Z tej opowieści wyłania się – jednocześnie – świat, jaki jest i świat, jakiego nie ma. Podążając, tu i teraz, śladem minionego podmiot dzieli się swoimi obserwacjami, ubierając je w kostium prawd uniwersalnych, jak np. „wieczność nie jest aromatyczna”, „świątynią jest kamień drzewo człowiek”, „aby znaleźć, trzeba przestać oczekiwać”.

Kobieta przekonuje się również, że język nie stanowi żadnej bariery, by móc się porozumieć. Bo między ludźmi chodzi o coś więcej niż słowa, choć więzi plecie się także poprzez opowieści. A „historie zakwitają mitem niezależnie od czasu i kraju z jakiego pochodzą”. Różnice zacierają się równie mocno co granice.

Wspaniale było podążać o krok za podmiotem/narratorką tej książki. "W samo południe" to piękna opowieść, składająca się ze słów, miejsc, a przede wszystkim z emocji. W świecie poetyckim Stawskiej wszystko zachwyca – kobieta docenia to, co ją spotyka. Raduje się na widok saren czy śpiewu ptaka, bo w tym upatruje darów natura dla niej samej. Potrafi być wdzięczna i z radością przyjmować te „prezenty”. A ja czuję się zaszczycona, że mogłam być częścią jej wędrówki i odbyć tę lekcję uważności.

Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2022/04/w-samo-poudnie-agata-stawska.html

Z tej opowieści wyłania się – jednocześnie – świat, jaki jest i świat, jakiego nie ma. Podążając, tu i teraz, śladem minionego podmiot dzieli się swoimi obserwacjami, ubierając je w kostium prawd uniwersalnych, jak np. „wieczność nie jest aromatyczna”, „świątynią jest kamień drzewo człowiek”, „aby znaleźć, trzeba przestać oczekiwać”.

Kobieta przekonuje się również, że...