W zbiorze "Sukienka z chmur" jest jeden wiersz porównujący życie do dobrego menu, który każdy z nas musi sobie ułożyć i skomponować według dostępnych możliwości. Wiersz nosi tytuł "menu dla ciała i ducha" i rozpoczyna od miłości - najważniejszej siły, która jest jak dobre toskańskie wino. Wino to przecież zawsze pierwszy wybór, gdy siadamy do kolacji. Następnie dania główne, dla największych na świecie smakoszy, Włochów, są to primi i secondi piatti, a w wierszu to podróże i mniejsze wyprawy, które wydobywają nas z ograniczeń własnego umysłu, otwierają na świat i innych ludzi. To właśnie kawałek pizzy i ravioli z szynką. Każdy wie, jak bardzo te pozornie małe potrawy potrafią zasycić, dodać energii, zupełnie jak choćby krótka wycieczka w góry czy spacer po mieście. A w końcu deser, na który zawsze znajdzie się miejsce, choćby w marzeniach, bo to właśnie marzenia są w naszym życiu niezbędnym deserem.
Tak ja rozumiem ten piękny wiersz. Piszę o nim dlatego, że podobnie jak ten wiersz, tak cała "Sukienka z chmur" składa się z kilku części, które opowiadają o tym, co w życiu rezonuje najmocniej i dlatego warto po to żyć - miłość, rodzina, dzieci, podróże, znajomość swoich korzeni. Opowiadają z wielką gracją, pokorą, prawdą. A jednocześnie to wszystko poezja, która potrafi rozbrzmieć w każdym czytelniku jego własnym głosem, emocjami, własnymi doświadczeniami. Jest w tych wierszach duży ładunek spokoju, którego bardzo nam trzeba po codziennej gonitwie. A jednocześnie czytelnik znajdzie w nich również drapieżność, celebrowanie spontaniczności, pewność siebie cechującą człowieka, który naprawdę dobrze wie, o czym pisze. Szczerze polecam!

W zbiorze "Sukienka z chmur" jest jeden wiersz porównujący życie do dobrego menu, który każdy z nas musi sobie ułożyć i skomponować według dostępnych możliwości. Wiersz nosi tytuł "menu dla ciała i ducha" i rozpoczyna od miłości - najważniejszej siły, która jest jak dobre toskańskie wino. Wino to przecież zawsze pierwszy wybór, gdy siadamy do kolacji. Następnie dania...

Nie wiem skąd się wzięła "Sukienka z chmur", ale chętnie przywdzieję "Stary sweter". A tak całkiem poważnie wydaje mi się, że tytuł nawiązuję jednak do kobiecości, do tajemnicy, którą skrywa, swoistego dualizmu - pogodności, świętości i opiekuńczości, ale też tej drugiej strony, choćby wspomnianego już w jednej z części tomiku poezji focha.

"Sukienka z chmur" to bardzo kobieca poezja, przesiąknięta wrażliwością niczym życiodajną wodą, która wsiąknie w plaże południowej Europy lub "Piaskownicę trzech pokoleń kobiet". U poetki warto jednak zamieszkać nawet "Za płotem".

Sprytnie to, Alicjo (nie ukrywajmy, że się znamy) podzieliłaś na części. I w ostatniej części prócz kochanych zakątków odnajduję jeszcze coś, co skrywasz pod sukienką. Pierwiastek męski, w osobie Twego ojca, który jedzie starym fiatem (mój też takiego miał) i uspokaja, mówi, że "Będzie dobrze". Polecam zwłaszcza kobietom, zwłaszcza takim, które szukają delikatności, empatii, zrozumienia i pocieszenia.

Nie wiem skąd się wzięła "Sukienka z chmur", ale chętnie przywdzieję "Stary sweter". A tak całkiem poważnie wydaje mi się, że tytuł nawiązuję jednak do kobiecości, do tajemnicy, którą skrywa, swoistego dualizmu - pogodności, świętości i opiekuńczości, ale też tej drugiej strony, choćby wspomnianego już w jednej z części tomiku poezji focha.

"Sukienka z chmur" to bardzo...