Plato's Doctrine Respecting the Rotation of the Earth and Aristotle's Comment Upon That Doctrine

"Indeed, among all philosophers who have written much, I know none who is less open to the reproach of mingling personal sentiment with argumentative debate than Aristotle. Plato indulges frequently in irony, or sneering, or rhetorical invective; Aristotle very rarely. Moreover, even apart from the question of contempt, the part which M. Martin here assumes Aristotle to be playing, is among the strangest anomalies in the history of philosophy" (21).

"Rzeczywiście, spośród wszystkich filozofów, którzy dużo napisali, nie znam nikogo, kto byłby mniej podatny na zarzuty łączenia osobistych uczuć z dyskusją argumentacyjną niż Arystoteles. Platon często oddaje się ironii, szyderstwu lub retorycznej inwektywie; Arystoteles bardzo rzadko" (21).

"The eminent critics, whose opinions I here controvert, have been apparently misled by the superior astronomical acquirements of the present age, and have too hastily made the intellectual exigencies of their own minds a standard for all other minds, in different ages as well as in different states of cultivation. The question before us is, not what doctrines are scientifically true or scientifically compatible with each other, but what doctrines were affirmed or implied by Plato" (33).

"Wybitni krytycy, których opinie tutaj podważam, najwyraźniej zostali wprowadzeni w błąd przez wybitne osiągnięcia astronomiczne obecnego wieku i zbyt pochopnie uczynili intelektualne wymagania swoich własnych umysłów standardem dla wszystkich innych umysłów, w różnych epokach, a także w różne stany kultywacji. Pytaniem, które stoi przed nami, nie jest to, jakie doktryny są naukowo prawdziwe lub naukowo zgodne ze sobą, ale jakie doktryny zostały potwierdzone lub sugerowane przez Platon" (33).

"Doktryna ta, jak próbowałem ją wyjaśnić, prowadzi do pouczającego kontrastu między kosmicznymi teoriami Platona (w Timaju) i Arystotelesa.

Platon wyobraża sobie kosmos jako jedną ożywioną i inteligentną istotę lub boga, złożoną z ciała i duszy. Jego ciało porusza się i rządzi dusza, która jest zamocowana lub zakorzeniona w środku, ale rozciąga się po obwodzie ze wszystkich stron, a także dookoła na zewnątrz. Posiada ciągły ruch obrotowy w tym samym, niezmienionym miejscu, co jest rodzajem ruchu najbardziej godnym istoty racjonalnej i inteligentnej. Obroty zewnętrznej, czyli gwiezdnej sfery (Koła Tego samego),zależą od obrotów stałego cylindra lub osi, która przemierza kosmos na całej jego średnicy i są przez nie determinowane. Oprócz tego istnieją różne wewnętrzne sfery lub okręgi (Circles of the Different),które obracają się pod wpływem odrębnych i zmiennych impulsów w kierunku przeciwnym do sfery gwiezdnej. Ten ostatni jest o tyle potężniejszy od nich, że niesie ich ze sobą wszędzie; jednakże w pewnym stopniu naprawiają swój własny, szczególny ruch przeciwny, co powoduje, że ich pozycje stale się zmieniają, a cały system jest skomplikowany. Ale wielka stolica, jednolity, przytłaczający ruch kosmosu, polega na obrocie stałej osi, która wyznacza zewnętrzną sferę gwiezdną. Impuls lub bodziec do tego ruchu pochodzi z kosmicznej duszy, która ma swój korzeń w centrum. Właśnie w tym miejscu znajduje się Ziemia, „najstarsze i najbardziej czcigodne z bóstw wewnątrzkosmicznych”, skupiona wokół środka osi i mająca za zadanie strzec i regulować obroty osi, a za ich pośrednictwem obroty sferę zewnętrzną, od której zależy następstwo dnia i nocy – a także karmienie ludzkości.

W tym wszystkim widzimy, że zasada rządząca i siła35kosmos (τὸ ἡγεμονικὸν τοῦ κόσμου) jest stworzony, aby zamieszkiwać i emanować z jego centrum .

Kiedy dochodzimy do Arystotelesa, odkrywamy, że zasada rządząca, czyli siła kosmosu, jest umieszczona nie w jego centrum, ale na jego obwodzie. Nie rozpoznaje żadnej stałej osi obrotowej przechodzącej przez całą średnicę kosmosu. Wnętrze kosmosu zajmują cztery żywioły – ziemia, woda, powietrze, ogień – z których żaden nie może się obracać inaczej niż pod wpływem przemocy lub pod naciskiem zewnętrznej siły. Dla każdego z nich ruch prostoliniowy jest naturalny ; ziemia porusza się naturalnie w kierunku środka – ogień naturalnie porusza się w kierunku obwodu, oddalając się od środka. Ale peryferyjna substancja kosmosu jest radykalnie odmienna od czterech żywiołów: ruch obrotowy po okręgu jest dla niej naturalny i jest to jedyna naturalna dla niego różnorodność ruchu. To, że w ogóle się porusza, zawdzięcza popychającemu go primum movens nieruchomemu ; ale jedno i drugie jest współwieczne, a ruch nie ma początku ani końca. To, że poruszając się, ma charakter obrotowy, a nie prostoliniowy, zawdzięcza to swojej naturze. Obraca się nieustannie, poprzez swoją naturę i wrodzoną cnotę, a nie poprzez ograniczanie nacisku przekazywanego z centrum lub z duszy. Gdyby potrzebne były ograniczenia – gdyby istniała jakakolwiek przeciwna tendencja do przezwyciężenia – obracające się peryferie uległyby zmęczeniu i wymagałyby okresów odpoczynku; ale ponieważ obracając się, jest posłuszny tylko swojej własnej naturze, trwa wiecznie, nie znając zmęczenia. Ta peryferyjna, czyli piąta esencja, nieustannie się obracająca, jest boską, czcigodną i władczą częścią kosmosu, wspanialszą i zaszczytniejszą niż wewnętrzne części czy centrum. Arystoteles przedstawia to (De Cœlo, ii. 13, s. 293, b. 10) w wyraźnej sprzeczności z pitagorejczykami, którzy (podobnie jak Platon) uważali centrum za punkt wielkości i dowodzenia, umieszczając w tym celu ogień powód. Ziemia nie pełni u Arystotelesa żadnej pozytywnej funkcji kosmicznej; zajmuje centrum, ponieważ wszystkie jego części w naturalny sposób poruszają się w kierunku centrum; i jest nieruchome, ponieważ w centrum musi znajdować się coś, co jest zawsze nieruchome, co jest przeciwieństwem lub przeciwieństwem piątej esencji, czyli substancji peryferyjnej kosmosu, która jest w ciągłym ruchu obrotowym ze względu na swoją niezmienną naturę" (34-35).

"Indeed, among all philosophers who have written much, I know none who is less open to the reproach of mingling personal sentiment with argumentative debate than Aristotle. Plato indulges frequently in irony, or sneering, or rhetorical invective; Aristotle very rarely. Moreover, even apart from the question of contempt, the part which M. Martin here assumes Aristotle to be...