A Siódmy niósł jeszcze pod powiekami oczu ten skrawek peronu stacyjki pod Wilnem, grudniowy brzask z rumianą łuną na wschodzie, to znaczy nad lesistą krawędzią stoku, za którym była Górna Kolonia. Minął pochlapane wapnem bryły węgla, co go wożono na ścięty lutym mrozem front wschodni pod Leningradem albo Smoleńskiem, i zobaczył między urwiskiem peronu a szyną, w puchu śnieżnym zagrzebany bezkształtny tłumok ciemnej odzieży i rudą sierść chłopca nazywanego przez kolegów "miedzianą główką". Z boku wyciekła niewielka kałuża jaskrawo czerwonej krwi, która nie krzepła w tym nadrannym przymrozku. I Siódmy wiedział, że nikt nie przyjdzie po ciało "miedzianej główki", bo on nie miał rodziców, przyjeżdżał na osi pod wagonem z Wilna, na osi, ale częściej na buforze, przyjeżdżał, żeby kraść węgiel, a tu było łatwiej kraść, gdyż pociąg zwalniał bieg i łatwiej było ukryć węgiel w szpalerach przyciętych świerków, co chroniły kolej przez zawiejami. Dopiero przed nocą dobrzy ludzie wyciosają pod nasypem kolejowym płytki grób i zakopią tam "miedzianą główkę", i zostanie on tam w łańcuchu mogił, co znaczą ze wschodu na zachód szlak ofiar wojny, jeńców wojennych i zwykłych, normalnych samobójców.

A Siódmy niósł jeszcze pod powiekami oczu ten skrawek peronu stacyjki pod Wilnem, grudniowy brzask z rumianą łuną na wschodzie, to znaczy na...

- Pan naprawdę mnie nie pamięta? - spytała. Zawahał się. Wiele dziewcząt z jego dzieciństwa miało wystające skuły policzków, ciemne skośnawe oczy i usta złożone jak do pocałunku. - Nie pamiętam, dziecko. Wszystkie twarze mi się plączą. Wszyscy są podobni do siebie, Matko Święta, ja się tak starzeję. - Byliśmy w tym samym sanatorium gruźliczym. W górach, a właściwie w dolinie między górami nad potokiem z lodowatą wodą, w której próbowaliśmy pływać latem. Pan się przyjaźnił z takim jednym bez nogi. Jego ojciec był dowódcą akowskim, a matka przedwojenną aktorką. - Tak, leżałem w takim sanatorium. Ale to było strasznie dawno. - Na wieczorku zapoznawczym pan mnie pocałował. I obiecał miłość aż do śmierci. - Obiecywałem? Tak, chyba wiele razy obiecywałem. Zawsze szczerze, bo ja każdą kobietę, którą pokochałem, chciałem kochać do śmierci.

- Pan naprawdę mnie nie pamięta? - spytała. Zawahał się. Wiele dziewcząt z jego dzieciństwa miało wystające skuły policzków, ciemne skośnaw...

- Trzeba szukać meliny - szepnął Siódmy. - Kryjówki na kilka dni czy na całe życie? - Ja już na całe życie. Nie mam wyboru. Nie mam czasu - dodał Siódmy. - Matko Święta. Może ja leżę na stole operacyjnym i jakiś chirurg wycina mi guz z mózgu. - Nie, nie. Pan się rozkoszuje stanem wojennym. Odbija wam się wojną. - Co pan plecie? Jaki stan wojenny? Mnie boli głowa. Wyszedłem łyknąć świeżego powietrza. Lubię wyjść o świcie przed dom. Mam znajomych świtowych. Roznosicielkę mleka, pewnego szofera i jakiegoś typa, który nigdy w ogóle nie śpi. Całą noc tłucze się po klatkach schodowych, po podwórzu, po ulicy. Straszy, jak duch, pijaków, kurwy i narkomanów. - Patrzcie, świta, a coraz gorzej widać. - To nic, to tylko zwiadowca zgasił światło. Oszczędza, jak to podczas wojny. - Wojny kogo z kim? - Wojny dobra ze złem. - To już było. Przeszło do baśni i legend. - Ale wróciło do naszego życia. Szatan nałożył mundur, przypiął pistolet i ruszył w świat. W nasz biedny świat. Szukać zwady. Pobić się z aniołami, którzy zadają się z pedałami. - A Pan Bóg ukrywa się w Puszkarni. - Z Puszkarni kiedyś wielu ludzi wyszło na świat. Uczonych, wynalazców, poetów, filozofów, skrzypków, malarzy. Cały świat to jednak wielka Puszkarnia. Wszyscy wyjechali, wyszli, uciekli z Puszkarni. - Już świta. Trzeba szukać meliny. - Już świta. Trzeba dalej żyć. Trzeba jakoś żyć. - Komu wojna, komu krowa dojna. - Pan do mnie pije? - Ja w ogóle. Boli mnie głowa. Nade mną dziesięć pięter. - Gdzie ta dziewczyna? - Siedziała pod oknem. - Nie ma. Sczezła, rozpłynęła się, odeszła nocą. - Już dzień. - Zobaczymy, co przyniesie. - Dzień dobry i do widzenia. - Może się spotkamy. - Wszyscy kiedyś się spotkają.

- Trzeba szukać meliny - szepnął Siódmy. - Kryjówki na kilka dni czy na całe życie? - Ja już na całe życie. Nie mam wyboru. Nie mam czasu ...