Nadchodzi zima i na jaw wychodzi jeszcze więcej różnić miedzy gatunkami tworzącymi te wyjątkową rodzinę... Ale jak się chce, wszystkiemu można zaradzić!

Nadchodzi zima i na jaw wychodzi jeszcze więcej różnić miedzy gatunkami tworzącymi te wyjątkową rodzinę... Ale jak się chce, wszystkiemu można zaradzić!

Do tej pory książeczki o Borsuku i Lisicy bardzo nam się podobały, niestety tym razem zawiało nudą.

Do tej pory książeczki o Borsuku i Lisicy bardzo nam się podobały, niestety tym razem zawiało nudą.

Fajny komiks. Ładne ilustracje. Szybko się czyta. Polecam

Fajny komiks. Ładne ilustracje. Szybko się czyta. Polecam

Są takie serie i cykle, które oczarowują od pierwszej strony. Ja mam sporo takich w Wydawnictwie Egmont. Są to komiksy dla najmłodszych, ale zawierają tak cudne ilustracje i opowieści, że trudno przejść obok nich obojętnie. Zaczytując się w nich tak zwyczajnie po ludzku zazdroszczę twórcom, że ja nie stworzyłam czegoś równie pouczającego i pięknego. Jedną z takich serii jest „Pan Borsuk i pani Lisica”, który dopełniono opowieściami o Malince, czyli najmłodszej bohaterce. W tych historiach mamy uroczy obraz małej borsuczki, która pragnie jak najwięcej czasu spędzać z - zarówno biologicznym, jak i przybranym – rodzeństwem. Do tego wielu rzeczy się jeszcze boi. Jest jeszcze mała i wielu rzeczy nie rozumie, za wieloma nie nadąża. Do tego starsze dzieciaki nie do końca wiedzą jak się nią zająć. Czasami udaje im się zorganizować zabawę, ale są przekonani, że Malinka postrzega świat jak oni, czyli przez pryzmat dużej ilości doświadczeń i przez to świadomości, co może być zagrożeniem, a co nie.
W tomie, który trafił do nas jesienią zobaczyliśmy z jakimi wyzwaniami mierzy się rodzeństwo oraz co może się stać, kiedy są przekonani, że już nie trzeba pilnować siostry, bo śpi. Odkrywają jednak, że nawet w czasie odpoczynku trzeba nad maleństwem czuwać, bo chwila nieuwagi może doprowadzić do tragedii. I tak jest i tutaj: Malinka znika. Bohaterzy przeżyją chwile grozy w czasie poszukiwania jej. Na szczęście cała opowieść kończy się szczęśliwie. Mamy tu piękną, wartościową opowieść zarówno dla dzieci jak i dla dorosłych. Autorki uwrażliwiają jak niesamowicie ważna jest uważność, czuwanie. Pokazują, że małych dzieci nie można zostawiać nawet na moment samych, bo to, że śpią nie znaczy wcale, że będą to robić to tak długo jak my będziemy zajęci.
„Malinka się boi” to komiks wprowadzający w kolejny problem związany z opieką nad najmłodszymi. Rodzice wychodzą na przyjęcie, a starsze dzieci mają zająć się najmłodszym. I idzie im całkiem dobrze, bo organizują liczne zabawy, nie zmuszają siostry do wczesnego położenia się do łóżka tylko pozwalają być ze sobą i uczestniczyć w grach, a później poświęcają czas usypiając. I wydawałoby się, że największe wyzwania już za nimi. Jednak Malinkę coś budzi. Okazuje się, że boi się strasznego potwora. Rodzeństwo przez jej opowieści też zaczyna nieco inaczej patrzeć na otoczenie i otaczające ich odgłosy. Mimo tego zachowują trzeźwość umysłu i próbują oswoić potwora: każą Malince narysować go, rozmawiają, a nawet szykują jedzenie, dzięki któremu najmłodsza siostra czuje się bezpieczna. A kto skorzysta z niezwykłej stołówki? Przekonajcie się sięgając po komiks.
Mamy tu kolejną ciepłą opowieść wprowadzającą w świat dziecięcych lęków, pokazującą, że strach można oswoić i to uczucie trzeba traktować poważnie. Nie ma tu wyśmiewania młodszej siostry i jej fantazji. Dzieci wiedzą, że każdy mierzy się z takimi emocjami i trzeba wspierać osobę doświadczającą ich.
Cała seria to piękne historie pozwalające na wprowadzenie dzieci w świat trudnych tematów. „Pan Borsuk i pani Lisica” Brigitte Lucianii i Eve’y Tharlet to seria komiksów, której autorki pod płaszczykiem uroczej historii z cudnymi ilustracjami zabierają nas do świata dwóch grup dzieciaków: borsuków i lisków. Każdy tom poświęcony jest innemu tematowi, ale problemem przewodnim jest tu otwartość, akceptacja oraz odpowiedzialność i współpraca w specyficznych warunkach, bo wynikająca z budowania rodziny przez dwie całkowicie inne osoby. Tu autorki wykorzystały dwa różne gatunki zwierząt, aby tę różnorodność pięknie podkreślić i pokazać różnice oraz możliwość tworzenia rodziny pomimo świadomości ich istnienia.
Tom pierwszy pt „Spotkanie” zabiera nas w świat pana Borsuka będącego wdowcem. Z powodu śmierci żony został ze stadkiem dzieci w różnym wieku. Z kolei pani Lisica rozstała się z partnerem. Jakby mało było nieszczęść myśliwi zniszczyli jej norę. Pan Borsuk ma dobre serce i oferuje jej i jej córce miejsce we własnym domu. Na początku dzieci nie dogadują się. Są tak złe na sytuację, że razem zaczynają snuć plan mający doprowadzić do rozstania ich rodziców. Efekt jest odwrotny: uczą się wspólnej zabawy i akceptacji.
„Rozgardiasz" to drugie spotkanie z nietypową rodziną, w której spore zamieszanie wywoła pojawienie się niespodziewanego gościa który spowoduje zamieszanie. Tata Różyczki jest bohaterem niepotrafiącym usiedzieć długo w jednym miejscu. Ciągle gdzieś go nosi. Nie ma też własnego mieszkania, dlatego odwiedza córkę, którą bardzo kocha, ale nie potrafi zapewnić odpowiednich warunków. W tym tomie pojawia się problem umiejętności dzielenia miłością mamy z innymi dziećmi.
Do trzeciego tomu pt. „Ale załoga!” wchodzimy, kiedy jeden z bohaterów wpada na pomysł ciekawej i bardzo niebezpiecznej zabawy. Szperaczek jest tym, który ciągle próbuje nowych rzeczy, ciągle projektuje, szuka nowych rozwiązań. I przede wszystkim uważa, że ma najlepsze pomysły. Tym razem wymyślił skoki z górki na stertę liści. Widzimy jak wiele radości może przynieść maluchom jesienna zabawa. Róża wpada na kolejny pomysł. Chce zbudować łódkę. Szperaczek nie jest z tego powodu szczęśliwy, bo przecież to on wymyślił świetną zabawę. Powrót do domu po narzędzia jest pretekstem do zjedzenia posiłku i zabrania najmłodszego malucha. Widzimy jak między przybranym rodzeństwem narasta napięcie. Róża ma bardzo luźne podejście do budowy. Nie planuje niczego z wyprzedzeniem. Ot w czasie pracy wyjdzie, co trzeba będzie poprawić. Szperaczek natomiast musi dokładnie wszystko zaplanować. Z tego powodu powstają dwie grupy budujące łódki. Okazuje się, że nikt nie chce pracować z narzucającym wszystkim swoją wizję borsukiem. Wolą spontaniczność lisicy. Okazuje się, że nawet brak projektu, kiedy ma się zgraną drużynę i słucha pomysłów każdego uczestnika przynosi lepszy efekt niż praca w pojedynkę z dobrze opracowanym planem. Dzieciaki oczywiście godzą się i wspólnie bawią jak na świetne, kochające się rodzeństwo przystało. A to, że są z dwóch różnych rodzin niczemu nie przeszkadza.
Czwarty tom przenosi nas do późnej jesieni i zimy. Widzimy tu intensywne przygotowania zwierzaków do chłodniejszych dni. Muszą zgromadzić odpowiednią ilość suchych liści paproci, aby było im zimą ciepło. Niestety dzieci są zmęczone i protestują. Pan Borsuk dopinguje je jedzeniem. Doceniają to tylko jego dzieci, którym warstwa tłuszczu pozwala przetrwać trudny czas mrozów. Z kolei lisica obrasta w grube futro. Kiedy nadchodzą już chłodne dni pojawia się inny problem jak razem wytrzymać w domu. Samo tworzenie gier i granie w nie może okazać się za mało angażującym zajęciem. Na szczęście spadnie pierwszy śnieg. Zwierzaki też nauczą się współpracować ze sobą, akceptować inny rytm życia rodzeństwa.
„Pan Borsuk i pani Lisica” to świetna seria pokazująca uroki rodzin mieszanych, tworzenia nowych związków, relacji. Widzimy ciepły obrazek rodziny, w której każdy jest inny, ale świetnie się dopełniają. Do tego autorki bardzo ładnie pokazały dziecięcą spontaniczność, ciekawość, podążanie za nowymi pomysłami, pęd za zabawami i sposób na rozwijanie wielu umiejętności. W najnowszym tomie pięknie pokazana odpowiedzialność. Każda pora roku niesie nowe wyzwania i atrakcje. Pochodzenie i wiek nie mają znaczenia, bo każdy może być świetnym kompanem zabaw. Widzimy tu też starsze dzieci potrafiące zająć się młodszą siostrą, wciągnąć ją do swojej zabawy, aby nie czuła się odrzucona. Nie zawsze jednak zdają sobie sprawę z różnych zagrożeń. Dzieci też angażują się w przygotowanie dobrych warunków do przetrwania zimy. Każdy ma tu jakieś zadanie. Dzięki współpracy tworzą jej coś na rodzaj kamizelki bezpieczeństwa.
Pokazanie różnorodnych charakterów pod maskami zwierząt to nie jest nowy pomysł, ale tu mamy do czynienia z uwolnieniem tych postaci od stereotypów. Lisica wcale nie jest cwana tylko ciepła, miła i tworzy rodzinną atmosferę, borsuk nie jest gburem tylko dbającym o dom ojcem, który został sam z trójką dzieci. Autorki pokazują, że ojcowie bywają różni: jedni potrafią stworzyć ciepłą norę, a inni są w ciągłym ruchu i nie potrafią dorosnąć do odpowiedzialności. Każdy bohater ma w tej serii inne podejście do wychowania dzieci, ale przecież nie ma dwóch ludzi, którzy mieliby dokładnie ten sam styl wychowywania swoich pociech. Świetnie pokazano to tzw. rodziny patchworkowe: różne pochodzenie wcale nie oznacza braku współpracy i miłości. Czasami zdarzają się nieporozumienia, ale one mogą być wszędzie. Do tego widzimy jak niesamowicie ważne jest słuchanie innych, korzystanie z ich pomysłów, wspólne szukanie najlepszych rozwiązań.
Komiks bardzo pięknie wydano. Solidna, kartonowa miękka, delikatna w dotyku oprawa, świetnie zszyte strony i urocze, ciepłe ilustracje z rozmywającym się tłem. Poszczególne sceny kolory są delikatne, jakby malowane akwarelą, dającą efekt rozmycia, przechodzenia przez siebie różnych elementów tła, ale zachowano jednak dużą dbałość o szczegóły, szczególnie w sylwetkach zwierzaków. Na pierwszym planie są bohaterzy i relacje między nimi. Niewielka ilość tekstu w dymkach i dość duża jak na komiks czcionka sprawiają, że jest to świetna pierwsza czytanka. Dłuższe opowieści mają większy format (A4),a te o Malince mniejszy (A5).
Na polskim rynku wydawniczym autorki jeszcze są mało znane. Na razie wchodzą z opowieściami o Borsuczej i lisiej rodzinie. Mam nadzieję, że będziemy mogły doczekać się także tłumaczeń kolejnych jej książek, bo wyglądają bardzo ciekawie. Zwłaszcza te, które powstały przy współpracy pisarki i ilustratorki. Po serii „Pan Borsuk i pani Lisica” mogę ocenić, że tekst i ilustracje pięknie ze sobą współgrają tworząc ciepłe scenki z życia bohaterów, których połączyła decyzja dorosłych o wspólnym mieszkaniu.

Są takie serie i cykle, które oczarowują od pierwszej strony. Ja mam sporo takich w Wydawnictwie Egmont. Są to komiksy dla najmłodszych, ale zawierają tak cudne ilustracje i opowieści, że trudno przejść obok nich obojętnie. Zaczytując się w nich tak zwyczajnie po ludzku zazdroszczę twórcom, że ja nie stworzyłam czegoś równie pouczającego i pięknego. Jedną z takich serii...

Seria od samego początku porusza naprawdę trudne tematy w przystępny oraz bardzo prosty sposób. Główną osią jest wspólne układanie życia pod jednym dachem przez dwie, skrajnie odmienne rodziny, których dorośli są ku sobie. I tutaj pojawia się relacja dzieciaków, muszących się dotrzeć na naprawdę wielu płaszczyznach. Tym razem chodzi o chwile dla siebie oraz odrobinę wytchnienia w samotności.

Jedno z dzieci Pana Borsuka woli spędzać czas samotnie, bo wtedy czuje się lepiej. To nie znaczy, że odseparowuje się od reszty rodziny, ale lubi spokój i ciszę, podczas której tworzy własne projekty. Tymczasem starsze dzieciaki nieraz się kłócą, rywalizują i są ogólnie głośne. Do tego ojciec zagania do pracy, bowiem zbliża się zima i trzeba się na nią przygotować, a w nocy też potrafi być hałas. Nawet gdy starsze rodzeństwo "pomaga" zrobić grę, to jest przy tym mniej staranne od naszego bohatera, bowiem ten się nie spieszy tylko tworzy coś solidnego i dopracowanego.

Każdy czasem potrzebuje chwili tylko dla siebie. Z dala od innych, znajomych, rodziny, najbliższych. W miejscu, gdzie zbierze myśli, uspokoi się i porobi to co lubi w tempie, jakie mu odpowiada. W innym wypadku w końcu nerwy mogą puścić i gniew bierze górę, a to nikomu nie służy. Komiks idealnie oddaje ten problem na kilku płaszczyznach, kończąc się naprawdę solidną puentą. Ciekawe ilu dorosłych powinno go przeczytać ze zrozumieniem, widząc jak nieraz sami się wypalają, próbując każdemu dogodzić. Bowiem współpraca w rodzinie polega na tym, ze każdy musi coś z siebie dać, aby też każdy mógł w odpowiednim czasie odpocząć.

Seria od samego początku porusza naprawdę trudne tematy w przystępny oraz bardzo prosty sposób. Główną osią jest wspólne układanie życia pod jednym dachem przez dwie, skrajnie odmienne rodziny, których dorośli są ku sobie. I tutaj pojawia się relacja dzieciaków, muszących się dotrzeć na naprawdę wielu płaszczyznach. Tym razem chodzi o chwile dla siebie oraz odrobinę...

Bardzo przyjemny komiks, ładnie narysowany, ciekawy, prosty a jednocześnie "o czymś" i z sensem. Tutaj mowa o tym że każdy z nas jest inny - nawet w rodzinie - ma inny temperament, inaczej odpoczywa, spędza czas i trzeba się nawzajem uszanować z tymi potrzebami
Warto czytać tę serię z dziećmi. Nie dość że jest naprawdę przyjemna w odbiorze to jeszcze stanowi przyczynek do rozmowy na ważne tematy

Bardzo przyjemny komiks, ładnie narysowany, ciekawy, prosty a jednocześnie "o czymś" i z sensem. Tutaj mowa o tym że każdy z nas jest inny - nawet w rodzinie - ma inny temperament, inaczej odpoczywa, spędza czas i trzeba się nawzajem uszanować z tymi potrzebami
Warto czytać tę serię z dziećmi. Nie dość że jest naprawdę przyjemna w odbiorze to jeszcze stanowi przyczynek do...