Banalny zdawać się może tytuł prawdopodobnie nie zachęca do lektury, szczególnie ludzi młodych, ale warto sięgnąć do tej publikacji, bo to książka niezwykła. To testament jednego z najbardziej ideowych pokoleń Polaków jakim było pokolenie urodzone w latach 20-ch XX wieku, nazwane później pokoleniem Kolumbów.
Zawarte w książce wojenne wspomnienia często jeszcze niepełnoletnich dziewcząt oczywiście wzruszają, ale przede wszystkim zdumiewają wyznaniami twardej woli obowiązku i bardzo krzepią dumę z przynależności do polskiej wspólnoty narodowej. Są one bowiem dowodem, że Polska zawsze była wierna wartościom, bo tylko kraj wierny moralnym ideałom chrześcijańskim był zdolny wydać te młode dziewczyny i kobiety o tak niezwykłej mocy ducha i nieustępliwym poczuciu odpowiedzialności, które przezwyciężyły instynkt życia i bez rozterek poświęcały swe życie dla idei w służbie Ojczyzny…
Najmocniejszym fragmentem książki są oczywiście relacje z Powstania Warszawskiego, które było wyjątkowo okrutnym egzaminem woli i charakterów. Wszystkie one ten egzamin zdały i dowiodły dzielności. Stały się chlubą naszej historii, lecz niestety pomimo swoich oczywistych zasług nierzadko potwierdzonych nadaniem Krzyża Walecznych i Krzyża Orderu Virtuti Militari, zostały zepchnięte na margines niepamięci.
Lidia Daniszewska, Ewa Matuszewska, Kasia Borowińska, Anna Zakrzewska, Basia Rankowska to tylko kilka nazwisk z kilkunastu tysięcy dziewczyn i młodych kobiet, które w swym młodym życiu nie zaznały tego wszystkiego co ono zazwyczaj ze sobą niesie - macierzyństwa, szczęścia w rodzinie, a być może i miłości...Któż o nich dzisiaj pamięta? Któż o nich w ogóle słyszał? Książka kustosz pamięci. 10 gwiazdek to mało.

Banalny zdawać się może tytuł prawdopodobnie nie zachęca do lektury, szczególnie ludzi młodych, ale warto sięgnąć do tej publikacji, bo to książka niezwykła. To testament jednego z najbardziej ideowych pokoleń Polaków jakim było pokolenie urodzone w latach 20-ch XX wieku, nazwane później pokoleniem Kolumbów.
Zawarte w książce wojenne wspomnienia często jeszcze...

Zgodnie z tytułem - są to wspomnienia harcerek z lat 1939-1945. Książka jest podzielona na cztery rozdziały: Wrzesień 1939, Okupacja, Powstanie Warszawskie, oraz Popowstaniowe drogi.
Trudność przy czytaniu sprawiało mi to, że zupełnie nie orientowałam się w strukturze organizacyjnej harcerstwa, w jego stopniach i jednostkach.
No ale tak jak wskazuje tytuł - są to zapiski tylko i wyłącznie harcerek, więc można było się tego spodziewać.

Fragment:
''Na zapewnienia, że u nas jest zupełnie spokojnie, a PAST-a po długich walkach wczoraj została zdobyta, jeden z chłopców powiedział:
- Co za szczęście, że to całe piekło na nas się zwaliło. Żeby tylko jak najdłużej udało się nam to u nas zatrzymać.
Spojrzałam na niego. W spokojnych, smutnych oczach nie było brawury. Zrobiło mi się głupio. Byłam tu zaledwie parę minut, a już marzyłam żeby wrócić do kanału, do Śródmieścia. Bałam się. Znowu się bałam, Starówka załamała mnie. A oni byli szczęśliwi, że to wszystko skupia się na nich, że gdzie indziej ludzie żyją spokojnie.''


'' Jeden taki mały, 11-letni harcerz-listonosz zginął na Wareckiej. Zawołano jego matkę, myślano, że będzie mdlała i krzyczała. Ona tymczasem powiedziała: ''Dumna jestem, że ciebie jedynaka mogłam oddać Ojczyźnie''.''

Takie książki powinien przeczytać każdy Polak.

Zgodnie z tytułem - są to wspomnienia harcerek z lat 1939-1945. Książka jest podzielona na cztery rozdziały: Wrzesień 1939, Okupacja, Powstanie Warszawskie, oraz Popowstaniowe drogi.
Trudność przy czytaniu sprawiało mi to, że zupełnie nie orientowałam się w strukturze organizacyjnej harcerstwa, w jego stopniach i jednostkach.
No ale tak jak wskazuje tytuł - są to zapiski...