nie wiem jak Iwaszkiewicz to robi, ale mimo tragicznych losów bohatera ja przy jego pisaniu - odpoczywam.
w popołudniowe słońce zachodzące nad miastem, w którym mieszkam wtopiłam się w tę książkę.
i było cudownie.

Hilary jest dziwnym, niezdecydowanym facetem, który potrafi pisać. nie lubi ludzi, nie lubi ich nawet wtedy gdy go chwalą. za to uwielbia naturę, i na końcu łączy się z nią.
a wystarczyło na początku "pieprzn*ć to wszystko i wyjechać w Bieszczady".
ale Hilary jest inny, próbuje, parzy się, traci siebie i nadal nic mu się nie podoba.

mimo wszystko jest w nim coś ładnego. coś, co miał przed zmianą. jego naturalność, wiek młodzieńczy i przyjaźń z Adamem, wspomnienia. życie za miastem.
tak, to było urocze. i gdyby tylko pozostał sobą książka byłaby piękna, ale niekoniecznie wartościowa i ucząca.

nie wiem jak Iwaszkiewicz to robi, ale mimo tragicznych losów bohatera ja przy jego pisaniu - odpoczywam.
w popołudniowe słońce zachodzące nad miastem, w którym mieszkam wtopiłam się w tę książkę.
i było cudownie.

Hilary jest dziwnym, niezdecydowanym facetem, który potrafi pisać. nie lubi ludzi, nie lubi ich nawet wtedy gdy go chwalą. za to uwielbia naturę, i na końcu...

Nie jest to książka ani łatwa, ani przyjemna, w dodatku ciągłe skupienie jest niezbędne do jej zrozumienia – jeśli zdarza nam się odpływać myślami, to bardzo szybko zgubimy sens powieści. Mimo to wysiłek poświęcony na jej przeczytanie szybko się zwraca (nawet jeśli pozornie tego nie dostrzeżemy) i nie warto na początku się zniechęcać.
Iwaszkiewicz z niezwykłą delikatnością zmusza nas do kontemplacji nad każdym wyborem tytułowego bohatera – niemal każdy wątek budzi w czytelniku wątpliwości co do słuszności decyzji Hilarego, niemal każdy daje asumpt do rozważań. Szukając właściwej drogi Hilary nieraz działa wbrew własnemu sercu, polega na rozumie podpowiadającym najbezpieczniejsze rozwiązania. Z czasem staje się to powodem zmęczenia, strachu, wewnętrznego bólu, kończącego się prostracją.
Krytyka radykalnego racjonalizmu i skutki przyjęcia takiej postawy przez osobę wrażliwą są tutaj ukazane bardzo dokładnie. Autor poprzez aluzje odradza czytelnikowi postępowanie wbrew własnemu sercu, pokazuje nam jak ważne w życiu człowieka jest szczęście i prawdziwa miłość. Jeśli ktoś ma wątpliwości co do kierunku, jaki obrać w życiu – niechaj przeczyta tę książkę.

Nie jest to książka ani łatwa, ani przyjemna, w dodatku ciągłe skupienie jest niezbędne do jej zrozumienia – jeśli zdarza nam się odpływać myślami, to bardzo szybko zgubimy sens powieści. Mimo to wysiłek poświęcony na jej przeczytanie szybko się zwraca (nawet jeśli pozornie tego nie dostrzeżemy) i nie warto na początku się zniechęcać.
Iwaszkiewicz z niezwykłą delikatnością...