Styl pisania, który płynie, a emocje wylewają się na każdej stronie.

Styl pisania, który płynie, a emocje wylewają się na każdej stronie.

Nikt tak nie operuje słowem jak Hemingway. Czyste, klarowne z dozą fantazji, ale i druzgocącej rzeczywistości. Wyrwane siłą z naszej egzystencji, konfrontują nas ze stwierdzeniem, że właśnie to nieprzerwane życie pisze najlepsze historie, momentami banalne, ale nie zawsze łatwe. Chodź w gruncie rzeczy najważniejsze, że prawdziwe.

Nikt tak nie operuje słowem jak Hemingway. Czyste, klarowne z dozą fantazji, ale i druzgocącej rzeczywistości. Wyrwane siłą z naszej egzystencji, konfrontują nas ze stwierdzeniem, że właśnie to nieprzerwane życie pisze najlepsze historie, momentami banalne, ale nie zawsze łatwe. Chodź w gruncie rzeczy najważniejsze, że prawdziwe.

*Jasne, dobrze oświetlone miejsce
*Historia naturalna umarłych
*Krótkie szczęśliwe życie Franciszka Macombera

*Jasne, dobrze oświetlone miejsce
*Historia naturalna umarłych
*Krótkie szczęśliwe życie Franciszka Macombera

"Powrót żołnierza". 1919 rok. Zwykła amerykańska rodzina w zwykłym amerykańskim miasteczku i niepasujący do nikogo i niczego chłopak - syn, brat, który wrócił do domu z wojny. Niby wszystko ok, ale to ok to jest i będzie jedno wielkie udawanie.

"Mój stary". Cały czas coś czaiło się w powietrzu. Miałem wrażenie, że im bliżej końca opowiadania, tym nieuchronnie zbliża się katastrofa. Krystaliczny wizerunek ojca w oczach syna, w konfrontacji z rzeczywistością.

„Rzeka dwóch serc”. Mężczyzna, dzika przyroda, namiot, ognisko, rzeka i ryby. Celebrowanie każdej czynności. Rozbijanie namiotu opisane drobiazgowo; rozpalanie ogniska, łapanie koników polnych na przynętę, łowienie pstrągów – tak samo. Opis czynności bohatera – Nicka jest jak opis stworzenia świata w Biblii: „Patelnię położył na ruszcie dnem do góry, wypił kawę, słodką i żółtobrunatną od skondensowanego mleka, po czym zrobił porządek w obozie. Dobry był ten obóz”. Bo on sam z wyboru stwarza swój własny świat, podporządkowuje go sobie. Świat świadomej samotności i zmierzenia się z siłami natury. Przyjemne.

„Niepokonany”. Podstarzały toreador - weteran wyprasza u organizatora corridy, aby ten dał mu jeszcze szansę zawalczyć z bykiem. Opowieść o niemożności pogodzenia się z losem. Smutne.

„W innej krainie”. Krótka migawka o złamanym życiu byłego żołnierza. Byłych żołnierzy? Nie tylko wojna jest źródłem nieszczęścia; ono wychodzi z ukrycia w najmniej oczekiwanym momencie.

„Mordercy”. Sensacyjna migawka. Trochę trąci myszką, ale w tle kolejne złamane życie kolejnego silnego faceta.

"Pięćdziesiąt kawałków". O bokserach, silnych facetach z jajami, którzy w ringu własnie przeciwnika w nie celują, aby koniecznie przegrać i jednocześnie wygrać kasę z zakładów. Przykre.

"Jasne, dobrze oświetlone miejsce". Krótka migawka z tarasu najpóźniej zamykanej restauracji w mieście. Krótkie, ale moc i ogrom treści w sobie zawiera.

"Światło życia". Noc, dworzec kolejowy, trzy przeogromnie grube prostytutki i ich - ni to śmiech, ni to łzy.

"Historia naturalna umarłych". Trochę to esej, trochę opowiadanie. Prześmiewcze, absurdalne; o tym, że człowiek w obliczu wojny i śmierci, żeby nie zgłupieć - głupieje.

"Wino z Wyoming". Emigrancka rodzina z Francji i jej rozmowy z gościem z byłej ojczyzny. Najciekawsze są refleksje pani domu na temat Polaków. Pierwsza: "Jak byłam mała, matka powiedziała mi: 'Jesz jak Polacy'. Nigdy nie rozumiałam, co to jest Polak. Ale teraz, w Ameryce, już rozumiem. Za dużo tu Polaków. I, mój Boże, oni są brudni, ci Polacy". Druga: załączona jako cytat.

"Krótkie szczęśliwe życie Franciszka Macombera". Trudno mi coś napisać, bo ciężko mi uwierzyć aby facet mógł tolerować zdradę małżeńską swojej żony z wynajętym myśliwym na safari. O wszystkim wie i boi się cokolwiek zrobić. A ta się mu śmieje w nos. Poza tym przestraszył się lwa. To mogę zrozumieć, sam bym zwiewał gdzie pieprz rośnie. No ale na końcu łapie rezon. Końcówka fajna.

"Rogi byka". Pako bardzo chce być matadorem, ale na razie jest jedynie pomocnikiem kelnera w madryckiej restauracji. Mówi, że nie boi się byków. Kolega - pomywacz - nie chce mu uwierzyć. A w tle toczy się zwyczajne życie; kto? Pako? może i tu się kręcił kiedyś jakiś Pako...

"Śniegi Kilimandżaro". Znowu safari. I umierający pisarz z gangreną w nodze. I kochająca go żona, a on jej nie kochający. Czekanie na śmierć i refleksje przed nią niespełnionego pisarza.

"Stary człowiek przy moście". Zaplątany w wir walk wojennych starzec, który musiał opuścić rodzinną wioskę przed nacierającym wojskiem. Opowiadanie robi wrażenie, a zawiera raptem niecałe 3 strony.

"Stary człowiek i morze". Arcydzieło. Totalne arcydzieło, które więzi myśli, dławi gardło i wiąże język. Można o nim mówić nieprzerwanie, albo zamilknąć i jeszcze raz przeczytać. Zostaje w człowieku na zawsze.

Opowiadania powyższe mają wspólną cechę. Jest nią bezsilność człowieka wobec jego losu, przy jednoczesnej zwykłej ludzkiej chęć życia, parciem do przodu, udowodnieniem sobie i innym, że jest się czegoś wart.

"Powrót żołnierza". 1919 rok. Zwykła amerykańska rodzina w zwykłym amerykańskim miasteczku i niepasujący do nikogo i niczego chłopak - syn, brat, który wrócił do domu z wojny. Niby wszystko ok, ale to ok to jest i będzie jedno wielkie udawanie.

"Mój stary". Cały czas coś czaiło się w powietrzu. Miałem wrażenie, że im bliżej końca opowiadania, tym nieuchronnie zbliża się...

niesamowite, po prostu niesamowite...

Hemingway to zwykły korespondent wojenny. Na początku kompletnie nie rozumiałam za co dostał nagrodę Nobla, za co jest tak wysławiany.
Jego opowiadania są raczej, proste, pisane zwykłym językiem, nie ma w nich jakiejś szczególnej wartkiej akcji czy rozwiniętej fabuły.
Ale bądź co bądź wszystko co proste jest zarazem genialne. Po przebrnięciu przez pierwsze pare opowiadań zaczęłam nie kontrolować czasu i nie modlić się "kiedy to się wreszcie skończy, przecież to banał". Podejrzewam , że celem Hemingwaya było dotarcie do prostszej warstwy ludności, w czasach kiedy tworzył nikt nie miał głowy do wnikania w jakieś skomplikowane dzieła ( no chyba, że był prawdziwym pasjonatem).

Hemingway wygrał swoją prostotą wypowiedzi, i myśle, że to właśnie za tą prostote powinniśmy go cenić.

Polecam jego opowiadania każdemu kto stęsknił się za czymś mało skomplikowanym.

niesamowite, po prostu niesamowite...

Hemingway to zwykły korespondent wojenny. Na początku kompletnie nie rozumiałam za co dostał nagrodę Nobla, za co jest tak wysławiany.
Jego opowiadania są raczej, proste, pisane zwykłym językiem, nie ma w nich jakiejś szczególnej wartkiej akcji czy rozwiniętej fabuły.
Ale bądź co bądź wszystko co proste jest zarazem genialne. Po...