Przenieśmy się na chwilę do Kraju Kwitnącej Wiśni, gdzie ludzie i bóstwa żyją obok siebie, poetyckie strofy zostają wzbogacone dźwiękami płynącymi z shamisenu, a baśnie łączą się z prawdziwym życiem i z historiami wartymi zapamiętania.

W "Shamisenie" naszą przewodniczką staje się Haru, która jest niewidoma. Odcięcie jednego ze zmysłów wyostrza pozostałe. Główna bohaterka, nie mogąc kierować się wzrokiem, zdaje się m.in. na słuch, dotyk, lecz przede wszystkim na własne, przepełnione dobrocią serce. To ono ją prowadzi przez świat, który nie był dla niej zbyt łaskawy. Początkowe kadry wzruszają, kolejne zabierają nas w przyszłość i stawiają obok dorosłej już Haru. Jest mistrzynią gry na shamisenie, instrumencie strunowym, który wymaga od grającego na nim wielkiej wprawy i wyczucia. Postać Haru przywodzi na myśl baśniowe księżniczki (piękne, dobre, lecz doświadczone przez los). Wydaje się wręcz nierealna. To wrażenie potęguje się, gdy za sprawą pewnego pomniejszego demona dziewczyna zyskuje umiejętność komunikowania się z bóstwami. Haru, a wraz z nią czytelnik, poznaje część boskiego panteonu z japońskich wierzeń. Zwykła gra zyskuje znamiona sztuki, a wędrowna "goze" (o tym za chwilę) staje się prawdziwą artystką. To, co wzniosłe, splata się z tym, co przyziemne. Sztuka idzie w parze z życiem, a następnie je wyprzedza i zostaje w świecie na zawsze. Jaką rolę ma w tym Haru? Jak się okazuje – ogromną. W pewnym momencie piękna mistrzyni shamisenu spotyka jednak złą wiedźmę. Doświadczony czytelnik wie, że spotkania księżniczek z wiedźmami źle się kończą. Jak będzie tym razem?

Czy istnieje pełnia szczęścia? A może chodzi jedynie o drobne, szczęśliwe chwile? Co okazuje się najważniejsze w ostatniej godzinie? Co nadaje życiu sens? Ten cudownie narysowany, delikatny komiks przynosi odpowiedzi na powyższe pytania. Guilherme Petreca oraz Tiago Minamisawa zaserwowali czytelnikowi nie tylko potężną dawkę wiedzy o wybranym skrawku japońskiej kultury i religii. Zaoferowali coś znacznie ważniejszego. Z życiorysu Haru stworzyli świetnie skomponowaną opowiastkę filozoficzną, która skłania do przemyśleń. A to nie wszystko! W kolejnych komiksowych kadrach, kołysankach, wyrazistych obrazach (prawdziwych haiku grafiki i koloru) zaszyli historię o prawdziwej mistrzyni shamisenu – Haru Kobayashi (1900–2005). Była ona ostatnią "goze", czyli niewidomą śpiewającą artystką podróżującą z miejsca na miejsce i zarabiającą grą na tym niezwykłym instrumencie. Jeszcze za jej życia muzyka "goze" została uznana za niematerialne dziedzictwo kulturowe Japonii. Znając tę historię, zupełnie inaczej odczytuje się cały komiksowy scenariusz. Pojawia się kolejne pole do interpretacji. Gorąco polecam Wam ten album. Uchwycony w nim ulotny kadr z dawnej Japonii zachwyca i sprawia, że czytelnik może się na moment zatrzymać w wirze codzienności. Przewracamy kolejne strony, chłoniemy obrazy i słowa. Bezcenna chwila…

Przenieśmy się na chwilę do Kraju Kwitnącej Wiśni, gdzie ludzie i bóstwa żyją obok siebie, poetyckie strofy zostają wzbogacone dźwiękami płynącymi z shamisenu, a baśnie łączą się z prawdziwym życiem i z historiami wartymi zapamiętania.

W "Shamisenie" naszą przewodniczką staje się Haru, która jest niewidoma. Odcięcie jednego ze zmysłów wyostrza pozostałe. Główna bohaterka,...

No po prostu nie mam słów, żeby wyrazić swój zachwyt. Ta książka jest przepiękna. Otwieram ją po raz kolejny i kolejny i nie mogę się napatrzeć. Zachwycają rysunki idealnie w japońskim stylu. Zachwycają proste prawdy, podane tak, że aż zatyka z wrażenia.

“Widzę poezję w małych rzeczach, których oczy często nie dostrzegają”.

W genialny sposób autorzy wpletli w tę historię japońskich bogów, w genialny sposób wykorzystali niezwykłą symbolikę związaną z instrumentem shamisen… i w genialny sposób ujęli nawet japońskich twórców – kojarzycie na pewno drzeworyt “Wielka fala w Kanagawie” – w tej historii znalazła się również postać Hokusaia, autora najsłynniejszej fali.
Zachwycają mnie rozmowy Haru z poszczególnymi bogami. A bogowie są różni. Bywają okrutni, jak śnieżna bogini Yuki-onna, czasami pomagają w odnalezieniu drogi jak Benzaiten, a czasami bywają samotni jak bóstwo księżyca Tsukuyomi… I są te nieuchronne, jak śmierć Shinigami:
“Jesteś zadowolona z przebytej drogi?
Hi hi! Podczas przebytej drogi odkryłam, że nie ma pytania bardziej przerażającego niż to, które właśnie mi zadałeś…”

No po prostu nie mam słów, żeby wyrazić swój zachwyt. Ta książka jest przepiękna. Otwieram ją po raz kolejny i kolejny i nie mogę się napatrzeć. Zachwycają rysunki idealnie w japońskim stylu. Zachwycają proste prawdy, podane tak, że aż zatyka z wrażenia.

“Widzę poezję w małych rzeczach, których oczy często nie dostrzegają”.

W genialny sposób autorzy wpletli w tę...

Absolutnie przepiękne! Dawno nie widziałem tak kompletnego dzieła. Mamy tutaj wspaniałą formę nawiązującą do sztuki rysunku japońskiego (Hokusai, Hiroshige),czerpanego papieru (Kami wa kami),ornametalistyki (kimono Haru, którego chryzantemowy motyw wykorzystywany jest na planszach) a także tendencji artystycznej amor vacui (umiłowanie pustki inspirowane tradycją zen). Mamy wspaniały świat kami (bóstw shintoistycznych) oraz yurei (demonów, fantastycznych stworów). Mamy w końcu niesamowity świat muzyki.

Autorzy dostarczają prawdziwej uczty dla wszystkich zmysłów. Do albumu dołączony jest kod QR, który linkuje do listy odtwarzania na YouTube, gdzie możemy odsłuchać utwory wspomniane w komiksie. Łączone są więc doznania dźwięku i obrazu.Ten album jest więc kwintesencją kultury japońskiej łączącej w sobie buddyzm i shinto. To filozofia, rytuał, duchowość mające korzenie głęboko w kulturze Japończyków. Niesamowite, że tak cudownie uchwycił je rysownik z dalekiej Brazylii.

Najbardziej poruszyło mnie przedstawienie śmierci i przemijania. Pięknie i symbolicznie, bez patosu. Scena w której Haru oddaj czas swojego życia Hokusaiowi... czy ponowne spotkanie z Shingami. Kiedy wertuję komiks raz jeszcze... musiałbym wypisać tutaj chyba wszystkie sceny, bo z każdą stroną dostajemy kolejne piękne i nastrojowe sceny... albo gwałtowne, pełne napięcia, gdzie kilkoma kreskami i kolorami Petreca oddaje zawieję.

Po prostu cudo! Niesamowita podróż w krainę delikatnego piękna z kraju kwitnącej wiśni i złotych chryzantem... po prostu w świat Kami.

Absolutnie przepiękne! Dawno nie widziałem tak kompletnego dzieła. Mamy tutaj wspaniałą formę nawiązującą do sztuki rysunku japońskiego (Hokusai, Hiroshige),czerpanego papieru (Kami wa kami),ornametalistyki (kimono Haru, którego chryzantemowy motyw wykorzystywany jest na planszach) a także tendencji artystycznej amor vacui (umiłowanie pustki inspirowane tradycją zen)....