Czy „Teologia ciała w godzinę” spełniła moje oczekiwania i okazała się przystępnym wprowadzeniem dla szukających wiedzy? I tak, i nie. 😊

Z plusów:
✔️książka jest dość krótka (chociaż tytułowa godzina nie wystarcza na jej przeczytanie),
✔️streszcza najważniejsze aspekty teologii ciała, dzięki czemu można spojrzeć na nią całościowo,
✔️podkreśla piękno i sens odkrywania roli ciała („Jan Paweł nie zaczyna od wyjaśniania, co człowiek powinien czynić, ale od tego, kim jest. Zdaniem papieża ludzie będą wiedzieli, jak żyć, kiedy będą mieli świadomość tego, kim są”),
✔️w zwięzły sposób opisuje skomplikowane pojęcia.

Z drugiej strony:
👉mam wrażenie, że autor zbyt często dzieli się swoimi prywatnymi interpretacjami zamiast odwoływać się do oficjalnego nauczania Kościoła,
👉mimo podkreślania pozytywnego przesłania teologii ciała, wciąż przywoływane są negatywy („diabeł równie desperacko jak usiłuje nakłaniać pary do współżycia przed ślubem, tak samo stara się uniemożliwiać im cielesne zjednoczenie, gdy są już złączone sakramentem”),
👉przez całą publikację przewija się podejście zero-jedynkowe (tak jakby nie istniało nic pomiędzy) – „Podczas gdy miłość nie boi się cierpienia, jakie łączy się z czynieniem dobra, pożądliwość ujawnia egoizm i tchórzostwo”.

Spodziewałam się czegoś innego po tej książce, ale myślę, że dla wielu osób może okazać się pożyteczna. Szczególnie na sam początek zgłębiania teologii ciała, jako wstęp do własnych poszukiwań.

Czy „Teologia ciała w godzinę” spełniła moje oczekiwania i okazała się przystępnym wprowadzeniem dla szukających wiedzy? I tak, i nie. 😊

Z plusów:
✔️książka jest dość krótka (chociaż tytułowa godzina nie wystarcza na jej przeczytanie),
✔️streszcza najważniejsze aspekty teologii ciała, dzięki czemu można spojrzeć na nią całościowo,
✔️podkreśla piękno i sens odkrywania roli...

Zwięzłe wprowadzenie do teologii ciała Jana Pawła II, często zwaną jako "bombę teologiczną z opóźnionym zapłonem". Wydaje się, że coś w tym może być. Obecnie jesteśmy zalewani różnego rodzaju ideologiami przeciwstawiającymi sobie kobietę i mężczyznę, obie płci traktując w sposób redukcjonistyczny i scjentystyczny. Oczywiście nic nie ma to wspólnego z katolicką nauką Kościoła. Dlatego warto właśnie przysiąść i chociaż w zarysie poznać teologię ciała Jana Pawła II, który może być odtrutką na ten antropologiczny ferment.

"Kiedy Bóg oświadczył, że nie jest dobrze, aby człowiek był sam, objawił głęboką prawdę o nim: nasza istota nie realizuje się w pełni w samotności. Realizujemy ją, istniejąc z kimś i dla kogoś"

"Jednak najbardziej podstawowym „drugim” – zostaliśmy stworzeni, by być dla Niego darem – jest Bóg. Musimy najpierw zaspokoić nasze pragnienie komunii z Bogiem, zanim będziemy je zaspokajać ludźmi. W przeciwnym bowiem razie relacja może stać się bożkiem, a wszystkie bożki mają zostać zniszczone. I to nie dlatego, że Bóg jest zazdrosny. Jest tak dlatego, że żadne stworzenie nie jest w stanie zaspokoić ostatecznego pragnienia istoty, która została stworzona do wiecznej szczęśliwości."

"Jeśli ktoś szuka sensu życia, jest on bliżej, niż mogłoby się wydawać. Jest wyryty w seksualności każdego człowieka – mężczyzny bądź kobiety: polega na kochaniu na wzór Boga poprzez czynienie daru z samego siebie."

"A zatem obowiązek miłowania żony przez męża można streścić słowami modlitwy konsekracyjnej podczas każdej mszy świętej: „To jest bowiem Ciało moje, które za was będzie wydane”. Słowa te nie tylko zapowiadają ofiarę aż po śmierć, ale także wyrażają dar życia. Są one wzorem miłości oblubieńczej (a więc odkupieńczej)."

"Każdy mężczyzna, który używa swojej siły, aby panować nad kobietą, pokazuje, że jest zbyt słaby, aby zapanować nad sobą. Pragnie panować nad innymi, ponieważ jest to łatwiejsze niż panowanie nad własną dumą, pożądliwością, gniewem, egoizmem i tak dalej."

Zwięzłe wprowadzenie do teologii ciała Jana Pawła II, często zwaną jako "bombę teologiczną z opóźnionym zapłonem". Wydaje się, że coś w tym może być. Obecnie jesteśmy zalewani różnego rodzaju ideologiami przeciwstawiającymi sobie kobietę i mężczyznę, obie płci traktując w sposób redukcjonistyczny i scjentystyczny. Oczywiście nic nie ma to wspólnego z katolicką nauką...