Niezwykle wzruszająca historia dwóch sióstr. Nie obyło się bez łez podczas czytania. Polecam bardzo!

Niezwykle wzruszająca historia dwóch sióstr. Nie obyło się bez łez podczas czytania. Polecam bardzo!

Historie, w których są dzieci zawsze mnie poruszają. I tak było z tą pozycją.

Historie, w których są dzieci zawsze mnie poruszają. I tak było z tą pozycją.

Poruszająca ,historie dzieci zawsze wzruszają ta powieść szczególnie.

Poruszająca ,historie dzieci zawsze wzruszają ta powieść szczególnie.

tak książka zapadła mi w pamięci, i łzy też się polały polecam.

tak książka zapadła mi w pamięci, i łzy też się polały polecam.

Lubię takie książki

Lubię takie książki

Powieść "Uciekinierzy" pióra Pani Diney zrobiła na mnie tak duże wrażenie ,że od razu poleciałam do biblioteki po kolejną jej książkę.I oto jestem świeżo po przeczytaniu kolejnej świetnej książki,którą mimo objętości pochłonęłam w dwa dni.
Tym razem poznajemy smutną i poruszającą historię dwóch sióstr,które zostają skazane na poniewierkę przez własną matkę . Matka umieszcza je w sierocińcu po namowie jej nowego męża.Tam są upokarzane,bite i zmuszane do ciężkich prac,gdy zmieniają kolejny sierociniec wcale nie lepiej, a jeszcze gorszy dramat zaczyna się w momencie,gdy młodsza siostra zostaje adoptowana.
Jest to bardzo smutna i bolesna lektura ,która poruszy nie jedno serce -wierzyć się nie chce,że przez głupotę własnej matki te małe istotki musiały tyle wycierpieć.
Choć nie jest to łatwa lektura, to zapewniam ,że trudno się od niej oderwać.

Powieść "Uciekinierzy" pióra Pani Diney zrobiła na mnie tak duże wrażenie ,że od razu poleciałam do biblioteki po kolejną jej książkę.I oto jestem świeżo po przeczytaniu kolejnej świetnej książki,którą mimo objętości pochłonęłam w dwa dni.
Tym razem poznajemy smutną i poruszającą historię dwóch sióstr,które zostają skazane na poniewierkę przez własną matkę . Matka...

Co to była za książka….Mam w sobie tyle emocji po jej lekturze, że nawet nie umiem zebrać myśli. Jedno jest pewne- sięgając po tą pozycję musicie być świadomi, że wylejecie morze łez.
Piękna, wzruszająca opowieść o dwóch siostrach dla których wali się świat gdy ich matka po śmierci męża wybiera innego mężczyznę i poświęca dla niego swoje córki… Zaczyna się dramat dwóch małych istot. Rozpoczynają swoją tułaczkę po przytułkach a każde miejsce okazuje się gorsze od poprzedniego. Gdy dochodzi jeszcze do rozdzielenia sióstr ich świat staje na głowie. Niestety dla jednej z nich życie nie jest łaskawe i do samego końca nie pozwala zaznać spokoju i szczęścia…
Podczas tej lektury niejednokrotnie płakałam i czułam emocje tych dzieci… Ich nieszczęście i brak miłości … Każde uderzenie czułam jakbym to ja je dostawała.
Baaaardzooo dawno nie czytałam tak świetnej książki, która by zostawiła we mnie tyle emocji. Nie pozwalają mi one nawet napisać sensownej recenzji.
Po prostu trzeba sięgnąć po tę pozycję i samemu się przekonać jak dobra ona jest.
Ja już szukam kolejnych książek tej autorki.

Co to była za książka….Mam w sobie tyle emocji po jej lekturze, że nawet nie umiem zebrać myśli. Jedno jest pewne- sięgając po tą pozycję musicie być świadomi, że wylejecie morze łez.
Piękna, wzruszająca opowieść o dwóch siostrach dla których wali się świat gdy ich matka po śmierci męża wybiera innego mężczyznę i poświęca dla niego swoje córki… Zaczyna się dramat dwóch...

Obok tej książki nie sposób przejść obojętnie. Kolejna trzecia powieść autorki ,która poruszyła wszystkie zakamarki mojego ciała i duszy. Książka o tematyce odrzuconych przez matkę półsierotach wojennych. Porównując miłość żydowskiej matki do dzieci z powieści ,,Uciekinierzy'', to jak bardzo różni się o 180 stopni od tej angielskiej. Pięknie, cudownie ujęty obraz biednych porzuconych dzieci. Serce się kraje, paczka chusteczek lub więcej na kolanach i czytamy dalej. Wspaniale dopracowane wątki w każdym calu. Ciekawa treść i do końca trzymająca w napięciu . Czyta się jednym tchem. Ubolewam na tym, że temat jest wciąż aktualny. Chyba o to chodziło autorce ,żeby poruszyć w nas co jest możliwe i żebyśmy nie przechodzili obojętnie ,gdy tylko coś spostrzeżemy z zewnątrz, nawet najmniejszy podejrzany drobiazg , dotyczący dzieci. To straszne ,że to co jest tu opisane codziennie można usłyszeć w wiadomościach : skorumpowany aparat adopcyjny, pedofilia, przemoc w rodzinie, morderstwa dzieci przez rodziców lub konkubentów, znęcanie się nad dziećmi w rodzinach zastępczych i domach dziecka. Prawda wychodzi na jaw. Szkoda ,że za późno. Przeczytajcie to arcydzieło , może potrząśnie wami do głębi ,może uwrażliwi jeszcze bardziej, na to, że ktoś za ścianą potrzebuje pomocy. Oby zdążyć. Treść książki poznacie po przeczytaniu. Skupiłam się na odczuciach i na tym jak gotuje się wszystko we mnie po tej lekturze.

Obok tej książki nie sposób przejść obojętnie. Kolejna trzecia powieść autorki ,która poruszyła wszystkie zakamarki mojego ciała i duszy. Książka o tematyce odrzuconych przez matkę półsierotach wojennych. Porównując miłość żydowskiej matki do dzieci z powieści ,,Uciekinierzy'', to jak bardzo różni się o 180 stopni od tej angielskiej. Pięknie, cudownie ujęty obraz biednych...

Jedna z lepszych ksiazek, jakie ostatnio przeczytalam. Przerażająca, wzruszająca, targa emocjami. Nie moglam się oderwać.

Jedna z lepszych ksiazek, jakie ostatnio przeczytalam. Przerażająca, wzruszająca, targa emocjami. Nie moglam się oderwać.

„ Dziecko jest takie bezradne. Zadaniem matki jest troszczyć się o nie, zapewnić mu bezpieczeństwo.” (str. 555)

Bardzo smutna i przygnębiająca lektura. Poruszająca tak ważne tematy jak przemoc w rodzinie i poczucie odrzucenia. Bohaterkami są małe dziewczynki Rita (9 lat) i Rosie (5 lat),którym los, matka i ludzie zgotowali piekło na ziemi. Niewinne istotki zostały bardzo skrzywdzone a ich życie wypaczone do końca.

Ich ukochany ojciec zginął w czasie wojny, a wychowaniem zajmowała się matka z pomocą babci. Wszystko układało się dobrze, dopóki matka nie poznała mężczyzny i zaszła z nim w ciążę. Ojczym od początku nie tolerował dziewczynek i warunkiem ożenku było pozbycie się dziewczynek. Oddanie ich do sierocińca, z czym nie mogła się zgodzić babcia, oferując zajęcie się wychowaniem sióstr. Jednak los nie był łaskawy i dziewczynki lądują w sierocińcu w Londynie.

Siostry znienawidziły sierociniec od pierwszego wejrzenia. Dyscyplina, rygor, bezwzględne posłuszeństwo, kary które niszczyły psychikę, a także kary cielesne, rozdzielenie sióstr to była codzienność ich nowego domu. Obie bardzo tęskniły za domem, mamą i babcią. Czuły się osamotnione zwłaszcza pięciolatka, do której nie mogła się zbliżyć starsza siostra mimo iż próbowała. Miały masę obowiązków, więc też czasu na rozmyślanie było niewiele.

Stopniowo dziewczynki przyzwyczajały się do surowych warunków, lecz nie były szczęśliwe. Szczególnie Rita, która była rezolutną dziewczynką i małą buntowniczką nauczyła się nie sprzeciwiać woli przełożonych, wypełniać polecenia i nie wychylać się. Kary były wymierzane za najdrobniejsze naruszenia zasad. Bardzo pomogła jej inna wychowanka sierocińca, wprowadzając ją w tajniki tam panujące, z którą się zaprzyjaźniła i ta przyjaźń przetrwała do czasów dorosłych. Po incydencie jaki spowodowały dziewczynki założycielka sierocińca zdecydowała się wysłać je do Australii.

To były piękny czas w ich życiu. Podróż statkiem trwała dwa miesiące. Miały swobodę i masę dobrego jedzenia. Do dyspozycji świetlicę i bibliotekę, z której bardzo chętnie korzystała Rita, zaczęła też pisać pamiętnik, opisując w nim wrażenia z podróży. Dom dziecka w Carrabunnie okazał się gorszym od poprzedniego, a opiekunki równie złe i niedobre. Tam siostry zostały rozdzielone na dobre.

To co tym dziewczynkom zgotowano było niewyobrażalne. Na Ritę spadło zbyt wiele ciosów. Życie było dla nie okrutne, raniąc ją na każdym kroku, tracąc tych których najbardziej kochała. Jej młodszej siostrze też nie było lepiej. Jej nowy dom okazał się koszmarem. Dlaczego te niewinne i bezbronne dziewczynki doznały tyle złego, tyle wycierpiały?

Mogły wieść spokojne, beztroskie życie w domu babci, która nie ustawał w walce o odzyskanie wnuczek, choć sprawa z góry była skazana na porażkę. Babcia była osobą upartą i zdeterminowaną w dążeniu do celu. To po niej starsza wnuczka odziedziczyła charakter. Okazała dziewczynkom więcej miłości niż ich rodzona matka.
Jakimi podłymi ludźmi okazali się dorośli pozbawiając je miłości i rodziny. Znęcając się nad nimi, strasząc i używając przemocy. Przekonujemy się jak bezwzględną i bezduszną osobą była założycielka sierocińca w Londynie, uprzykrzając i tak trudne życie małych mieszkanek. Kierowała się zasadą: Całkowite zerwanie więzów z rodziną to najlepsze rozwiązanie. Dyrektorka w Australii nie była lepszą osobą. Była podłą i nikczemną osobą, dbającą o pomnażanie swojego majątku. A swoim wychowankom nigdy nie okazała życzliwości czy wsparcia.

Matka dziewczynek była osobą słabą emocjonalnie. Godziła się na związek z brutalnym mężem, by zapewnić kolejnemu dziecku ojca. Nie można było darzyć jej sympatią w przeciwieństwie do babci, która zrobiła wszystko by odzyskać wnuczki. Nie radziła też sobie z nowo narodzonym synem. Wiecznie była skrajnie wyczerpana. Myślała, że oddała córki czasowo, dopóki jej syn nie podrośnie. Matka uświadomiła jej bolesną prawdę, zrozumiała swój błąd, ale było już za późno.

„ Dziecko jest takie bezradne. Zadaniem matki jest troszczyć się o nie, zapewnić mu bezpieczeństwo.” (str. 555)

Bardzo smutna i przygnębiająca lektura. Poruszająca tak ważne tematy jak przemoc w rodzinie i poczucie odrzucenia. Bohaterkami są małe dziewczynki Rita (9 lat) i Rosie (5 lat),którym los, matka i ludzie zgotowali piekło na ziemi. Niewinne istotki zostały bardzo...