PARANOIA BEBOP to książka i w tytule, i w fabule, bardzo dwudziestowiecznie filmowa. Nie może być inaczej, jeśli przewodzą temu ambitnemu projektowi Cormac McCarthy, literacki odpowiednik Sama Peckinpaha i Roland Barthes, który inspirował m.in. semantyczne kolaże Jean-Luca Godarda.
Protagonista książki, to everyman, który podobnie jak bohater ze średniowiecznych moralitetów, pozbawiony jest cech indywidualnych - w tym wypadku jego cechy są zlepione z fragmentów popkultury. Autorka reaktywuje główną postać z serialu anime Kaubōi bibappu (1998) i przedstawia jego podróż przez cyfrowy świat jako współczesny mit. W jego wędrówce pobrzmiewają między innymi echa XX-wiecznej sztuki konceptualnej, a zwłaszcza Andy'ego Warhola i jego powielanych seryjnie obrazów, bo Cowboy Bebop, jak pisze Puwalska, "udaje siebie" (wiersze: cowboy bebop udaje siebie; cowbopy bebop się rozdziela). Mam też wrażenie, że z międzywersowych szczelin przebija nieśmiało mgła vaporwave'owej nostalgii.
A to zaledwie kilka drobnych tropów. PARANOIA BEBOP to książka idealna dla fanatyków popkultury i grzebania w metafizyce trashu, ale też idealna do analizy w kontekście współczesnej teorii mediów i kultury.
Gdyby Agata Puwalska pisała po angielsku i mieszkała w USA wydawałoby ją z powodzeniem Semiotext(e),a jej poezję być może cytowaliby w swoich pracach Paolo Virilio czy Franco 'Bifo' Berardi.

PARANOIA BEBOP to książka i w tytule, i w fabule, bardzo dwudziestowiecznie filmowa. Nie może być inaczej, jeśli przewodzą temu ambitnemu projektowi Cormac McCarthy, literacki odpowiednik Sama Peckinpaha i Roland Barthes, który inspirował m.in. semantyczne kolaże Jean-Luca Godarda.
Protagonista książki, to everyman, który podobnie jak bohater ze średniowiecznych...

Czujemy się w tej przestrzeni poetyckiej niepewnie, bo mamy świadomość, że to jest dokładnie to samo otoczenie, w jakim bywamy na co dzień. Czepiamy się więc, jak tonący brzytwy, drobnych przejawów nadziei, piękna, radości czy… stabilności. Pragniemy za wszelką cenę wyrwać się ze świata, który sobie sami przygotowaliśmy, a jaki nieco wymknął się spod kontroli. Coś nas dręczy, coś przestrasza, co innego znów ekscytuje albo irytuje. Z pewnością wszystko fascynuje. Bo to uczucie niepokoju, choć mało komfortowe, to jednak podszyte jakąś tajemnicą, ale i czymś znajomym, bliskim, jednocześnie. Popadamy w liryczną paranoję. Co nam się wydaje, że wiemy, a co wiemy naprawdę? Czy Puwalska pisze o swoim świecie, moim, naszym, a może tych światów jest dużo i żyjemy w nich wszyscy jednocześnie?



Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2022/10/paranoia-bebop-agata-puwalska.html

Czujemy się w tej przestrzeni poetyckiej niepewnie, bo mamy świadomość, że to jest dokładnie to samo otoczenie, w jakim bywamy na co dzień. Czepiamy się więc, jak tonący brzytwy, drobnych przejawów nadziei, piękna, radości czy… stabilności. Pragniemy za wszelką cenę wyrwać się ze świata, który sobie sami przygotowaliśmy, a jaki nieco wymknął się spod kontroli. Coś nas...