Bardzo wdzięczna lektura, dzięki czemu niesamowicie szybko się ją czyta. Filmowość i malowniczość opowiadań zdecydowanie wychwycili polscy reżyserzy, chociaż nie ukrywam, że brakuje mi tu trochę więcej rozważań filozoficznych.

Bardzo wdzięczna lektura, dzięki czemu niesamowicie szybko się ją czyta. Filmowość i malowniczość opowiadań zdecydowanie wychwycili polscy reżyserzy, chociaż nie ukrywam, że brakuje mi tu trochę więcej rozważań filozoficznych.

Dziwne te opowiadania Iwaszkiewicza. Brzezina daje do myślenia, ale inne dziwna akcja i dziwne zakonczenie.

Dziwne te opowiadania Iwaszkiewicza. Brzezina daje do myślenia, ale inne dziwna akcja i dziwne zakonczenie.

Nigdy nie jestem do końca przygotowany na to, jak zakończą się moje zmagania z lekturą, ukazującą tak wiele nieprzeniknionej samotności i duchowej niedostępności ludzi, będących w ostatnim stadium choroby. Nie mam tutaj na myśli tak chętnie przywoływanej przez Jarosława Iwaszkiewicza gruźlicy, ale ogromną zdolność do wywoływania niepokojących wspomnień i żalów, prowadzących do wręcz niebotycznych ofiar składanych przez głównych bohaterów. Ich dni, upływające pośród lęków o wszystko co ziemskie i przemijające, ocierają się naprzemiennie o sfery zmysłowej bliskości i ciężkiej odpowiedzialności za losy innych. To drżeniom ich mężnych i tchórzliwych serc, zawdzięczam występowanie wyczuwalnego w literackim dotyku pasma odczuć i myśli, tych stworzonych z krwi i kości ludzi. Bo to przecież nie kamienie są bohaterami iwaszkiewiczowskich opowiadań ale czujące i myślące jednostki, spowite za głęboką zasłoną uczuć. A moim zadaniem podczas ostatnich kilku dni, było odkrywanie nawet tego, co oni sami chcieli przed sobą ukryć.

Proza Iwaszkiewicza to potwierdzenie człowieczego istnienia, które jest wyczuwalne dopiero wtedy, gdy nie wiemy czy owładnęła nami miłość czy choroba. To mosty rozpięte nad tonącymi w przepaści minionych lat wspomnieniami a grą niedomówień, toczącymi walki w teraźniejszości. To usytuowany w często surowej scenerii niepokój o rzeczy i sprawy, których dotknięcie nigdy nie nastąpi. Wszystkie zekranizowane opowiadania, które miałem przyjemność przeczytać, mają jeden wspólny mianownik. Jest nim potyczka o ludzką moralność. Wojna podjazdowa toczona pomiędzy cierpiącym od choroby ciałem a duchem pragnącym realizacji wyższych celów. Na pustkowiach żywota rozgrywa się dramat. Szczęśliwy może być ten, kto chociaż odrobinę skosztuje jego cierpkiego ale bardzo mocnego w swej powadze i interesującego smaku. Taki jest Jarosław Iwaszkiewicz, bardziej gorzki niż słodki. Ale zawsze prawdziwy, realny aż do bólu.

Zarówno podczas słuchania schrypniętego fortepianu "Brzeziny", jak i przetykanych wspomnieniami miłości wyznań "Panien z Wilka", czułem się bardzo dobrze. "Kochankowie z Marony", momentami podobni do swych pierwowzorów z Werony, wzbudzili we mnie nie mniejsze zainteresowanie niż atmosfera towarzysząca stwierdzeniu z "Domu na pustkowiu", że nie dla szczęścia przychodzi człowiek na świat. Jednak największe wrażenie wywarło na mnie jedno z najkrótszych opowiadań. "Kościół w Skaryszewie" okazał się polem do moich rozmyślań nad ideą odjęcia straszliwego grzechu w obliczu ogromnego niebezpieczeństwa, zawieszonego nad sumieniem człowieka.

Chociaż Jarosław Iwaszkiewicz na zawsze będzie mi się kojarzyć z cichą mogiłą na leśnej polanie, to do pamięci o nim dodam targające jego bohaterami niezliczone dylematy moralne. Opowiadania polskiego pisarza przeszły literacki czyściec już bardzo dawno temu i śmiało można go stawiać w szeregu najważniejszych twórców kultury. Nie zapomnę postaci o smutnych uśmiechach, które jedynie Iwaszkiewicz potrafi naszkicować z tak wiernym odwzorowaniem. Ich pytające spojrzenia, świadczące o ukrytym sentymentalizmie i jednocześnie ukazujące niepodlegających rozczulaniu ludzi. To wszystko świadczy o wielkim prozatorskim kunszcie pisarza, którego człowiek stoi na samotnej wyspie zwanej życiem.

Nigdy nie jestem do końca przygotowany na to, jak zakończą się moje zmagania z lekturą, ukazującą tak wiele nieprzeniknionej samotności i duchowej niedostępności ludzi, będących w ostatnim stadium choroby. Nie mam tutaj na myśli tak chętnie przywoływanej przez Jarosława Iwaszkiewicza gruźlicy, ale ogromną zdolność do wywoływania niepokojących wspomnień i żalów, prowadzących...

Kilka opowiadań jest rewelacyjnych czyli 8 gwiazdek :)
Matka Joanna ..., Panny z Wilka, Kościół w Skaryszewie czy Róża. Oczywiście zachęcam do przeczytania wszystkich. Po lekturze zmierzyłem się z ekranizacjami. I choć to zboczenie z głównego wątku powiem tak: to co nakręcił Wajda nie podobało mi się wcale. Natomiast to co zrobił Kawalerowicz z Matką Joanną to 10 Oscarów od ręki :)

Kilka opowiadań jest rewelacyjnych czyli 8 gwiazdek :)
Matka Joanna ..., Panny z Wilka, Kościół w Skaryszewie czy Róża. Oczywiście zachęcam do przeczytania wszystkich. Po lekturze zmierzyłem się z ekranizacjami. I choć to zboczenie z głównego wątku powiem tak: to co nakręcił Wajda nie podobało mi się wcale. Natomiast to co zrobił Kawalerowicz z Matką Joanną to 10 Oscarów od...

Jestem wielką fanką prozy Jarosława Iwaszkiewicza. Szczególnie cenię sobie opowiadania zawarte właśnie w tym tomie.
Największe wrażenie zrobił na mnie utwór "Kościół w Skaryszewie". Kiedy w tym roku miałam okazję przejeżdżać przez Skaryszew, okazało się, że to urocze miasteczko, z pięknym, górującym nad nim kościołem. Wzruszająca historia młodego wikarego, który chce wziąć na siebie grzech drugiego człowieka zmusza do refleksji nad moralnością. Niezwykłe wrażenie zrobiło na mnie także opowiadanie "Kochankowie z Marony". Pogmatwane losy trójki bohaterów, którzy nie potrafią się odnaleźć, pozwalają zatrzymać się i pomyśleć nad istotą uczuć i tym, jak czasami trudno sobie z nimi poradzić.
"Brzezina" także porusza problem uczuć. Iwaszkiewicz zaprezentował w opowiadaniu różne rodzaje emocji: tęsknotę, ból po stracie bliskiej osoby, osamotnienie, namiętność, smutek, miłość.
Polecam wszystkim gorąco utwory Jarosława Iwaszkiewicza.

Jestem wielką fanką prozy Jarosława Iwaszkiewicza. Szczególnie cenię sobie opowiadania zawarte właśnie w tym tomie.
Największe wrażenie zrobił na mnie utwór "Kościół w Skaryszewie". Kiedy w tym roku miałam okazję przejeżdżać przez Skaryszew, okazało się, że to urocze miasteczko, z pięknym, górującym nad nim kościołem. Wzruszająca historia młodego wikarego, który chce wziąć...