Krótko, a treściwie. Wystarczy parę stron, by zmieścić ogrom ludzkiego nieszczęścia, głupoty albo sensu czyjegoś życia. Powodem zejścia do Grobowca bywa alkohol, szaleństwo, alkohol, bieda, alkohol, miłość (w tym do alkoholu),a niekiedy po prostu ucieczka od samotności. W końcu w schronisku jesteś jednym z wielu upadłych.

Krótko, a treściwie. Wystarczy parę stron, by zmieścić ogrom ludzkiego nieszczęścia, głupoty albo sensu czyjegoś życia. Powodem zejścia do Grobowca bywa alkohol, szaleństwo, alkohol, bieda, alkohol, miłość (w tym do alkoholu),a niekiedy po prostu ucieczka od samotności. W końcu w schronisku jesteś jednym z wielu upadłych.

Otworzyłam książkę, żeby przeczytać tylko jedno opowiadanie, zamknęłam po chwili, gdy doszłam do ostatniej strony. Neutralny raczej język i styl, skromny, zwykle chowający się w cieniu narrator, sprawne i dyskretne zabiegi kompozycyjne pozwalają wybrzmieć poruszającym historiom postaci. Autor zręcznie i wiarygodnie szkicuje portrety konkretnych ludzi, z których każdy do schroniska trafił jedynie przypadkiem, jest tam tylko tymczasowo, aż jego prawdziwa wartość wyjdzie na jaw. Te kilkadziesiąt stron każe z namysłem spojrzeć na opisane postacie, na samego siebie, na kondycję człowieka w ogóle, przyjrzeć się przez lupę temu, co znajduje się z tyłu pocztówki z widokiem Paryża i na rewersie nowoczesnej, bogatej Europy. Ta książka na pewno nie poprawia samopoczucia. Naprawdę warto.

Otworzyłam książkę, żeby przeczytać tylko jedno opowiadanie, zamknęłam po chwili, gdy doszłam do ostatniej strony. Neutralny raczej język i styl, skromny, zwykle chowający się w cieniu narrator, sprawne i dyskretne zabiegi kompozycyjne pozwalają wybrzmieć poruszającym historiom postaci. Autor zręcznie i wiarygodnie szkicuje portrety konkretnych ludzi, z których każdy do...

Autor "Schroniska" (ur. 1951, pisarz i scenarzysta, z wykształcenia biolog, przez wiele lat pedagog i wychowawca w ośrodkach dla młodzieży) w 1981 roku wyemigrował do Francji, gdzie pracował m.in. jako tłumacz w wydawnictwach emigracyjnych i przy "Trzech kolorach" Kieślowskiego oraz przez cztery lata w schroniskach dla bezdomnych w Paryżu, stąd zapewne obserwacje i doświadczenia z tego czasu.
Mnie książka nie przypadła do gustu - choć doceniam jej wiarygodność, delikatność w podejściu do tematyki bezdomności i rzetelnośc opisu - być może głównie dlatego, że nie lubię takich mikroopowieści. Ta skromniutka objętościowo książka (wszystkiego raptem niecałe 150 stron) składa się z kilkudziesięciu parostronicowych historii osób przewijających się przez paryskie schronisko dla bezdomnych "Victoria", znane bardziej jako "Grobowiec". To właśnie tutaj spotykają się osoby różnych narodowości, które przybyły do Francji w poszukiwaniu lepszego życia, a z jakiegoś powodu im się nie udało i zmuszeni są do korzystania z pomocy francuskiej opieki socjalnej. Jest to nawet ciekawe, ale dla mnie zbyt powierzchowne, skrótowe...

Autor "Schroniska" (ur. 1951, pisarz i scenarzysta, z wykształcenia biolog, przez wiele lat pedagog i wychowawca w ośrodkach dla młodzieży) w 1981 roku wyemigrował do Francji, gdzie pracował m.in. jako tłumacz w wydawnictwach emigracyjnych i przy "Trzech kolorach" Kieślowskiego oraz przez cztery lata w schroniskach dla bezdomnych w Paryżu, stąd zapewne obserwacje i...