Fajna koncepcyjna art książka, choc mam wrażenie ze bardzo powsciagliwa w formie

Fajna koncepcyjna art książka, choc mam wrażenie ze bardzo powsciagliwa w formie

Miałam to szczęście, że bywałam.
Wsłuchiwałam się w skrzypienie scenicznych desek. Czekałam, oblana ciemnością, na podniesienie się kotary. Uchylenie rąbka tajemnicy i magiczne uniesienia, których nie da się złapać, zatrzymać, opisać. Dzieją się i już. Bo taki właśnie jest teatr. Miejsce, w którym nie jest mnie ani za dużo ani za mało, ale jestem cała. Teatrze im. Wilama Horzycy w Toruniu, tęsknię.

O tej książce chciałabym krzyczeć jak najgłośniej! To co wspólnymi siłami, a przede wszystkim emocjami, pasją i kreatywnością, stworzyli tu autorzy, stało się moimi drzwiami za kulisy innej rzeczywistości. Lektura NADZWYCZAJNA.

Są tu retrospekcje, powroty, migawki, kadry z dziecięcych wspomnień i pierwsze kroki ku spektaklom uczuć. Znajdziemy rozpostarte żagle dekoracji, kolejkę aktorów, komediantów i gwiazd, również tych zapomnianych oraz pył spowijający wszystko tajemniczą aurą, której nie sposób zamknąć w ramy liter, słów i zdań. To tu, tak sugestywnie i przenikliwie, wybuchają atomy poezji. Tu chwyta się w dłonie ulotność chwili. Zapachy przeszłości i drobinki kurzu snujące nieznane, prostolinijne opowieści, osadzają się na duszy czytelnika, która doświadcza innego wymiaru.

Publikacja, która zatrzymuje. Prostotą języka, wnikliwością słów, głębią obrazu, nieoczywistą finezją. Przynosi mrowienie na skórze. Nostalgię. Pragnienie kolejnego spektaklu, stawania się jego częścią. My po tej stronie, oni po tamtej stronie teatralnego świata, a jednak bez siebie nie istniejemy. Odwieczna koegzystencja, która ożywia w nas to co zastygłe.

Zapewniam, że będziecie wciąż wracać i wracać, bo dzieje się tam magia. I nie przesadzam. Teatrze i wszyscy, którzy go tworzycie, trwajcie.
Fragmenty z książki:
♦️"Kto obudził we mnie teatr?
Może tato - stolarz, co pokazał mi Warszawę, a wcześniej w wielkiej skórzanej, kolejowej torbie przywoził z roboty połupane na drobno sosnowe szczapki na podpałkę, a na wierzchu pyszne warszawskie parówki, kajzerki.
(...)
Dziadkowie? Może to Oni?
Babcia, co robiła najlepszą herbatę z cytryną i z szafy z bielizną wyciągała schowane przed innymi wnuczętami, specjalnie dla mnie, herbatniki.
Też miały swój zapach: mydlano-ciastkowy Może to ona?"

♦️"Jest w Teatrze coś z patrzenia w studnię.
Widzisz kawałek nieba, swoją twarz w małym lusterku wody,
czujesz ożywczy chłód, bijący z cembrowiny.
Powiesz słowo...wraca inne, studzienne, tajemnicze.
Głębia woła: Skocz we mnie, albo zaczerpnij wody, tylko nie utop wiadra.
Pragnienie mieszające się z lękiem.
Mój teatr."

♦️"(...)
- Po co wziąłeś się za Teatr?
- To On mnie wziął - wziął jak swego.
- Kiedy to się stało chłopcze?
- Nie pamiętam, nagle ocknąłem się na scenie i patrzyliśmy na siebie.
Oni i ja.
I miałem słowa, mnóstwo słów!
Niektóre spadały mi z ust, inne kłębiły się w głowie, a kilka czekało na dnie serca.
-Pamiętasz te słowa z serca?
-Ciągle tam są i czekają.
(...)"

Miałam to szczęście, że bywałam.
Wsłuchiwałam się w skrzypienie scenicznych desek. Czekałam, oblana ciemnością, na podniesienie się kotary. Uchylenie rąbka tajemnicy i magiczne uniesienia, których nie da się złapać, zatrzymać, opisać. Dzieją się i już. Bo taki właśnie jest teatr. Miejsce, w którym nie jest mnie ani za dużo ani za mało, ale jestem cała. Teatrze im. Wilama...