Książka dla tych bardziej upartych wyznawców, ale jednak napisana przez głowę Kościoła. Fides et ratio, ratio czyli racjo. Papież ucieka mocno do dogmatu już pod koniec, ale pierwsze rozdziały rekompensują jego brak pewności: czy aby napewno dobrze to przyjmą?

Książka dla tych bardziej upartych wyznawców, ale jednak napisana przez głowę Kościoła. Fides et ratio, ratio czyli racjo. Papież ucieka mocno do dogmatu już pod koniec, ale pierwsze rozdziały rekompensują jego brak pewności: czy aby napewno dobrze to przyjmą?

Każdy człowiek pyta o sens swego życia. Wolność nie tylko towarzyszy wierze - jest jej nieodzownym warunkiem. «Głupiec» łudzi się, że posiada rozległą wiedzę, ale w rzeczywistości nie potrafi skupić uwagi na sprawach istotnych. Nie pozwala mu to zaprowadzić ładu we własnym umyśle ani przyjąć właściwej postawy wobec samego siebie i najbliższego otoczenia. Przez rozumowe poznawanie przyrody można dotrzeć do Stwórcy. Człowiek potrafi zrozumieć samego siebie tylko jako «byt w relacji»: w relacji z sobą, z narodem, ze światem i z Bogiem. W głębi ludzkiego serca zostało zaszczepione pragnienie Boga i tęsknota za Nim. Nikomu nie może być naprawdę obojętne, czy jego wiedza jest prawdziwa. Na każdym człowieku ciąży poważny obowiązek moralny szukania prawdy i trwania przy niej, gdy się ją odnajdzie. To co jest prawdziwe, musi być prawdziwe zawsze i dla wszystkich. Człowiek ucieka wręcz przed prawdą, gdy tylko dostrzeże ją z oddali, gdyż lęka się jej konsekwencji. Człowiek nie jest stworzony, by żyć samotnie. Człowiek poszukuje prawdy oraz poszukuje osoby, której mógłby zawierzyć. Jedność prawdy jest podstawowym postulatem ludzkiego rozumu, wyrażonym już w zasadzie niesprzeczności. Odpowiedzią na odwagę wiary musi być odwaga rozumu. Człowiek jest jednocześnie dzieckiem i ojcem kultury, w której żyje.

Każdy człowiek pyta o sens swego życia. Wolność nie tylko towarzyszy wierze - jest jej nieodzownym warunkiem. «Głupiec» łudzi się, że posiada rozległą wiedzę, ale w rzeczywistości nie potrafi skupić uwagi na sprawach istotnych. Nie pozwala mu to zaprowadzić ładu we własnym umyśle ani przyjąć właściwej postawy wobec samego siebie i najbliższego otoczenia. Przez rozumowe...

Tekst, który jest zupełnie bezkrytyczny wobec poglądów własnych autora, to słaba filozofia. Tu nie ma argumentacji, polemiki. To wyłożenie "ja mówię, że jest tak i tak".

Cytat 1:
"Od chwili kiedy w Tajemnicy Paschalnej otrzymał w darze ostateczną prawdę o życiu człowieka, Kościół pielgrzymuje drogami świata, aby głosić, że Jezus Chrystus jest drogą i prawdą i życiem."

To nie jest żadna ostateczna prawda, na pewno nie z perspektywy filozofii. Każdy, kto ma trochę oleju w głowie wie, że nie istnieje żadna "ostateczna prawda". Nie istnieją złote kluczyki, ani proste recepty. Świat jest radykalnie złożony i bardzo skomplikowany. Oczekiwanie, że można go wytłumaczyć czy objąć za pomocą jakiejś tajemnej wiedzy to bujanie w obłokach.

Ta "tajemnica" to po prostu wiara w to, że Chrystus zmartwychwstał. Każdy wierzy w to, co lubi, ale nie nazywajmy tego "ostateczną prawdą".

Cytat 2:
"Pośród różnych posług, jakie [Kościół] winien pełnić dla dobra ludzkości, jedna nakłada nań odpowiedzialność całkiem szczególną: jest to diakonia prawdy."

To jest myślenie życzeniowe, zupełnie niezgodne z faktami. Historia dawna i aktualna pokazuje dobitnie, że Kościół wielokrotnie zataja prawdę albo kłamie, czy to w kwestiach finansowych, przestępstw seksualnych. Członkowie Kościoła stali na czele organizacji zbrodniczych (Ustasze) czy kolaborowali z Hitlerem (ksiądz Tiso).

Udawanie, że Kościół nie wyrządza krzywdy a jedynie sobie "pielgrzymuje" żeby głosić prawdę, jest trochę bezczelne.

Ciekawostka: Imprimatur dla mojego wydania udzielił kard. Gulbinowicz, tak ten:
"Stolica Apostolska ukarała 97-letniego kard. Henryka Gulbinowicza m.in. zakazem pogrzebu we wrocławskiej katedrze. Skazany został za czyny pedofilskie, molestowanie i 16-letnią współpracę z PRL-owską Służbą Bezpieczeństwa - ujawnił "L'Osservatore Romano"

Tekst, który jest zupełnie bezkrytyczny wobec poglądów własnych autora, to słaba filozofia. Tu nie ma argumentacji, polemiki. To wyłożenie "ja mówię, że jest tak i tak".

Cytat 1:
"Od chwili kiedy w Tajemnicy Paschalnej otrzymał w darze ostateczną prawdę o życiu człowieka, Kościół pielgrzymuje drogami świata, aby głosić, że Jezus Chrystus jest drogą i prawdą i życiem."

To...

Właściwie to zachęta do zgłębiania filozofii i podpowiedź jak robić to właściwie i bezpiecznie. Spodziewałem się czegoś spektakularnego, ale z uwagi na to, że od pierwszego wydania minęło ponad dwadzieścia lat, a Polacy wciąż Jana Pawła II kojarzą jedynie z kremówkami, encyklika ta jednak może być dla wielu spektakularna.

Warto zapoznać się z tym wartościowym komentarzem do współczesności.

Dla miłośników mądrości, którzy nie są skażeni nihilizmem, hedonizmem, relatywizmem, naturalizmem czy antyteizmem - same oczywistości.

Gdy Bóg jest gruntem, niestraszne jest wypływanie na ocean radykalnego sceptycyzmu.

(tak na marginesie, mam wrażenie, że niektórzy teologowie zbyt radykalnie potraktowali wezwanie Papieża JPII do komentowania dzieł kulturalnych, co przerodziło się w zażarte atakowanie Harrego Pottera, w którym nie okultyzm i magia są najważniejsze, a wartości i walka ze złem. Gdybyśmy mieli zrezygnować z fantazji i popkulturę oprzeć tylko na katolicyzmie, szybko by nam spowszedniała i koniec końców skończylibyśmy na poszukiwaniu "czegoś nowego").

Właściwie to zachęta do zgłębiania filozofii i podpowiedź jak robić to właściwie i bezpiecznie. Spodziewałem się czegoś spektakularnego, ale z uwagi na to, że od pierwszego wydania minęło ponad dwadzieścia lat, a Polacy wciąż Jana Pawła II kojarzą jedynie z kremówkami, encyklika ta jednak może być dla wielu spektakularna.

Warto zapoznać się z tym wartościowym komentarzem...

Lektura wymagająca, która odrzuca błędne spojrzenia na wiarę i rozum, zamiast tego ukazuję głęboką relację między nimi.

Lektura wymagająca, która odrzuca błędne spojrzenia na wiarę i rozum, zamiast tego ukazuję głęboką relację między nimi.

JPII pokazał, że wiara i rozum mogą współegzystować, ale próba dowiedzenia, że wiara jest rozumowi potrzebna,jest niezwykle biedna. Dodajmy do tego raczej zbędne wynurzenia nt. innych religii i ideologii i fakt, że całość jest zdecydowanie przegadana, a w efekcie otrzymamy dzieło raczej marne.

JPII pokazał, że wiara i rozum mogą współegzystować, ale próba dowiedzenia, że wiara jest rozumowi potrzebna,jest niezwykle biedna. Dodajmy do tego raczej zbędne wynurzenia nt. innych religii i ideologii i fakt, że całość jest zdecydowanie przegadana, a w efekcie otrzymamy dzieło raczej marne.

Nie do przecenienia.

Nie do przecenienia.