Polecam!

Polecam!

Given #8 ♪

Lada moment zespół Hirragiego zadebiutuje po raz pierwszy na wielkiej scenie muzycznej.
Wszystko idzie po myśli, a wyjątkowa piosenka skomponowana przez byłego gitarzystę zespołu, Yukiego Yoshide, może odnieść naprawdę duży sukces w dalszej karierze kapeli.
W tym samym czasie Sato znów traci wiarę w siebie i obawia się, że w mgnieniu oka zespół „Given” rozpadnie się na dobre.
Stawiana presja na chłopaku powoduje u niego niechęć do muzyki oraz nagłe odrzucenie propozycji Uenoyamy, który chciał zaprosić go na swój debiutancki występ.
Relacja pomiędzy chłopakami zmienia się diametralnie, a każdy kolejny ruch może spowodować jeszcze większe komplikacje w życiu muzyków.

„Od jakiegoś czasu nie słyszę muzyki. 
Kiedy ostatni raz śpiewałem? 
Jak to robiłem?”

Nie wiem, czy tylko ja odnoszę takie wrażenie, ale niestety z każdym kolejnym tomem seria „Given” traci w moich oczach.
Z początku oczywiście doceniałam historie oraz przymykałam oko na drobne błędy, które od czasu do czasu pojawiały się w tej mandze, bo jak wiadomo, nic nie jest idealne.
Jednak tym razem z bólem serca muszę przyznać, że bardzo się zawiodłam.
Czytając ten tomik odczuwałam, że Pani Natsuki Kizu jeszcze niekoniecznie wie, w którą stronę ma zostać przedstawione zakończenie, dlatego zamiast iść do przodu, cofamy się w tył.
Otrzymujemy niepotrzebne dodatki i zostajemy zasypani wieloma ilustracjami bez żadnych rozmów między postaciami, chociaż akurat tutaj nie będę narzekać, bo same rysunki są coraz bardziej zachwycające i po prostu cieszą oczy.
Jej styl rysowania jest lekki, ale w większości przypadków potrafi też ona przekazać emocje skrywane przez bohaterów.
Sama fabuła zasadniczo nadal stoi w miejscu i to właśnie jeden z tych uporczywych mankamentów, dlaczego ten tomik cierpi, a szkoda, bo to taka moja pierwsza ulubiona manga Bl.

„Sprawiał wrażenie, jakby chciał się kompletnie odciąć od wszystkiego, co jest związane z muzyką”.

Wydaję mi się, że nie tylko ja jestem rozczarowana ukazaniem problemów, z którymi zmaga się Mafuyu i ten wątek można było o wiele lepiej napisać.
Sato to bohater, który potrzebował więcej uwagi, a niestety nie było mu to tutaj dane, mimo widocznych jak na wyciągnięcie ręki trudności, z którymi się zmaga.
Wciąż to zakłopotany, pogubiony i nieco wystraszony licealista, skrywający cierpienie w środku.
Nie dziwię się, że jest przytłoczony.
Zdecydowanie potrzebuje szczerej rozmowy o wszystkim z Ritsuką, ale również z całym ich zespołem, więc mam wielką nadzieję, że będzie to jakoś ukazane, bądź jakkolwiek rozwiązane w finale, bo chwilowo jedynym widocznym wsparciem jest dla niego Ugetsu.

„Koszt wynajmu studia...to zabójstwo dla portfela licealisty. 
Dlatego musimy dorabiać na boku...odmawiać sobie wielu rzeczy, ale chyba na tym właśnie polega bycie profesjonalistą”.

Zakończenie ukazane po dodatkowych stronach bardzo mi się podobało i minimalnie zmieniło ocenę końcową tomiku - to, w jaki sposób zdolny skrzypek, Murata Ugetsu porównywał swoje życie było nadzwyczaj piękne ♡ 

Teraz tylko trzeba wyczekiwać ostatniej części i mieć przynajmniej cichą nadzieję, że autorka powróci na dobrą drogę.

„Jestem gotów poświęcić się dla jego muzyki”.

Given #8 ♪

Lada moment zespół Hirragiego zadebiutuje po raz pierwszy na wielkiej scenie muzycznej.
Wszystko idzie po myśli, a wyjątkowa piosenka skomponowana przez byłego gitarzystę zespołu, Yukiego Yoshide, może odnieść naprawdę duży sukces w dalszej karierze kapeli.
W tym samym czasie Sato znów traci wiarę w siebie i obawia się, że w mgnieniu oka zespół „Given” rozpadnie...

O ile anime jest kapitalne i dynamiczne, o tyle manga z kolejnymi tomami jest monotonna. Szczerze zawiodłam sie i rezygnuję z kompletowania tej serii.

O ile anime jest kapitalne i dynamiczne, o tyle manga z kolejnymi tomami jest monotonna. Szczerze zawiodłam sie i rezygnuję z kompletowania tej serii.