Bardzo przyzwoity kryminał. Raczej powolny. Wszystko zaczyna się niewinnie. Powoli napięcie się zwiększa; Autor ciekawie zwiększa i zmniejsza napięcie, wprowadza dużo pobocznych wątków.
Bardzo długo główne światło skierowane jest na Malin, która, przejmuje się wieloma niemiłymi, ale jednak drobiazgami.
Długo się zastanawiałam, czy to ona jest nadwrażliwa czy raczej ja jestem nieczuła.

Akcja rozgrywa się w Szwecji, na wyspie Faro, na Gotlandii,co samo w sobie jest już intrygujące. To znaczy wielokrotnie zachowanie bohaterów było dla mnie zupełnie niezrozumiałe.
Małżeństwo Szwedów, z małymi dziećmi, nie ma pieniedzy więc jedzie na miesięczne wakacje, a swój dom na wyspie na ten czas wynajmuje całkiem obcym ludziom, przez agencje turystyczną. Nawet nie oglądają tych ludzi, którzy chcą wynająć ich dom.
Jakieś najważniejsze, czy najwartościowsze rzeczy zamykają w innym swoim domu, ale całą resztę po prostu zostawiają do dyspozycji najemców. Nawet nie zamykają gabinetu Henrika, który jest fotografem ani pokoi dzieci.
Zostawiają i pluszaki dzieci i zdjęcia i wszystko.

Po powrocie, od którego rozpoczyna się cała historia, Malin jest zaszokowana, ze lokatorzy nie wytarli blatu w kuchni i nie wyrzucili śmieci.
Czy to nie brzmi jak science -fiction?

Bardzo przyzwoity kryminał. Raczej powolny. Wszystko zaczyna się niewinnie. Powoli napięcie się zwiększa; Autor ciekawie zwiększa i zmniejsza napięcie, wprowadza dużo pobocznych wątków.
Bardzo długo główne światło skierowane jest na Malin, która, przejmuje się wieloma niemiłymi, ale jednak drobiazgami.
Długo się zastanawiałam, czy to ona jest nadwrażliwa czy raczej ja...

Po mniej udanych dwóch tomach, Östlundh powraca w dobrej formie. "Intruz" ma charakterystyczną dla tego autora powolną akcję i skupienie na dynamice relacji rodzinnych (nie tylko ofiar, ale również i śledczych). Zakończenie co prawda pozostawia pewien niedosyt, ale w świetle konsekwencji działań oraz dzieciństwa jednej z głównych postaci wybrzmiewa jako pewnego rodzaju przestroga. Mam nadzieję na następne spotkanie z Bromanem za kilka miesięcy.

Po mniej udanych dwóch tomach, Östlundh powraca w dobrej formie. "Intruz" ma charakterystyczną dla tego autora powolną akcję i skupienie na dynamice relacji rodzinnych (nie tylko ofiar, ale również i śledczych). Zakończenie co prawda pozostawia pewien niedosyt, ale w świetle konsekwencji działań oraz dzieciństwa jednej z głównych postaci wybrzmiewa jako pewnego rodzaju...