Nie przebrnęłam, oczekiwałam czegoś innego. Bohaterka skupiała się tylko na tym co myśli i czuję wciąż analizując to ze względu na swoją pacę. A tak naprawdę nie powiedziała swojej historii tylko cały czas analizowała i w kółko to samo. Może dla alkoholików byłoby to pouczające albo odnaleźli by w tym siebie ale ja jako osoba, która chciała się dowiedzieć coś na ten temat, nie dowiedziałam się praktycznie nic.

Nie przebrnęłam, oczekiwałam czegoś innego. Bohaterka skupiała się tylko na tym co myśli i czuję wciąż analizując to ze względu na swoją pacę. A tak naprawdę nie powiedziała swojej historii tylko cały czas analizowała i w kółko to samo. Może dla alkoholików byłoby to pouczające albo odnaleźli by w tym siebie ale ja jako osoba, która chciała się dowiedzieć coś na ten temat,...

Jest to historia alkoholiczki i lekomanki, która swoją drogę do trzeźwości rozpoczęła we wczesnych latach osiemdziesiątych ubiegłego stulecia w Berlinie Zachodnim (połączenie miasta nastąpiło dopiero wraz ze zjednoczeniem Niemiec w 1990 roku).
 
Christa Jänicke łykała tabletki przepisane jej przez lekarza i piła dobre wina, stosownie do wymogów swojej sfery, podejmowała próby samobójcze, skończyła specjalne studia, jako terapeutka prowadziła własny gabinet, aż wreszcie osiągnęła punkt, który określa jako swoje dno i moment kapitulacji. Postanowiła poprosić o pomoc we Wspólnocie AA, jednak przez przypadek zamiast do AA, trafiła do stowarzyszenia Berlińskiej Pomocy dla Alkoholików (AKB – istnieje do dnia dzisiejszego jako Die Anonyme Alkoholkrankenhilfe Berlin e.V.).
Według Christy Jänicke stowarzyszenie to pracuje według programu dwunastu kroków AA, jednak w szczegółach trochę się od AA różni. Z dalszego opisu i relacji wynika, że różni się bardzo i nie tylko w szczegółach, ale to chyba nie ma aż tak wielkiego znaczenia dla czytelnika, który nie „siedzi” w temacie tak mocno, jak ja.
 
Pół żartem, pół serio stwierdzam, że książka napisana jest typowo kobiecym stylem, to jest z przewagą rozbudowanych opisów stanów emocjonalnych i ich złożonych analiz, nad rzetelną relacją z wydarzeń. Christa Jänicke stwierdza jakiś tam fakt tak lapidarnie, jak to tylko możliwe i natychmiast przestępuje do opisywania swoich uczuć w związku z tym. Jako mężczyźnie zabrakło mi w książce konkretów – po prostu. I nie, nie chodzi mi tu o żadne pikantne szczegóły, ale na przykład o głębszą analizę własnego postępowania autorki w okresie picia. Christa Jänicke prowadziła prywatną praktykę psychoterapeutyczną w czasie, w którym piła i łykała tabletki uspokajające i inne. Jednak faktu, że prowadziła terapię podpita, na kacu, albo pod wpływem psychotropów, zdaje się zupełnie nie zauważać i przechodzi nad tym do porządku dziennego, całkowicie bezrefleksyjnie.
 
Książkę polecam miłośnikom gatunku, ale zaznaczam od razu, że w chwili obecnej nie może być ona rzetelną informacją na temat leczenia uzależnień. Teraz to tylko ciekawostka z dawnych czasów.

Jest to historia alkoholiczki i lekomanki, która swoją drogę do trzeźwości rozpoczęła we wczesnych latach osiemdziesiątych ubiegłego stulecia w Berlinie Zachodnim (połączenie miasta nastąpiło dopiero wraz ze zjednoczeniem Niemiec w 1990 roku).
 
Christa Jänicke łykała tabletki przepisane jej przez lekarza i piła dobre wina, stosownie do wymogów swojej sfery, podejmowała...

Trafne spostrzeżenia, ciekawa autoanaliza, opis walki samej ze sobą. Polecam każdej kobiecie, która wciąż odkłada zmierzenie się z osobistym problemem, który ją przerasta. Ta lektura pomoże odnaleźć siebie

Trafne spostrzeżenia, ciekawa autoanaliza, opis walki samej ze sobą. Polecam każdej kobiecie, która wciąż odkłada zmierzenie się z osobistym problemem, który ją przerasta. Ta lektura pomoże odnaleźć siebie