Ostatni tom serii - finałowa eksplozja w świecie Nicka Bella - ma w sobie wszystko to, za co polubiłam "The Extraordinaries"; bohaterów, do których na przestrzeni trzech książek zdążyłam zapałać miłością, świetny język, plastyczny, płynny, nie pozwalający oderwać się od czytania, a także humor, którym Klune mógłby obdarować co najmniej kilku pisarzy i wciąż zostałoby mu go całkiem sporo. Nie jest to seria idealna, ale jak na queerową młodzieżówkę o superbohaterach, to chyba nie mogłabym prosić o więcej, bo w sumie w swojej kategorii książka sprawdza się doskonale. O ile taka kategoria w ogóle istnieje, bo uwielbiam to jak Klune bawi się tutaj konwencją i żongluje kliszami czerpanymi zewsząd - przede wszystkim z komiksów o superbohaterach i fanfików, ale nie tylko. Jak dla mnie trochę za bardzo było to wszystko rozciągnięte i wystarczyłyby mi spokojnie dwie książki, bo całą historię dałoby się w nich zmieścić, ale rozumiem, że Klune potrzebował trzech, by pomieścić w nich rozgadanego Nicka Bella i jego gonitwę myśli.

Kocham fakt, że przez pierwszych pięćdziesiąt stron przy czytaniu miałam wrażenie jakbym zgłupiała lub źle zapamiętała poprzednią część książki, bo Klune znowu robi nam wodę z mózgu i nie pozwala wierzyć temu, co wydaje się być prawdą, gdy przed oczyma mamy coś zupełnie innego (przypomniało mi się "Heartsong", bo to w sumie powtórzony ten sam zabieg i kiedy to sobie uświadomiłam, to już wiedziałam, co jest na rzeczy, niemniej - bardzo szanuję autora za to, co potrafi zrobić z moją głową podczas czytania). Niepotrzebna w moim odczuciu była scena erotyczna, bo pasowała mi tutaj trochę jak pięść do oka, ale jakoś to przeżyję, zrzucając to na karb buzujących u nastolatków hormonów. Podobało mi się domknięcie kilku wątków, a zwłaszcza to, że Miss Conduct dostała swój maleńki wątek romantyczny. Serce rośnie. Nie uważam, by scena "po napisach" była potrzebna, ale z drugiej strony rozumiem chęć jej napisania i dołączenia do książki.

Czy wrócę kiedyś do przygód Nicka, Setha, Gibby i Jazz? Może, jeśli ukażą się po polsku. Co byłoby fantastyczne, bo polska młodzież potrzebuje tej historii!.

Dad Squad for the win.

Ostatni tom serii - finałowa eksplozja w świecie Nicka Bella - ma w sobie wszystko to, za co polubiłam "The Extraordinaries"; bohaterów, do których na przestrzeni trzech książek zdążyłam zapałać miłością, świetny język, plastyczny, płynny, nie pozwalający oderwać się od czytania, a także humor, którym Klune mógłby obdarować co najmniej kilku pisarzy i wciąż zostałoby mu go...