Arabska żona

Czytałam jako historię autentyczną, okazała się wymysłem, a ja bajek nie lubię, co nie zmienia faktu że takie rzeczy się dzieją.

Czytałam jako historię autentyczną, okazała się wymysłem, a ja bajek nie lubię, co nie zmienia faktu że takie rzeczy się dzieją.

Pokaż mimo to

Myślę, że pierwszy tom powinna przeczytać każda młoda (ale nie tylko) kobieta. Ta książka nie musi się nikomu podobać bo to nie jest jej zadanie. Ta książka ma przekazać ważne wartości i przesłania. Tej książki nie należy przeczytać, tę książkę należy przemyśleć.

Myślę, że pierwszy tom powinna przeczytać każda młoda (ale nie tylko) kobieta. Ta książka nie musi się nikomu podobać bo to nie jest jej zadanie. Ta książka ma przekazać ważne wartości i przesłania. Tej książki nie należy przeczytać, tę książkę należy przemyśleć.

Pokaż mimo to

Nie lubię czytać bajek, ale tuż przed lotem szybko kupiłam kolejna książkę o podobnej tematyce. Arabski Raj. Bajki, bzdury, jak zawsze Polki, które pokazywane są w niekorzystnym, ale często prawdziwym dla nich świetle. Nigdy nie zrozumie kobiet że wścieklizną, która wiążą się z Arabami, nigdy. Żal mi kobiet, które dla sexu i faceta gotowe są na wszystko, nawet na utratę życia. Denerwuje mnie też często używany wyraz "pół-półka", lepiej by Pani Tanya używała tylko i wyłącznie imion. Arogancka postawa tak naprawdę prostackiej i niewykształconej Marysi, udającej wielka Panią, gardząca ludźmi i nawet nie potrafiaca załatwić prostej sprawy - jest również zenujaca. To się nazywa z chama pan. Czym ona jest lepsza i mądrzejsza od ukraińskiej sprzedawczyni w ZABCE? Bo znalazła bogatego sponsora, któremu przyprawiała rogi? Korzystająca całe życie z jego kart kredytowych? Jakie są osiągnięcia tej Pani? Każdy wie, że ta takie coś to by dawno nie żyła. Kolejna bajka. Mieszkam na Wilanowie w Warszawie i większych bzdur o mieszkańcach Wilanowa nie slyszalam: modelki, piękności, gwiazdy, Bentleye... Szanowna Pani, Wilanów to jest owszem, kameralna, przytulna sypialnia Warszawy, ale jej mieszkańcy to w wiekszasci wieśniacy udający nowobogatych, czyli 500+. Gdzie nie rusz - brzuchate młode matki, mający po 5 dzieci. Pracujący w przeszłości w Anglii na zmywaku a teraz udający paniska. Prawdziwa śmietanka mieszkała tu wiele lat temu. Teraz to holota, nieprzyjazna, zawistna, pozbawiona kultury osobistej. Ehhh. Przestaje kupować i czytać te bajki, bo tylko się denerwuje. Jeśli już piszemy bajki i używamy faktów, to warto te fakty najpierw sprawdzić.

Nie lubię czytać bajek, ale tuż przed lotem szybko kupiłam kolejna książkę o podobnej tematyce. Arabski Raj. Bajki, bzdury, jak zawsze Polki, które pokazywane są w niekorzystnym, ale często prawdziwym dla nich świetle. Nigdy nie zrozumie kobiet że wścieklizną, która wiążą się z Arabami, nigdy. Żal mi kobiet, które dla sexu i faceta gotowe są na wszystko, nawet na utratę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo wciągająca powieść, pochłonęłam ją w dwa dni. Ukazuje nie tylko mroczne strony muzułmańskiej kultury ale również to jak bardzo my kobiety możemy zaślepione i naiwne w naszej miłości "do bólu".

Bardzo wciągająca powieść, pochłonęłam ją w dwa dni. Ukazuje nie tylko mroczne strony muzułmańskiej kultury ale również to jak bardzo my kobiety możemy zaślepione i naiwne w naszej miłości "do bólu".

Pokaż mimo to

Łatwowierność, naiwność a gdzie rozsądek głównej bohaterki, kobiety i matki. Związek młodej dziewczyny i mężczyzny z odmiennie kulturowo dwóch krajów. Książkę czyta się szybko, wciąga ale wzbudza wiele emocji. Mam nadzieję , że to tylko fikcja literacka.

Łatwowierność, naiwność a gdzie rozsądek głównej bohaterki, kobiety i matki. Związek młodej dziewczyny i mężczyzny z odmiennie kulturowo dwóch krajów. Książkę czyta się szybko, wciąga ale wzbudza wiele emocji. Mam nadzieję , że to tylko fikcja literacka.

Pokaż mimo to

Po „Arabską żonę” autorstwa Tanyi Valko sięgnęłam zachęcona opiniami znajomych. Zresztą od zawsze lubię literaturę dotyczącą Orientu. W tym przypadku to wstrząsająca historia młodej kobiety, która poślubiła muzułmanina. Zaślepiona miłością wyjeżdża z mężem do Libii, gdzie poznaje prawdziwą naturę męża.

Zaciekawiła też mnie autorka książki. Tanya Valko to pseudonim absolwentki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Była nauczycielką w Szkole Polskiej w Trypolisie w Libii, następnie asystentką Ambasadora RP, obecnie mieszka w Arabii Saudyjskiej. Czyli wie, o czym pisze.

Orient, to cywilizacja, która jednocześnie nas fascynuje ale i odrzuca. Niejedna z kobiet marzy o przystojnym szejku ale kto by chciał mieć za sąsiada Araba? Kultura Bliskiego Wschodu jest dla nas całkowicie niezrozumiała. A do tego przeraża nas islam. Bo z czym nam się kojarzy? Uprzedmiotowienie kobiet, prawo szariatu, dżihad...Ale jest też druga, ta dobra strona – niezwykła gościnność i życzliwość zwykłych ludzi, ciekawa kultura, sztuka, niezwykła historia. A do tego jednocześnie niesamowite bogactwo i przerażająca bieda obok siebie. A jednak przyciąga wielu ludzi.

Kim jest główna bohaterka? W chwili, gdy ją poznajemy to nieśmiała nastolatka stłamszona przez despotyczna matkę. Jeszcze nie poznała smaku miłości gdy poznała Ahmeda. Przystojny, szarmancki mężczyzna sprawił, że straciła głowę. Za nic miała to, że wszyscy dookoła nie tolerują tego związku. Wbrew wszystkiemu poślubiła go i nie zważając na pierwsze oznaki, że coś jest nie tak, wyjechała z nim do Libii.

W trakcie czytania książki cały czas nurtowała mnie jedna myśl. Jak można być tak naiwnym, żeby nic nie wiedzieć o kulturze cudzoziemskiego męża i w ciemno jechać do obcego kraju? Ok, akcja jest osadzona w końcówce lat dziewięćdziesiątych ale nie przesadzajmy. Ale pomijając nawet to. Gdy Ahmed wraca do domu rodzinnego wszystko zmienia się. Jego zachowanie wobec żony przede wszystkim. Niczego nie uczą jej też dziwne sugestie szwagierek. A każda z nich jest tragiczną postacią. Niby każda z nich pokazuje, że jest niezależną kobietą a jednak są bezwarunkowo podporządkowane bratu. Mimo upływu lat Dorota pozostaje cały czas ta samą naiwną nastolatką. Ą gdy w końcu przejrzała na oczy było już za późno. Czasami miałam wrażenie, że to co jej się przydarzyło to kara za jej bezczynność. Ale w najgorszej chwili stanęła na wysokości zadania. Może dlatego, że jednak znalazł się ktoś, kto jej chciał pomóc.

Po skończeniu książki miałam wrażenie, jakbym hurtem przeczytała z dwie. Bardzo duży natłok wydarzeń goniących jedno po drugim. Bohaterowie jak dla mnie zbyt przerysowani. Dorota naiwna jak malutkie dziecko, Ahmed – zło wcielone. No i mamunia Doroty. Normalnie doktor Jekyll i mister Hyde. Jednak muszę przyznać, że cała historia wciąga. Miałam problem, żeby oderwać się od literatury. A do tego to zakończenie.

Ogólnie rzecz ujmując „Arabska żona” jest świetną powieścią obyczajową. Mamy tu romans, dramat. Tanya Valko pokazuje nam, że miłość może być naprawdę ślepa. Polecam wszystkim. Sama na pewno sięgnę po kolejne części.

Po „Arabską żonę” autorstwa Tanyi Valko sięgnęłam zachęcona opiniami znajomych. Zresztą od zawsze lubię literaturę dotyczącą Orientu. W tym przypadku to wstrząsająca historia młodej kobiety, która poślubiła muzułmanina. Zaślepiona miłością wyjeżdża z mężem do Libii, gdzie poznaje prawdziwą naturę męża.

Zaciekawiła też mnie autorka książki. Tanya Valko to pseudonim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Swietna

Swietna

Pokaż mimo to

Wreszcie dobrnęłam do końca. Początek był trudny do przejścia, wielokrotnie odkładałam książkę z nadzieją, że przyjdzie ten odpowiedni dla niej dzień i udało się, ale nie bez kropli potu na czole. Potrzebne były wręcz działa wypełnione motywacją po brzegi. Tak, zmusiłam się do przeczytania tej książki w całości, już tłumaczę dlaczego.

Po pierwsze nie spotkałam jeszcze powieści, w której główna bohaterka tak okropnie działałaby mi na nerwy. Rozumiem, że miała zaledwie osiemnaście lat, jednak przedstawione bogactwo jej naiwności i lenistwa doprowadzały mnie przez cały czas do szewskiej pasji. Jeśli jeszcze nie znacie historii opisanej w tej książce, to zakończcie w tym momencie czytanie komentarza, bo powołam się na zaistniałe tam sytuacje.
Każdą kłótnię z mężem, większą czy mniejszą, traktuje jako kryzys małżeński, który "pewnie minie". Tłumaczy tak sobie burdel, który Ahmed urządził w swojej polskiej firmie, gdzie spędzał cały swój czas z jakimiś ludźmi, których nie znała, może poza kolegą Mieciem - jak się okazało kompanem od szemranych interesów na rynku pornograficznych video. Tłumaczy tak sobie także to, że kochany mąż uderza ją raz czy drugi. Czasem mam wrażenie, że nawet wymierzone jej razy traktuje jako normalny element małżeńskich sprzeczek. Odradzam zabieranie się za książkę zagorzałym feministką. "Pewnie minie" to także dobre wytłumaczenie dla gwałtu, jakiego dopuszcza się Ahmed na swojej najmłodszej siostrze. W tym momencie chyba nie muszę nic dodawać.
Dorota jest pustą dziewczyną, której dobrobyt materialny, jaki zapewnia zagraniczny mąż, zakłada klapki na oczy. Jeśli chwilę jest źle, ale Ahmed zaczyna nadskakiwać dziecku, remontuje dla rodziny nowe gniazdko na odludziu, zatrudnia gosposię w celu odciążenia i tak nic nie robiącą żony, to wszystkie grzechy idą w zapomnienie. Jak gdyby najpiękniejszy i najdroższy remont domu mógł usprawiedliwić i wynagrodzić kazirodztwo, które Dorota widziała na własne oczy! Gdy Ahmed pozwala swoim wątpliwym koleżką na gwałt na własnej żonie w zamian za uratowanie własnej skóry, a następnie zsyła ją w stanie krytycznym na pustynne wygnanie, mogłoby się wydawać, że czara goryczy się przeleje. Okazuje się to jednak nie takie proste. Głupiej Doci, matce dwójki dzieci, kobiecie w wielu ok. 24 lat, która mieszka z dala od rodzinnych stron, na ziemi opanowanej przez zupełnie inną kulturę, o której (jak się przekonujemy niejednokrotnie) nie ma bladego pojęcia, najpierw świta myśl, że może ukochany mąż zesłał ją na jakiś czas, aby zapewnić jej ochronę i z czasem po nią wróci. Włos się jeży na głowie, oczy wychodzą z orbit. Dobrze, że bohaterka odzyskuje choć odrobinę rozsądku i rezygnuje z tej idei, bo to byłby moment, kiedy książka w moich dłoniach zamknęłaby się na zawsze.
Kolejna sprawa - wiecznie narzekająca, zmęczona, pokrzywdzona przez cały świat dziewczyna kilkakrotnie w swojej książce.. zapomina o własnych dzieciach. Gdy ma tylko jeszcze jedną córkę, to mam wrażenie, że zajmuje się nią tyle czasu, ile widzi ją wychodząc z domu lub ewentualnie w drodze powrotnej, o ile Marysia już nie śpi. W Polsce dzieckiem zajmuje się mama Doroty (na temat tej postaci mogłabym napisać osobną recenzję na kilka stron), na Wschodzie mała spędza czas z innymi dziećmi pod okiem teściowej. Żyć, nie umierać. Z jednej strony Dorota śpi gdy dziecko wstaje, potrafi całe dnie spędzić w łóżku widując Marysię bawiącą się z innymi dziećmi przez sypialniane okno, nagle jednak przychodzi rodzinne spotkanie i nasza troskliwa mama denerwuje się, że rozwydrzona córka jej nie słucha. Hmm, zupełnie nie rozumiem, dlaczego. Wystarczy jednak dyskutowania o metodach wychowawczych Doroty - być może to jakaś nowa teoria puszczania dzieci samopas, która ma przynieść wspaniałe efekty w przyszłości, o której nie słyszałam. Przychodzą mi jeszcze do głowy momenty sięgania po alkohol. Wierzę, że wybaczycie, ale nawet nie chce mi się tego komentować i rozwijać tematu. Paranoja. Do głównej bohaterki jeszcze jedno mam zastrzeżenie. Jak już wyżej napisałam - matka dwójki dzieci, która jednak totalnie nie potrafi podejmować żadnych, dosłownie żadnych decyzji. Wiecznie prosi o przysługę innych, nawet gdy ma zdecydować o ratowaniu siebie i swoich córek, to wykręca numer telefonu do przyjaciółki albo jednej ze szwagierek. I wiecznie powtarza "Ty coś na pewno wymyślisz", "Co ja bym być Ciebie zrobiła". Opiera się nie tylko na dwóch silnych przedstawicielkach płci damskiej, czyli Basi i Malice, ale także nawet gwałconej przez jej męża szwagierce Samirze. Przez dłuższy czas, czytając, naprawdę wnikliwie o tym rozmyślałam, jednak z przykrością stwierdzam, że nie potrafię powiedzieć ani jednego komplementu na temat Doroty.

Dobrze, schodzę już z głównej bohaterki i robię krok w tył, by ujrzeć nieco szerszy obraz książki. Zastanawiam się, czy tak właściwie można źle ocenić książkę, bo nie polubiło się głównej bohaterki? Sumienie mówi mi, że nie powinnam opierać na tym swojej opinii, byłaby ona nierzetelna. Więc streszczę już teraz, co dodatkowo na nią wpłynęło. Otóż, nie znam realiów życia kobiet w państwach arabskich, nigdy nie zapoznawałam się z tematem kultury tych ludzi, a co więcej, uważam się za osobę tolerancyjną (pewnie dlatego zniosłam zachowanie głównej bohaterki do ostatniej strony ;)). Nie mniej jednak, uważam, że autorka nie poradziła sobie z ilością problemów jakie chciała zawrzeć na tych kilkuset stronach. Mam nadzieję, że rzeczywistość jest odmienna od opisanej, jednak przeskakiwanie w tej książce z problemu na problem, ciągłe zaskakiwanie czytelnika nowymi epizodami, wprowadza, mam wrażenie, chaos. Moje wyobrażenie na temat opisanego tam świata, jest takie, że ludzie są tak wybuchowi, nieobliczalni i bezpardonowi, że za powitanie z nieodpowiednim tonem użytych słów, można zostać zmieszanym z błotem. Brak kontroli nad sobą samym jest kompletnym standardem. Z innej strony, każdy napotykany przez kobietę w jakimś bardziej odludnym miejscu mężczyzna o arabskich korzeniach, na pewno będzie chciał ją wykorzystać seksualnie. Szczególnie jeśli przedstawicielka płci pięknej nie jest czystej krwi Arabką. Odnosząc się jeszcze do ogólnego schematu i przedstawienia wydarzeń, mam wrażenie, że autorka czasem sama zaczynała się nudzić tym, co pisze, albo odchodziła od pisania i siadała do niego po tygodniu, dwóch, może nawet kilku miesiącach i nie bardzo potrafiła odbudować sobie ostatnią myśl, jaką chciała przedstawić. Dotyczyło to czasem nawet faktów, więc kończyła je szybko i zabierała się za rozwijanie kolejnego fenomenalnego problemu, który szybko się zaczął i równie szybko poszedł w zapomnienie. To uczucie znużenia czy pisanie książki "na raty" przedstawia także czasoprzestrzeń książki. Raz opisywany jest dzień za dniem, potem nagle czas zaczyna lecieć szybciej, później znów zwalnia, dalej jednak przeskakuje o kilka miesięcy. Sama końcówka natomiast daje czytelnikowi poczucie, że autorka już chce jak najszybciej skończyć pisanie. Może przez goniące jej terminy, zniecierpliwienie, znużenie całą historią i nieodnajdowanie się w wydarzeniach, a może dlatego, że wydawnictwo ograniczyło z góry liczbę stron druku dla jednego egzemplarza, bo samo zakończenie jest jak palący się lont fajerwerk, pozbawiony niestety samego wybuchu, pięknej gry kolorów na gwieździstym niebie, uroczystej atmosfery i patosu. Nie wiem, być może tylko ja się nie umiem w tym odnaleźć. Dwie gwiazdki daję, bo właściwie sam pomysł na książkę bardzo mi się podoba, a poza tym może przez te 350 stron jakieś dwa lub trzy razy zdarzyło mi się przeczytać coś, co wskazywałoby na przejaw talentu autorki, jednak ta książka nie jej formą ukazującą ten talent.

Wreszcie dobrnęłam do końca. Początek był trudny do przejścia, wielokrotnie odkładałam książkę z nadzieją, że przyjdzie ten odpowiedni dla niej dzień i udało się, ale nie bez kropli potu na czole. Potrzebne były wręcz działa wypełnione motywacją po brzegi. Tak, zmusiłam się do przeczytania tej książki w całości, już tłumaczę dlaczego.

Po pierwsze nie spotkałam jeszcze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Taki książkowy odpowiednik seriali typu "Trudne sprawy", czy "Dlaczego ja?", tylko w wersji arabskiej, no i z 10x zwiększeniem patologii i absurdu. Współczuje ludziom (patrząc na komentarze poniżej), którzy twierdzą że książka opisuje realia życia w tamtych stronach, czy odzwierciedla "arabską naturę". Czyta się to błyskawicznie, wciąga i odmóżdża, ale brak w tym większych emocji, ponieważ historia nie ma cienia realizmu, nawet jak na fikcję literacką. Gwałty, przemoc, kazirodztwo, pedofilia, zoofilia, uzależnienia, choroby, zdrady, tragiczne wypadki, awantury rodzinne, wspieranie terroryzmu... co to się nie działo w tej jednej nieszczęsnej rodzinie. I to wszystko w różnych kombinacjach w ciągu kilku miesięcy, bo dopiero później następuje przeskok o kilka lat. Ponadto chciałabym widzieć swoją minę, gdy w jednym z fragmentów, w szczerej pustyni, autorka umieściła... polowanie na tygrysy! Tygrysy! Tony piachu, brak wody, szczątkowa roślinność, pełne słońce, a tam tygrysy! Dacie wiarę? Toć to jakiś ewenement, czytałam tamto zdanie kilka razy, by upewnić się, czy mnie oczy nie mylą. Do tego standardowo, w tego typu powieściach, główna bohaterka musi być totalną ignorantką z ilorazem inteligencji pantofelka. Nie inaczej jest z Dorotą, którą co i rusz spotykają nieszczęścia, ale mimo to ciężko jej kibicować czy nawet współczuć. Po wyrwaniu się ze swojej zabitej dechami mieściny, zapragnęła być (jak idealnie określała to autorka) "panią na włościach", totalnie zatracając nawet nie tyle logikę, ale choćby instynkt samozachowawczy, czy ludzkie, trzeźwe myślenie. Choć na tą trzeźwość można jeszcze przymknąć oko, bo "Docia" miała z tym duży problem, podobnie jak reszta naszych rodaków, których autorka przedstawiła jako ciemnotę i bandę alkoholików... Nie wiem czy sięgnę po kolejne części. Tą, jeśli potraktować ją jako niewymagającą rozrywkę, spełniła swoją rolę i całkiem nieźle się bawiłam, ale na poznanie dalszych losów "inteligentnych inaczej" kobiet (bo coś czuję, ze córki kobiety cwaniactwa i inteligencji po ojcu raczej nie odziedziczyły) potrzebuję dłuższej przerwy.

Taki książkowy odpowiednik seriali typu "Trudne sprawy", czy "Dlaczego ja?", tylko w wersji arabskiej, no i z 10x zwiększeniem patologii i absurdu. Współczuje ludziom (patrząc na komentarze poniżej), którzy twierdzą że książka opisuje realia życia w tamtych stronach, czy odzwierciedla "arabską naturę". Czyta się to błyskawicznie, wciąga i odmóżdża, ale brak w tym większych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zdecydowanie bardzo ciekawa seria ktora pochłania sie niemal na jednym wdechu. Ukazuje nam bardzo brutalny świat arabskiej bohemy , arabskiego bogactwa a także zacofanie i ograniczony światopogląd niewyksztalconej części społeczeństwa. Oczywoscie nasi bohaterowie sa swiatli i otwarci na nowoczesność odchodząc od średniowiecznych stereotypów i zasad ale nie sa w stanie zmienić całego spoleczenstwa. Mysle ze te książki warto przeczytać choćby po to zeby poszerzyć swój światopogląd o życie arabskiego spoleczenstwa tak różniące sie od tego co widzimy w kurortach. Poza tym ksiazki te powinny byc obowiązkowe dla osób ktore myślą o wejściu w jakieś bliższe relacje z przedstawicielami tej nacji- na pewno pozwolą otworzyć oczy na to co moze choc nie musi wystąpić.

Zdecydowanie bardzo ciekawa seria ktora pochłania sie niemal na jednym wdechu. Ukazuje nam bardzo brutalny świat arabskiej bohemy , arabskiego bogactwa a także zacofanie i ograniczony światopogląd niewyksztalconej części społeczeństwa. Oczywoscie nasi bohaterowie sa swiatli i otwarci na nowoczesność odchodząc od średniowiecznych stereotypów i zasad ale nie sa w stanie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to