Autorka pierwszorzędnie pokazuje wyobcowanie i narastającą frustrację głównej bohaterki: zgrabnie zmienia ton narracji, umiejętnie operuje symboliką oraz niedopowiedzeniami. I o ile na początku historii chciałoby się mocno przytulić i pocieszyć tę niespokojną chłopczycę, to pod koniec ma się ochotę nią potrząsnąć (dorosłymi zresztą także). Frankie przejawia bowiem coś w rodzaju fiksacji, która nie wróży nic dobrego. Pytanie, czy to tylko (sic) krzyk rozpaczy, burza hormonalna czy też jakieś zaburzenia emocjonalne.

Więcej tu: https://czytankianki.blogspot.com/2019/11/przynalezec.html

Autorka pierwszorzędnie pokazuje wyobcowanie i narastającą frustrację głównej bohaterki: zgrabnie zmienia ton narracji, umiejętnie operuje symboliką oraz niedopowiedzeniami. I o ile na początku historii chciałoby się mocno przytulić i pocieszyć tę niespokojną chłopczycę, to pod koniec ma się ochotę nią potrząsnąć (dorosłymi zresztą także). Frankie przejawia bowiem coś w...

Wyobcowana, niezrozumiana, pełna frustracji, samotna 12-to letnia Frankie Addams wszelkimi sposobami próbuje znaleźć swoje miejsce w życiu. To powieść o poszukiwaniu tożsamości, o braku przynależności, nieporadności dziecka, które wchodzi w wiek dorastania i nie potrafi zdefiniować własnych uczuć, odczuć, i tego co wiek ten przynosi. Sytuację komplikuje brak wiarygodnych dorosłych, bo jedyną osobą z którą Frankie toczy dialog, to czarnoskóra gospodyni, czyli de facto osoba która sama stoi w stosunku opresyjnym do otaczającej rzeczywistości.
To bardzo smutna walka dojrzewającej dziewczynki, dla której świat jest obcy, i do którego nie ma ją kto wprowadzić.

Wyobcowana, niezrozumiana, pełna frustracji, samotna 12-to letnia Frankie Addams wszelkimi sposobami próbuje znaleźć swoje miejsce w życiu. To powieść o poszukiwaniu tożsamości, o braku przynależności, nieporadności dziecka, które wchodzi w wiek dorastania i nie potrafi zdefiniować własnych uczuć, odczuć, i tego co wiek ten przynosi. Sytuację komplikuje brak wiarygodnych...