trwa wojna – walczą Jasieczki i Pierzyny z Garnkami i Rondlami. W statku siedzi Człowieczek w Czarnym Kaftanie, Skarlały mędrzec Regressus, i płyną w poszukiwaniu Żółwia, co ma Tysiąc Lat. I tak dalej… Brrr…

Nie, nie i jeszcze raz nie! Nie mój klimat, książka jest zwyczajnie durna. Ja wiem, że to literatura dziecięca, ale dzieci też nie wolno ogłupiać. Książki nie znam z dzieciństwa. Kupiłem ją przypadkiem, bo tytuł skojarzył mi się z Wyspami Hula-Gula cudownej Marii Czubaszek. Niestety, „Omijajcie wyspę Hula” nie ma z nią nic wspólnego. To pseudofantastyka z lat 60’ XX w....

Niesamowita oniryczna atmosfera, w dzieciństwie traktowałem tę książkę bardziej jak horror :). Mocno polecam, wróciłem do niej niedawno już w dorosłości i nic się nie zmieniło, dalej wciąga i dalej psychodeliczny klimat wsysa czytelnika od 1 strony.

Niesamowita oniryczna atmosfera, w dzieciństwie traktowałem tę książkę bardziej jak horror :). Mocno polecam, wróciłem do niej niedawno już w dorosłości i nic się nie zmieniło, dalej wciąga i dalej psychodeliczny klimat wsysa czytelnika od 1 strony.

Jest to jedna z książek, którymi zachwyciłam się w dzieciństwie, i które obudziły we mnie pasję czytania. Po latach postanowiłam wrócić do niej i przypomnieć sobie, co mnie w niej tak pociągało.

Jest to książka o dziewczynce imieniem Agnieszka, która opuszcza swoje podwórko, aby w towarzystwie bardzo tajemniczej postaci – Pana ze Spiczastą Głową – przemierzać Wielki Świat, przeżywając po drodze niezliczoną ilość szalonych i niebezpiecznych przygód, spotykając na swej drodze wiele barwnych postaci, i z niektórymi z nich zawierając przyjaźnie. Przy okazji w Agnieszce dokonuje się zmiana – z samolubnej dziewczynki, kochającej nieustannie „przemieniać się” i żądnej podziwu innych, staje się godną zaufania towarzyszką.

Gdybym miała krótko opisać specyfikę tej opowieści, powiedziałabym, że jest to polska „Alicja w Krainie Czarów”. Podobnie jak w „Alicji”, tak i tutaj świat jest czarodziejski, pełen niespodzianek, niedający się ująć w żadne ramy, stanowiący dobre ćwiczenie dla naszej, nie tylko dziecięcej, wyobraźni, poszerzający jej granice i udowadniający nam, że dla naszej wyobraźni niemożliwe nie istnieje. Podobnie postaci występujące w książce – każda z nich zaskakuje, wiele jest intrygujących, barwnych i ciekawych.

Bardzo szkoda, że tytuł ten nie jest znany szerszej grupie osób, i pozostaje raczej, jak się wydaje, na marginesie literatury dziecięcej.

Jest to jedna z książek, którymi zachwyciłam się w dzieciństwie, i które obudziły we mnie pasję czytania. Po latach postanowiłam wrócić do niej i przypomnieć sobie, co mnie w niej tak pociągało.

Jest to książka o dziewczynce imieniem Agnieszka, która opuszcza swoje podwórko, aby w towarzystwie bardzo tajemniczej postaci – Pana ze Spiczastą Głową – przemierzać Wielki Świat,...

Historia o Agnieszce, która lubiła się przemieniać, trafiła prosto w moją duszę marzycielki. Trzeba wejść do tego świata samemu, by poczuć tę magię - ja nie potrafię ubrać w słowa swojego zachwytu.

Historia o Agnieszce, która lubiła się przemieniać, trafiła prosto w moją duszę marzycielki. Trzeba wejść do tego świata samemu, by poczuć tę magię - ja nie potrafię ubrać w słowa swojego zachwytu.

Ulubiona książka mojego dzieciństwa :)

Ulubiona książka mojego dzieciństwa :)

Trauma mojego dzieciństwa.

Trauma mojego dzieciństwa.

Pamiętam, że miała taki specyficzny, tajemniczy klimat i bardzo mi się podobała. W końcu nie co dzień, wędruje się przez Świat, w towarzystwie poduszki i widelca, prawda?

Pamiętam, że miała taki specyficzny, tajemniczy klimat i bardzo mi się podobała. W końcu nie co dzień, wędruje się przez Świat, w towarzystwie poduszki i widelca, prawda?