Czas spędzony z „Gmachem” to była czysta przyjemność.

Reżyser, który zachwycił mnie na koniec roku swoją lekkością pióra, zabawą słowem i intrygującymi opowieściami.

„Gmach” to prawdziwa uczta. Momentami schizofreniczna, momentami zabawna i zdecydowanie zaskakująca. Są rozdziały, w których można się zastanawiać, o czym właściwie czytamy, w jakim świecie się znajdujemy, kim jest bohater, ale mimo tego zagubienia, nierównego tempa opowieści… paradoksalnie wszystko tu jest na miejscu i wszystko odurza swoim klimatem, alegoriami. Stąpamy wciąż po cienkiej granicy rzeczywistości i jej braku, a jednocześnie wszystko w tych historiach jest tak namacalne.

Nie da się napisać więcej. Ta książka po prostu mnie zachwyciła i okazała się rewelacyjnym zakończeniem tego czytelniczego roku. Polecam serdecznie!

Czas spędzony z „Gmachem” to była czysta przyjemność.

Reżyser, który zachwycił mnie na koniec roku swoją lekkością pióra, zabawą słowem i intrygującymi opowieściami.

„Gmach” to prawdziwa uczta. Momentami schizofreniczna, momentami zabawna i zdecydowanie zaskakująca. Są rozdziały, w których można się zastanawiać, o czym właściwie czytamy, w jakim świecie się znajdujemy,...

Dla mnie arcydzieło - opowiadania są nierówne, ale sam fakt, że mistrz kina wziął się za najtrudniejszy literacko gatunek, jakim jest właśnie opowiadanie - trudność polega na kondensacji. Urzekają mnie zdania Feliksa Falka, z których żadne nie jest przypadkowe. I dziwi mnie to, że ta książka wspaniale wydana, nie ma tutaj rzeszy czytelniczek i czytelników.
Zachwyciłam się.

Dla mnie arcydzieło - opowiadania są nierówne, ale sam fakt, że mistrz kina wziął się za najtrudniejszy literacko gatunek, jakim jest właśnie opowiadanie - trudność polega na kondensacji. Urzekają mnie zdania Feliksa Falka, z których żadne nie jest przypadkowe. I dziwi mnie to, że ta książka wspaniale wydana, nie ma tutaj rzeszy czytelniczek i czytelników.
Zachwyciłam się.