"Regał ostatnich tchnień" to opowieść o żałobie za ciotką, z którą Aglaja Veteranyi była bliżej niż z matką. Zaczyna ją opowiadać w szpitalu, w momencie, w którym ciotka umiera. Ta książka jest przesiąknięta przywiązaniem do kobiety i co najmniej mieszanymi uczuciami do reszty rodziny, która wykorzystuje jej pieniądze. To opowieść o skomplikowanych relacjach rodzinnych, o emigracji i braku przynależności - urodzona w trupie cyrkowej w Rumunii Aglaja Veteranyi przesiedziała pół życia na walizkach, a matka nie dała jej wrażenia domu.

Ciężko mi ocenić tak osobistą historię, zwłaszcza że autorka napisała ją niedługo przed samobójczą śmiercią. To opowieść o niej, o jej relacjach z krewnymi i trochę o rumuńskich tradycjach. Wywarła na mnie pewne wrażenie, ale nie wiem, czy na długo. Myślę, że może przypaść do gustu osobom, którym podobały się "Wspaniali jesteśmy tylko przez chwilę" Oceana Vuonga i "Kto zabił mojego ojca" Edouarda Louis ze względu na klimat i podobnie trudne relacje z rodzicem.

"Regał ostatnich tchnień" to opowieść o żałobie za ciotką, z którą Aglaja Veteranyi była bliżej niż z matką. Zaczyna ją opowiadać w szpitalu, w momencie, w którym ciotka umiera. Ta książka jest przesiąknięta przywiązaniem do kobiety i co najmniej mieszanymi uczuciami do reszty rodziny, która wykorzystuje jej pieniądze. To opowieść o skomplikowanych relacjach rodzinnych, o...

Wybitna proza poetycka. Oszczędny styl autorki oddaje więcej emocji niż przeładowane opisy. Skrawki rzeczywistości zatrzymane w słowach niczym kadry aparatu. Cierpienie i śmierć opisane w szczególny, niepowtarzalny sposób. Książka na długo zapada w pamięć.

Wybitna proza poetycka. Oszczędny styl autorki oddaje więcej emocji niż przeładowane opisy. Skrawki rzeczywistości zatrzymane w słowach niczym kadry aparatu. Cierpienie i śmierć opisane w szczególny, niepowtarzalny sposób. Książka na długo zapada w pamięć.

Przytłaczająca i duszna książka. Nie unikam wprawdzie tytułów mocno oddziałujących na psychikę, w których dominuje depresja oraz smutek połączony z nostalgią. Chętnie przeczytałem choćby „Śmiertelność” czy „Nagrobek z lastryko” Krzysztofa Vargi. Ale tutaj przez cały czas czułem obecność zmarłej ciotki, której postać przewija się przez kartki. Z pewnością na kształt książki miał stan psychiczny autorki, która zresztą nie doczekała pierwszego wydania. Lektura szła mi niesporo, toteż umieściłbym ją na półce dla wyrobionych czytelników.

Przytłaczająca i duszna książka. Nie unikam wprawdzie tytułów mocno oddziałujących na psychikę, w których dominuje depresja oraz smutek połączony z nostalgią. Chętnie przeczytałem choćby „Śmiertelność” czy „Nagrobek z lastryko” Krzysztofa Vargi. Ale tutaj przez cały czas czułem obecność zmarłej ciotki, której postać przewija się przez kartki. Z pewnością na kształt książki...

No ok

No ok

Depresyjna opowieść o rodzinie, a raczej o pewnej degradacji wartości, która została przedstawiona przez autorkę. Konflikt córki z matką, brak ojca, przeprowadzki, a w końcu pogrzeb osoby, którą kochała i z którą była tak blisko związana. Z drugiej strony nie daje mi wciąż spokoju ten jeden jedyny punkt widzenia- autorki. Może nie było tak do końca jak widziała to autorka? Czemu przykładowo do głosu nie doszła ciotka, a nawet matka dziewczyny? Albo przyszywany wujek?
Opowieść jest dołująca, jednak brakuje mi w tym obiektywizmu, zdrowego rozsądku.

Depresyjna opowieść o rodzinie, a raczej o pewnej degradacji wartości, która została przedstawiona przez autorkę. Konflikt córki z matką, brak ojca, przeprowadzki, a w końcu pogrzeb osoby, którą kochała i z którą była tak blisko związana. Z drugiej strony nie daje mi wciąż spokoju ten jeden jedyny punkt widzenia- autorki. Może nie było tak do końca jak widziała to autorka?...

Może jestem przemęczona, ale jakoś ta pozycja do mnie nie trafiła. Na dodatek mam wrażenie jakby autorka inspirowała się sposobem pisania Mirona Białoszewskiego (który nigdy nie był moim faworytem do czytania). Książka według mnie dziwna, pełna dziwnych metafor czy zwrotów. Miałam odczucie jakby autorka nie mogła do końca się zdecydować czy pisać prozę czy wiersz.

Może jestem przemęczona, ale jakoś ta pozycja do mnie nie trafiła. Na dodatek mam wrażenie jakby autorka inspirowała się sposobem pisania Mirona Białoszewskiego (który nigdy nie był moim faworytem do czytania). Książka według mnie dziwna, pełna dziwnych metafor czy zwrotów. Miałam odczucie jakby autorka nie mogła do końca się zdecydować czy pisać prozę czy wiersz.

Niesamowita książka!

W "Regale ostatnich tchnień" autorka/narratorka niezwykłym, bardzo osobistym językiem opisuje życie rodzinne, a w szczególności swoje relacje z ukochaną ciotką, której odchodzenie było dla niej życiową katastrofą. Choroba, degeneracja ciała a wreszcie śmierć i przygotowania do pogrzebu opisane są krótkimi pełnymi niesamowitych emocji zdaniami przelewającymi się przez strony książki jak szkiełka w kalejdoskopie. Wszystko zmienia się szybko i przychodzi nieregularnymi falami: teraźniejszość i przeszłość, miłość i chłodna obserwacja, strach przed utratą i ciekawość fizjologii śmierci, zdania rozdzierająco smutne i pełne humoru.

Dla mnie osobiście jest to bardzo ważna książka, ponieważ jako człowiek wychowany w tradycyjnej wiejskiej rodzinie doświadczałem podobnych emocji. Kilkakrotnie w życiu towarzyszyłem umierającym osobom z mojej rodziny, a potem zajmowałem się przygotowaniem ciała do pogrzebu, od zamknięcia oczu, podwiązania żuchwy, poprzez mycie i ubieranie, aż po włożenie do trumny. Ktoś, kto to przeżył, zna emocje temu towarzyszące... i ten spokój, niezwykłą intymność tych chwil. Aglai Veteranyi udało się to opisać. Szkoda, że nie napisze już niczego więcej...

Gorąco polecam!

Niesamowita książka!

W "Regale ostatnich tchnień" autorka/narratorka niezwykłym, bardzo osobistym językiem opisuje życie rodzinne, a w szczególności swoje relacje z ukochaną ciotką, której odchodzenie było dla niej życiową katastrofą. Choroba, degeneracja ciała a wreszcie śmierć i przygotowania do pogrzebu opisane są krótkimi pełnymi niesamowitych emocji zdaniami...

Ponury tekst o odrealnionym klimacie, przywodzi na myśl książki Herty Muller, choć może nie jest tak dobry.

Ponury tekst o odrealnionym klimacie, przywodzi na myśl książki Herty Muller, choć może nie jest tak dobry.

Jedna z moich ukochanych pozycji. Rzadko zapoznaję się z biografią Autora przed ukończeniem pierwszej jego ksiązki, którą czytam.
W tym wypadku zrobiłam to po kilkunastu stronach i odkryłam fakt, który mną wstrząsnął. Autorka zabiła się nie doczekawszy się wydania tej książki.
Poczułam jak zaglądam w jej życie.
Książka pisana jest niemal poezją. Każda strona zawiera jakiś Moment z życia. Wszystkie krążą wokół zmarłej Ciotki.
Pisze obrazami. Dosłownie. Widziałam sceny z filmu.
Ugniatanie ciasta, ścierka z nadrukowanym świętym, łóżko szpitalne, policzek wymierzony przez matkę, złote włosy Ciotki, srebrne włosy Ciotki, trumna, cyrk, płacz.
Nie da się oddać słowami tego co jest w tej książce, w przeciwnym razie musiałabym ją tu przepisać.
Wspaniała, wzruszająca, słodko-gorzka, miejscami zabawna pozycja.
Pustka, która nie nudzi, rozpacz, która nie odbiera nadziei, radość, która jest wpomnieniem.

Kocham tę książkę.

Jedna z moich ukochanych pozycji. Rzadko zapoznaję się z biografią Autora przed ukończeniem pierwszej jego ksiązki, którą czytam.
W tym wypadku zrobiłam to po kilkunastu stronach i odkryłam fakt, który mną wstrząsnął. Autorka zabiła się nie doczekawszy się wydania tej książki.
Poczułam jak zaglądam w jej życie.
Książka pisana jest niemal poezją. Każda strona zawiera jakiś...

5

5