Szczerze mówiąc, spodziewałam się po tej mandze czegoś więcej. Nie była ona specjalnie wciągająca i trudno mi się było wczuć w historię. Mam też wrażenie, że wszystkie wydarzenia działy się nieco za szybko i nie mamy szans na jakąś większą refleksję.

Szczerze mówiąc, spodziewałam się po tej mandze czegoś więcej. Nie była ona specjalnie wciągająca i trudno mi się było wczuć w historię. Mam też wrażenie, że wszystkie wydarzenia działy się nieco za szybko i nie mamy szans na jakąś większą refleksję.

Jest to klasyczna horrorowa manga, na tyle klasyczna, że bałem się nudy. Na szczęście jej nie było, a tajemnica (i tajemniczość) sprawiają, że chętnie sięgnę po kolejny tom - choćby po to, żeby dowiedzieć się, co tak naprawdę się wydarzyło z Dryfującą klasą, a właściwie szkołą.
Mam lekkie skojarzenia z ukochanym Lostem, bo jesteśmy tu bardzo szybko wrzuceni w wir niewyjaśnionych wydarzeń i musimy spróbować rozwiązać zagadkę. Czekam na więcej!

Jest to klasyczna horrorowa manga, na tyle klasyczna, że bałem się nudy. Na szczęście jej nie było, a tajemnica (i tajemniczość) sprawiają, że chętnie sięgnę po kolejny tom - choćby po to, żeby dowiedzieć się, co tak naprawdę się wydarzyło z Dryfującą klasą, a właściwie szkołą.
Mam lekkie skojarzenia z ukochanym Lostem, bo jesteśmy tu bardzo szybko wrzuceni w wir...

Za duży hardcore, jak dla mnie.

Za duży hardcore, jak dla mnie.

Po mangę sięgnąłem ze względu na intrygujący pomysł, oraz fakt, że mój ulubiony Junji Ito inspirował się Umezzem.

Głównym bohaterem jest Shou, uczeń 6-stej klasy. Pewnego dnia budynek szkoły do której uczęszczał Shou znika razem z uczniami i nauczycielami i... pojawia się na jałowym pustkowiu. Zaczyna się brutalna walka o życie nie tylko z głodem, ale również z faktem, że część personelu oszalała.

Dużą zaletą mangi jest sam pomysł i historia. Przyznam, że fabuła mnie wciągnęła i im bliżej końca 1 tomu tym bardziej wydawała mi się intrygująca. Całość mocno przypomina fabułę gier Forbidden Siren i wygląda na to, że głównym motywem mangi będą podróże w czasie lub między wymiarami. Nie jest to spoiler, ponieważ sam 1 tom niewiele zdradza, ale zachęca do dalszego czytania.

Do wad można zaliczyć kilka nieścisłości fabularnych. Moim zdaniem kadrze trochę za wcześnie odbiło. Mam również nadzieję, że w następnych częściach wyjaśni się skad wziął się ten pistolet. Kontrowersyjny był również sam moment zniknięcia szkoły i ukazania całej sytuacji z perspektywy matki Shou na samym początku mangi. Przedstawienie sytuacji tylko z perspektywy zaginionych byłaby bardziej tajemnicza.

Mimo wyraźnych podobieństw do Ito, Dyrfująca Klasa uderza w inne nuty. Nie mamy tutaj body-horrorowej uczty z powykręcanymi monstrami rodem z Uzumaki czy Tomie. Umezz szokuje w inny sposób np: brutalną przemocą wobec małoletnich.

Pierwszy tom Dryfującej Klasy nie wyrywa z kapci, ale jest wciągającą i dobrze zapowiadającą się historią,

7/10

Po mangę sięgnąłem ze względu na intrygujący pomysł, oraz fakt, że mój ulubiony Junji Ito inspirował się Umezzem.

Głównym bohaterem jest Shou, uczeń 6-stej klasy. Pewnego dnia budynek szkoły do której uczęszczał Shou znika razem z uczniami i nauczycielami i... pojawia się na jałowym pustkowiu. Zaczyna się brutalna walka o życie nie tylko z głodem, ale również z faktem, że...

Zakupiłem ten tytuł z ciekawości, chcąc dać mu szansę i niczego od niego nie oczekując. Na początku zraziła mnie kreska autora, zupełnie inna niż w mangach z lat 80. Natomiast muszę przyznać, że z każdą stroną kreska stała się łatwiej przyswajalna, a sama historia zaczęła nabierać rumieńców, postacie są wyraźnie, fabuła naprawę nieźle się prezentuje I z przyjemnością poczekam na drugi tom.

Zakupiłem ten tytuł z ciekawości, chcąc dać mu szansę i niczego od niego nie oczekując. Na początku zraziła mnie kreska autora, zupełnie inna niż w mangach z lat 80. Natomiast muszę przyznać, że z każdą stroną kreska stała się łatwiej przyswajalna, a sama historia zaczęła nabierać rumieńców, postacie są wyraźnie, fabuła naprawę nieźle się prezentuje I z przyjemnością...

Chyba miałam za wysokie oczekiwania co do tej mangi. Bardzo chciałam żeby mi się podobała, tym bardziej że twórczością tego autora inspirował się mój mistrz horrorowej mangi Junji Ito.
Nie podoba mi się kreska, ale to moje osobiste preferencje. Postacie są kształtne, kojarzą się raczej przyjemnie (okrągłe kształty są utożsamiane pozytywnie, inaczej niż ostre),co dobrze kontrastuje grozą, nieznaną sytuacją w jakiej się znaleźli. Ale sama historia jest naiwna i nierealna. Chodzi o te elementy które jak najbardziej odwołują się do rzeczywistości, nie mówię o samym koncepcie. Bohaterowie ciągle krzyczą. Tak, to jest prawidłowa pierwsza reakcja, ale ile można. Racjonalnych zachowań brak i to najbardziej uderza wśród dorosłych. Później zaczyna się niczym nie poparta przemoc. Dzieci i nauczyciele (i nauczyciele między sobą) zaczynają się nawzajem zabijać bez powodu tak naprawdę. A tak w ogóle to kto przynosi do szkoły broń i ją gubi, żeby dzieci ją znalazły? Sorry, ale to nie Ameryka, ostatnich lat, tylko Japonia lat 70! Tak, wiem że w obliczu zagrożenia z człowieka wyłażą najgorsze cechy, ale zabijanie od tak jest nielogiczne i wiem że nauczyciele nie będą tu głównymi postaciami, tylko dzieci, więc muszą się jakoś wyeliminować. Następna kwestia do seksizm. Zrozumiałabym, jakby to była manga tylko dla dorosłych i nie występowały w niej dzieci. Rozumiem oczywiście też kwestie historyczne i kulturowe Japonii, ale pomijanie kobiet w tej całej opowieści, traktowanie z góry, albo stosowanie przemocy zamiast rozmowy, po prostu mi się nie podoba. Nie chcę spojlerować, ale na przykład nasz główny bohater Sho właśnie się tak zachowuje. I kilka innych przykładów głupot mogłabym podać, ale nie chcę komuś psuć przyszłej lektury.
Generalnie pomysł ciekawy, ale za dużo w nim dziur. Jest brutalnie i krwawo, ale nie starszy. Absurd i groteska to dobre określenia dla tej mangi. Kolejne tomy powinny być lepsze, ale po tym nie czuję się zachęcona do czytania dalej. Szkoda, że tak wyszło.

4/10 może być
@moze_booka

Chyba miałam za wysokie oczekiwania co do tej mangi. Bardzo chciałam żeby mi się podobała, tym bardziej że twórczością tego autora inspirował się mój mistrz horrorowej mangi Junji Ito.
Nie podoba mi się kreska, ale to moje osobiste preferencje. Postacie są kształtne, kojarzą się raczej przyjemnie (okrągłe kształty są utożsamiane pozytywnie, inaczej niż ostre),co dobrze...

316 / 2021

316 / 2021

315 / 2021

315 / 2021