poczatkowo jak zaczęłam ją czytać nic nie ogarniałam ale ogólnie to fajna pozytywna ksiązka ale nie wiem czy moge ją komuś poecić, wspominam ją dość pozytywnie ale nie zapada w pamięć

poczatkowo jak zaczęłam ją czytać nic nie ogarniałam ale ogólnie to fajna pozytywna ksiązka ale nie wiem czy moge ją komuś poecić, wspominam ją dość pozytywnie ale nie zapada w pamięć

Zupełnie nieudana kontynuacja całkiem ciekawego cyklu.

Zupełnie nieudana kontynuacja całkiem ciekawego cyklu.

Książkę "Paulina w orbicie kotów"
(podobnie jak książkę "Karolina XL")
wypatrzyłam w bibliotece na półce "po 2 zł".

Koty w tytule, literatura młodzieżowa, nazwisko Marta Fox.
Co tu się zastanawiać? Córka będzie miała lekturę na wyjazd.
Tak myślałam. I kupiłam.

Zanim dałam córce, przeczytałam sama.
I nieco się rozczarowałam.
Czyta się szybko i dość przyjemnie,
ale podejrzewam, że szybko o niej zapomnę.
Nic ważnego.
Ot, takie czytadło do pociągu.


Paulina ma kota, mamę i dwóch tatusiów.
O kocie pisze wprost, z tatusiów robi wielką tajemnicę.
O swoim życiu opowiada na blogu, zamieszczając tam także ciekawostki o kotach.
Pod jej wpisami zaczynają pojawiać się komentarze. Kopiuje niektóre do komputera,
ale.... nie odpowiada na nie. A przynajmniej my-czytelnicy nic o tym nie wiemy.

Paulina znajduje pamiętnik mamy i czyta go.
Odkryciami dzieli się na blogu.
Hm...

Jest o pierwszym razie mamy i braku odpowiedzialności pierwszego taty.

W tle pierwsza miłość, koleżanki, szkoła.


Ot, takie czytadło na wakacje.




https://bajdocja.blogspot.com/2019/06/paulina-w-orbicie-kotow.html

Książkę "Paulina w orbicie kotów"
(podobnie jak książkę "Karolina XL")
wypatrzyłam w bibliotece na półce "po 2 zł".

Koty w tytule, literatura młodzieżowa, nazwisko Marta Fox.
Co tu się zastanawiać? Córka będzie miała lekturę na wyjazd.
Tak myślałam. I kupiłam.

Zanim dałam córce, przeczytałam sama.
I nieco się rozczarowałam.
Czyta się szybko i dość przyjemnie,
ale...

Paulina zaczyna swój blog słowami: „Mam dwóch tatusiów. Prawda to czy fałsz?” Komentarze ośmielają blogerkę do opisywania zagmatwanej historii rodzinnej, w której pojawia się Łukasz Starszy i Młodszy, mama Magda oraz codzienność, związana z pierwszą miłością i przyjaźnią. Poczucie humoru, szalone pomysły bohaterki, jej otwartość i szczerość powodują, że blog zdobywa popularność w Internecie. Gimnazjalistka Paulina, wielbicielka kotów, jest w pisaniu mądra, ostra, refleksyjna co nie znaczy, że daleka od ulegania pokusom nastoletniego wieku. Jaką rolę w tej opowieści odegrają koty, a jaką dziadek Ignac i Paweł? Jak można niecnie wykorzystać technikę komputerowego fotomontażu? Do czego może doprowadzić zazdrość?
Miłość, przyjaźń, wyrozumiałość. Powieść w formie bloga, co jest dobrym zabiegiem, by przyciągnąć młodego czytelnika. Dla nastolatek. Polecam.

Paulina zaczyna swój blog słowami: „Mam dwóch tatusiów. Prawda to czy fałsz?” Komentarze ośmielają blogerkę do opisywania zagmatwanej historii rodzinnej, w której pojawia się Łukasz Starszy i Młodszy, mama Magda oraz codzienność, związana z pierwszą miłością i przyjaźnią. Poczucie humoru, szalone pomysły bohaterki, jej otwartość i szczerość powodują, że blog zdobywa...

Mnie ta książka przypadła do gustu. Czytałam ją już dwa razy i darzę ją swego rodzaju sentymentem.

Mnie ta książka przypadła do gustu. Czytałam ją już dwa razy i darzę ją swego rodzaju sentymentem.

Kociarze wszystkich krajów łączcie się :-))
Paulina córka Magdy z pierwszych dwóch części - zakłada bloga gdzie opisuje swoje skomplikowane relacje rodzinne, odkrywa pamiętnik mamy, i organizuje Paradę kotów, - pozytywna opowieść dla młodzieży, nie tylko tej młodej...

Kociarze wszystkich krajów łączcie się :-))
Paulina córka Magdy z pierwszych dwóch części - zakłada bloga gdzie opisuje swoje skomplikowane relacje rodzinne, odkrywa pamiętnik mamy, i organizuje Paradę kotów, - pozytywna opowieść dla młodzieży, nie tylko tej młodej...

Książka bardzo ciekawa. Wypożyczyłam ją, aby poczytać trochę o blogerce - bo Paulinka nią jest. Znalazłam w niej dziewczyną z ciekawą historią, fankę kotów, nastolatkę z nastoletnimi problemami.
Polecam :D

Książka bardzo ciekawa. Wypożyczyłam ją, aby poczytać trochę o blogerce - bo Paulinka nią jest. Znalazłam w niej dziewczyną z ciekawą historią, fankę kotów, nastolatkę z nastoletnimi problemami.
Polecam :D

Opowieść o przyjaźni, codzienności, pierwszej miłości, zamotanej rodzinnej historii codzienność, związana z pierwszą miłością i przyjaźnią.
Wszystkie doskonale oplecione humorem i niekonwencjonalnymi pomysłami bohaterki.

Opowieść o przyjaźni, codzienności, pierwszej miłości, zamotanej rodzinnej historii codzienność, związana z pierwszą miłością i przyjaźnią.
Wszystkie doskonale oplecione humorem i niekonwencjonalnymi pomysłami bohaterki.

"Mam dwóch tatusiów"... Chwila moment, gdzie ja tak pędzę?! Może warto coś wyjaśnić?
Paulina, córka Magdy, jest już nastolatką i postanowiła tak jak mama, a w przeszłości też babcia (świeć, Panie, nad jej duszą...) pisać pamiętnik. "Dżordż" jednak okazał się po wielu latach bezużyteczny, ale z sentymentu leży gdzieś ulokowany na strychu czy w innym pawlaczu... Czasy się zmieniły, technologia poszła daleko naprzód, zatem Paulina postanawia odrzucić kartki zeszytu lub Worda i założyć bloga. Opowiada w nim o losach swojej rodziny, przyjaciół... Zaraz, ale co z tym wszystkim wspólnego mają koty? Otóż Paulina wyrosła na "kociarę", posiada czarno-białą kotkę imieniem Poppea, gdyż w jej opinii jest ona majestatyczna niczym cesarzowa Poppea Sabina, początkowo kochanka a następnie żona Nerona. W skrócie na kotkę mówiono po prostu Pompka.
"Ale jak Paulina może mieć dwóch tatusiów?" Zapytacie. No, tego wam już nie zdradzę, aby poznać odpowiedź na to pytanie musicie przeczytać tę książkę!

"Mam dwóch tatusiów"... Chwila moment, gdzie ja tak pędzę?! Może warto coś wyjaśnić?
Paulina, córka Magdy, jest już nastolatką i postanowiła tak jak mama, a w przeszłości też babcia (świeć, Panie, nad jej duszą...) pisać pamiętnik. "Dżordż" jednak okazał się po wielu latach bezużyteczny, ale z sentymentu leży gdzieś ulokowany na strychu czy w innym pawlaczu... Czasy się...

Myślami byłam w czasach, gdy miałam naście lat:) Wspaniale się czytało i taki wehikuł czasu to coś zupełnie przyjemnego i radosnego. Każdy "dorosły" powinien czasami poczuć się jak beztroski nastolatek. Jakie wtedy życie było łatwe:)

Myślami byłam w czasach, gdy miałam naście lat:) Wspaniale się czytało i taki wehikuł czasu to coś zupełnie przyjemnego i radosnego. Każdy "dorosły" powinien czasami poczuć się jak beztroski nastolatek. Jakie wtedy życie było łatwe:)