analiza zycia plciowego mieszkancow wsi Hermance

analiza zycia plciowego mieszkancow wsi Hermance

Nie lubię pastwić się nad książkami... Na szczęście rzadko trafiają mi się takie tytuły, ale jednak...
Dziś właśnie chciałam zostawić Wam kilka słów na temat "Hermańców", a strasznie mi przykro z tego powodu, gdyż bardzo podoba mi się styl pani Kosmowskiej. Świetne pióro i czyta się bardzo przyjemnie. Dlaczego więc mi się nie podobało? Ponieważ jest to książka taka trochę o niczym :( skusił mnie opis z okładki: lekko "dziwna" wieś pełna oryginałów, w której zdarza się morderstwo jednoczące mieszkańców. Brzmi dobrze, prawda? No właśnie, tylko to morderstwo zdarza się na 199 stronie trzystustonicowej książki 😂 a wcześniej totalnie nie wiadomo dokąd zmierza akcja. Ciężko mi szło i opornie, mimo fajnej narracji... Główny bohater to zadufany, antypatyczny młody facet, który działał mi na nerwy. Na końcu dojrzał co prawda swoje wady, niestety nie pomogło mi to polubić go choć trochę. I zła jestem, bo to fajny zamysł, fajne pióro, hermetyczny, zamknięty, oryginalny świat, ale coś nie siadło po prostu... Podobała mi się postać outsidera- Nieśmiałego Teda, szkoda, że nie oglądaliśmy "Hermańców" jego oczami...

Nie lubię pastwić się nad książkami... Na szczęście rzadko trafiają mi się takie tytuły, ale jednak...
Dziś właśnie chciałam zostawić Wam kilka słów na temat "Hermańców", a strasznie mi przykro z tego powodu, gdyż bardzo podoba mi się styl pani Kosmowskiej. Świetne pióro i czyta się bardzo przyjemnie. Dlaczego więc mi się nie podobało? Ponieważ jest to książka taka trochę o...

Mimo tego że autorkę darzę ogromną sympatią...jej książki oczywiście też, tym razem mimo szczerych chęci, powieści nie doczytałam do końca :( Miałam wrażenie że czytam o ludziach którzy nie grzeszą inteligencją, do szczęścia potrzebują alkoholu(wypitego w wioskowym barze) i przygodnego seksu(jak miłośc to tylko w Dolinie Majtek),eh nie umiałam doszukać się żadnej głębi...byc może nie był to dobry czas żeby sięgnąć po tę książkę.

Mimo tego że autorkę darzę ogromną sympatią...jej książki oczywiście też, tym razem mimo szczerych chęci, powieści nie doczytałam do końca :( Miałam wrażenie że czytam o ludziach którzy nie grzeszą inteligencją, do szczęścia potrzebują alkoholu(wypitego w wioskowym barze) i przygodnego seksu(jak miłośc to tylko w Dolinie Majtek),eh nie umiałam doszukać się żadnej...

Jest to powieść świetna : wnikliwa, pełna celnych obyczajowych obserwacji, dowcipna, pełna humoru sytuacyjnego i językowego, z wyrazistymi postaciami mieszkańców tej małej, zamkniętej mikro-społeczności wsi Hermańce. No i ten fantastyczny, prześmieszny Narrator, 30-letni "filozof" i megaloman, trochę wałkoń, który zamierza zostać WIELKIM PISARZEM, na razie zajmuje się pisaniem listów miłosnych na zlecenie, póki co żyjąc "na garnuszku" rodziców. Są w tej powieści sceny tak dowcipne, że śmiałam się na głos.Ale są także sceny bardzo poważne, gorzkie, refleksyjne jak np. rozmowa miejscowych notabli i autorytetów moralnych: księdza Belki i psychiatry dr Rocha. To rozmowa n/t ich "wypalenia" zawodowego, rozterek, wątpliwości, czy ich wieloletnia praca, trud, poświęcenie, ma jakiś,sens czy naprawdę coś zmieniła w życiu, mentalności i moralności hermańskiej społeczności. Zachwycił mnie jest język, zróżnicowany, barwny, dowcipny, pełen żargonowych terminów. Warto, naprawdę warto przeczytać Hermańce. Głębokie ukłony dla pani Kosmowskiej za kolejna świetną lekturę.

Jest to powieść świetna : wnikliwa, pełna celnych obyczajowych obserwacji, dowcipna, pełna humoru sytuacyjnego i językowego, z wyrazistymi postaciami mieszkańców tej małej, zamkniętej mikro-społeczności wsi Hermańce. No i ten fantastyczny, prześmieszny Narrator, 30-letni "filozof" i megaloman, trochę wałkoń, który zamierza zostać WIELKIM PISARZEM, na razie zajmuje się ...

Zabawna, ale i smutna opowieść o polskiej popegeerowskiej wsi. Szkoda, że żadnej postaci nie dało się polubić.

Zabawna, ale i smutna opowieść o polskiej popegeerowskiej wsi. Szkoda, że żadnej postaci nie dało się polubić.

podobała mi się ,przeczytałam w ciągu jednego dnia

podobała mi się ,przeczytałam w ciągu jednego dnia

Gdzie leży Dolina Majtek?
Hermańce to taka polska dziura wiejska. Senna, zdominowana przez marazm, bezsilność, otępienie. Po tej literackiej wsi z powieści Barbary Kosmowskiej oprowadza czytelnika bohater-narrator M. Złotowski. Pragnie zostać pisarzem i wszystkim to powtarza, jednak na zwykłym gadaniu się kończy.
W Hermańcach akcja toczy się właściwie między trzema przestrzeniami: Doliną Majtek, barem „Malczik” oraz szpitalem psychiatrycznym na Dzikiej Górze. Ponadto pojawiają się inne przestrzenie, ale tak naprawdę nie są aż tak istotne, odgrywają rolę zmieniającego się, kolorowego tła czy dopełnienia.

Co się dzieje w Dolinie Majtek? Chadzają tam panowie, biorąc przykład z pradziadków, dziadków i ojców; chadzają i dziewczęta, wzorując się na przodkiniach zapewne. Schadzki często mają przykre konsekwencje – niechciane ciąże, które albo się usuwa z dala od oczu mieszkańców Hermańców, albo dzieci chowa się, zmuszając tego czy tamtego do ślubu lub ewentualnie do alimentów. Zabawom miłosnym nie ma końca, a dziewczętami panowie wymieniają się dość często i raczej bez skrępowania. To co zostaje po chwilach uniesień, to majtki panienek – bawełniane gacie lub koronkowe skrawki. Wszystkie pieczołowicie i z uświęceniem przechowywane przez panów. [...]
Świat kreślony przez Kosmowską jest pełen ironii, ale i wypełniony cichymi, prywatnymi i najczęściej kobiecymi tragediami, dramatami.
Podziw budzi sposób kreowania świata męskiego i kobiecego kreślonego z dystansem, ironią i poczuciem humoru. Kosmowska sprawnie demaskuje postawy, działania ludzkie, tak świetnie znane czytelnikowi z jego własnego świata. Autorka w rozmyślny, zabawny i pełen dystansu sposób rozprawia się ze światem patriarchalnym. Początkowo to męska część Hermańców wiedzie prym i poluje na kobiety (swoje i przyjezdne). Jednak okazuje się ostatecznie, że i kobiety mają tu coś do powiedzenia. Komitet Wdów rośnie w siłę, gdy dołączają do niego mężatki; Gośka dotąd będąca na każde skinienie Złotowskiego, nabiera rozumu i pokazuje mu drzwi. A na koniec M. Złotowski zostaje, mówiąc językiem samego bohatera, zerżnięty przez jedną z turystek, która, o zgrozo, porywa jego majtki. Świętokradztwo w Dolinie Majtek, męskie gacie nigdy dotąd nie zostały tu skradzione, zawłaszczone przez kobietę.

Ostatecznie okazuje się, że zbrodnia, której ofiarą padła Ilonka Szczęście, poruszyła niektórych mieszkańców Hermańców. Matka Złotowskiego, Gośka, Edek to jedynie kilka osób, które ruszają do przodu, wprawiając w ruch maszynę zmian. I tym zmianom podda się być może i M. Złotowski.
Żywy język, barwne postaci i znakomite poczucie humoru autorki sprawiają, że powieścią można się zaczytać, całkiem dobrze się przy tym bawiąc. A ja ponownie chylę czoła polskim współczesnym pisarzom.

Cała recenzja: http://polskowienie.blogspot.com/

Gdzie leży Dolina Majtek?
Hermańce to taka polska dziura wiejska. Senna, zdominowana przez marazm, bezsilność, otępienie. Po tej literackiej wsi z powieści Barbary Kosmowskiej oprowadza czytelnika bohater-narrator M. Złotowski. Pragnie zostać pisarzem i wszystkim to powtarza, jednak na zwykłym gadaniu się kończy.
W Hermańcach akcja toczy się właściwie między trzema...

Hermańce to współczesna wieś zagubiona gdzieś w Polsce. Rytm życia wyznaczają w niej powtarzające się wizyty w kościele, gospodzie i ośrodku leczenia uzależnień (kolejność dowolna). W tym rytuale uczestniczy także główny bohater powieści, niejaki Złotowski, który choć dobiega trzydziestki, to wciąż żyje na garnuszku rodziców. Bezrobotny mężczyzna postanawia zostać literatem i zabiera się do pracy z zapałem godnym lepszej sprawy. Próbuje dojść, dlaczego spaliła się pani Mela, i wyjaśnia, co właściwie w zdominowanej przez mężczyzn społeczności robi Stowarzyszenie Wdów. Snuta przez niego opowieść to obraz hermańskich obyczajów, z których oprócz picia wódki należy wymienić także odwieczne kłótnie rządzących niepodzielnie we wsi księdza i doktora.
Hermańce nie są ani kolejnym smutnym traktatem o popegeerowskiej wsi, ani idyllicznym obrazkiem polskiej prowincji. To pełna humoru powieść o ludziach z krwi i kości, którzy codziennie muszą zmagać się z trudną rzeczywistością. Barbara Kosmowska ma wyjątkowy talent do tworzenia co prawda niejednoznacznych moralnie, ale za to sympatycznych postaci. Między kozetką a amboną toczy się zwyczajne życie - zawiązują się przyjaźnie, zaczynają i kończą związki, chłopcy pałętają się po okolicy w poszukiwaniu zaczepki, a dziewczyny próbują złapać męża. Kosmowska w dowcipny sposób przemyca socjologiczną i psychologiczną prawdę.
"Turystki smażyły się nad jeziorem niczym skwarki z Kubiewowego prosięcia. Edek zauważył, że coraz mniej materiału zużywają w fabrykach na stroje kąpielowe. I ta oszczędność bardzo mu się podobała, choć nie w każdym wydaniu. Do mnie lepiła się jakaś nowa. Przyjechała z dużego miasta. Blada, chuda, do kobiety mało podobna. W dodatku mocna w gębie. No i niedelikatna, gdyż już na początku wykpiła mnie za elegancki bajer, na który próbowałem ją wyrwać."

Hermańce to współczesna wieś zagubiona gdzieś w Polsce. Rytm życia wyznaczają w niej powtarzające się wizyty w kościele, gospodzie i ośrodku leczenia uzależnień (kolejność dowolna). W tym rytuale uczestniczy także główny bohater powieści, niejaki Złotowski, który choć dobiega trzydziestki, to wciąż żyje na garnuszku rodziców. Bezrobotny mężczyzna postanawia zostać literatem...

Zaintrygował mnie sam tytuł tej książki. Jak się okazało Hermańce to nazwa wsi. Jest to miejsce, gdzie czas płynie swoim rytmem, ludzie zmagają się z trudnymi życiowymi problemami, ale jest to trochę miejsce magiczne. Hermańce jak wspomina narrator każdy mieszkaniec nosi w sobie. To pełna humoru opowieść o zwykłych ludziach. Serdecznie polecam!

Zaintrygował mnie sam tytuł tej książki. Jak się okazało Hermańce to nazwa wsi. Jest to miejsce, gdzie czas płynie swoim rytmem, ludzie zmagają się z trudnymi życiowymi problemami, ale jest to trochę miejsce magiczne. Hermańce jak wspomina narrator każdy mieszkaniec nosi w sobie. To pełna humoru opowieść o zwykłych ludziach. Serdecznie polecam!

Mnie ten rodzaj humoru nie przekonał.

Mnie ten rodzaj humoru nie przekonał.