Der Schrei der Eule

Prawdą jest powtarzająca się w recenzjach "Krzyku sowy" opinia, że Highsmith to mistrzyni budowania napięcia i wnikliwego przedstawiania psychiki bohaterów. W toku dość niespiesznej narracji, skupiającej się często na stanach emocjonalnych bohaterów, lekturze towarzyszy uczucie wzrastającego niepokoju, które przeradza się w poczucie uwierającego dyskomfortu, co dodatkowo potęguje kilka mocnych zwrotów akcji. Autorka stworzyła perfekcyjną sieć zależności, jasno określając motywacje postępowania każdego z bohaterów. Postaci są tak wyraziste, że niejednokrotnie chce się przemówić do rozsądku Roberta, aby był bardziej zdecydowany i przestał się spotykać z szaleńczo w nim zakochaną dziewczyną, która go tak naprawdę nie interesuje. Chce się potrząsnąć niezwykle irytującą byłą żoną Roberta, żeby w końcu przestała interesować się życiem innych. A zazdrosnemu, zakochanemu Gregowi chce się natomiast jasno powiedzieć, że nic nie będzie z jego zalotów do Jennifer. I jak w dobrym kinie grozy, gdy wyrywa nam się przed ekranem jakieś "nie idź tam!", "zostaw to!", tak tutaj również nie da się pozostać obojętnym. Dodać trzeba, że wątki romansowe i kryminalne przeplatają się i żaden nie dominuje na tyle, aby zniechęcić przeciwników każdego z tych gatunków. Polecam.

Prawdą jest powtarzająca się w recenzjach "Krzyku sowy" opinia, że Highsmith to mistrzyni budowania napięcia i wnikliwego przedstawiania psychiki bohaterów. W toku dość niespiesznej narracji, skupiającej się często na stanach emocjonalnych bohaterów, lekturze towarzyszy uczucie wzrastającego niepokoju, które przeradza się w poczucie uwierającego dyskomfortu, co dodatkowo...

Szybko się czyta. Bez rewelacji.

Szybko się czyta. Bez rewelacji.