Tylko dla lemologów.

Tylko dla lemologów.

Autor wykonał wielką pracę zbierając te wszystkie listy w jednym tomie, ale jego przypisy są ciekawsze niż sama korespondencja Lema :-)

Autor wykonał wielką pracę zbierając te wszystkie listy w jednym tomie, ale jego przypisy są ciekawsze niż sama korespondencja Lema :-)

Bardzo ciekawa pozycja. Z listów Lema i do Lema, można dowiedzieć się wiele nie tylko o samym autorze, ale także o specyfice życia w PRL-u. Widać, że dla wszystkich to życie było trudne i pełne problemów, bez względu na stan portfela lub zawód.
Podobało mi się, że książka zawierała dużo komentarzy Wojciecha Orlińskiego, przedstawiające wiele postaci lub rysujące kontekst sytuacji.
Zabrakło mi tylko na końcu klamry, posłowia, zamykającego cały tom.
Polecam Loemofilom :)

Bardzo ciekawa pozycja. Z listów Lema i do Lema, można dowiedzieć się wiele nie tylko o samym autorze, ale także o specyfice życia w PRL-u. Widać, że dla wszystkich to życie było trudne i pełne problemów, bez względu na stan portfela lub zawód.
Podobało mi się, że książka zawierała dużo komentarzy Wojciecha Orlińskiego, przedstawiające wiele postaci lub rysujące kontekst...

Stanisław Lem był (i jest) pisarzem znanym na całym świecie. Pech chciał, że większość swego życia przeżył w PRL-u, borykając się ze wszystkimi absurdami, jakie panujący w kraju system fundował obywatelom.
Wojciech Orliński dokonał wyboru korespondencji Lema z rozmaitymi instytucjami. Bywało i strasznie i śmiesznie. Znajdziecie tu informacje o wydawniczych tarapatach Lema, o mękach w kontaktach ze światem filmu, o problemach z urzędami, czy kłopotach serwisowych kolejnych samochodów (pisarz był wielkim entuzjastą motoryzacji).
Starsi czytelnicy z pewnością potraktują te listy jak powrót do przeszłości, ale młodszych mogą jednak zaskoczyć absurdy tamtych czasów...

(cd recenzji na fb)

https://www.facebook.com/KsiazkaZamiastKwiatka/photos/a.418885991470850/7900522106640497/

Stanisław Lem był (i jest) pisarzem znanym na całym świecie. Pech chciał, że większość swego życia przeżył w PRL-u, borykając się ze wszystkimi absurdami, jakie panujący w kraju system fundował obywatelom.
Wojciech Orliński dokonał wyboru korespondencji Lema z rozmaitymi instytucjami. Bywało i strasznie i śmiesznie. Znajdziecie tu informacje o wydawniczych tarapatach Lema,...

Orlińskiego podpisano tu jako autora na wyrost bo jest głównie tutaj redaktorem wyboru lemowskiej korespondencji. W niej samej nawet sporo ciekawszych listów

Orlińskiego podpisano tu jako autora na wyrost bo jest głównie tutaj redaktorem wyboru lemowskiej korespondencji. W niej samej nawet sporo ciekawszych listów

W związku z rokiem Lema namnożyło się ostatnio syntez i analiz - krytyczny wobec pisarza esej napisał Andrzej Horubała, czym zepsuł mi nieco humor - oskarża Stanisława Lema o miałkość psychologii bohaterów w jego książkach i ucieczkę od poważnych opisów relacji męsko-damskich. A przy tym hecność nadmierną. Ech... Na szczęście Wojciech Orliński, humor poprawia swoim "Lemem w PRL". Znów można czytać ulubionego pisarza, jakby zza grobu mistrza Kerebrona wysłuchiwać. Orliński dokonał bardzo wyrazistej selekcji i opatrzył listy Lema obfitym i ciekawym komentarzem, zahaczającym zarówno o kontekst czasów, jak i o ewolucję, jakiej dokonywał pisarz w swoich poglądach i spojrzeniu na kraj w jakim żył. Dość paskudny i męczący kraj. A przy tym opisuje ewolucję statusu pisarza - od "jednego z wielu" po globalnie cytowanego celebrytę, którego sprawy wewnętrzne PRL coraz bardziej mierżą i stanowią kulę u nogi (np. nie otrzymuje ważnych listów, bo się - celowo, czy z bałaganu - zawieruszają na poczcie). Cała ten zbiór jest potwierdzeniem opinii Lema, jakie pisał w listach do swojego tłumacza Michaela Kandla - że Polska Ludowa jest maksymalnie nieracjonalna, a przy tym celowo nieprzewidywalna. Żeby wprowadzić w stan niepewności każdego obywatela - czy jest on szaraczkiem, czy pisarzem z panteonu.
Smaczne i pouczające.

W związku z rokiem Lema namnożyło się ostatnio syntez i analiz - krytyczny wobec pisarza esej napisał Andrzej Horubała, czym zepsuł mi nieco humor - oskarża Stanisława Lema o miałkość psychologii bohaterów w jego książkach i ucieczkę od poważnych opisów relacji męsko-damskich. A przy tym hecność nadmierną. Ech... Na szczęście Wojciech Orliński, humor poprawia swoim "Lemem...

Bardzo ciekawa pozycja, która przybliża nam Stanisława Lema jako zwykłego człowieka. Dotąd dostępne były tylko pozycje zawierające korespondencję Lema z przyjaciółmi, a tu mamy także listy do instytucji, wydawnictw itp. Dzięki tak szerokiemu spektrum widać, że Lem był nie raz "klientem awanturującym się", że codzienność PRL doskwierała mu także, nawet jeśli w mniejszym zakresie niż zwykłym szarym zjadaczom chleba.

Bardzo ciekawa pozycja, która przybliża nam Stanisława Lema jako zwykłego człowieka. Dotąd dostępne były tylko pozycje zawierające korespondencję Lema z przyjaciółmi, a tu mamy także listy do instytucji, wydawnictw itp. Dzięki tak szerokiemu spektrum widać, że Lem był nie raz "klientem awanturującym się", że codzienność PRL doskwierała mu także, nawet jeśli w mniejszym...

Stanisław Lem, tego pisarza chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. Jeżeli jest taka osoba, która nie kojarzy go przynajmniej, cóż-pozostaje tylko pochylić się z troską nad taką osobą. Oczywiście to moje zdanie, w żadnym razie nie zamierzam nikogo zmuszać do czegokolwiek. A dzieła tego pisarza, że wszech miar godne są tego, aby je znać, a nawet posiadać w swojej biblioteczce, gdyż do niektórych - gwarantuje Wam, będziecie wracać raz po raz."Opowieść o pilocie Pirxie", "Solaris", "Dzienniki gwiazdowe", "Astronauci", można by tak wymieniać niemal bez końca.

Całkiem niedawno zapoznałem się z książką „Lem w PRL – u”, a z okładki możemy przeczytać, że:
Autorski wybór korespondencji pisarza z instytucjami systemu, urzędnikami i przyjaciółmi dokonany przez Wojciecha Orlińskiego obnaża, ile bezsensownych problemów i kumulujących się trudności czekało w PRL na człowieka, który ciężką pracą i talentem odniósł duży sukces.

Philip K. Dick przekonywał, że Lema nie ma, bo żaden człowiek nie może pisać po mistrzowsku w tak różnorodnych gatunkowo utworach. Ale czy istniał czy nie, ta książka nieco inna od pozostałych, to nadal świetna lektura ukazująca nam tego fascynującego autora.
W tej książce korespondencje autora z różnymi instytucjami ukazują nam także sama postać pisarza. Lem obnaża tu system, obnaża ludzi, ale też obnaża tu siebie – swoje poglądy i siebie jako człowieka.

Stanisław Lem, tego pisarza chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. Jeżeli jest taka osoba, która nie kojarzy go przynajmniej, cóż-pozostaje tylko pochylić się z troską nad taką osobą. Oczywiście to moje zdanie, w żadnym razie nie zamierzam nikogo zmuszać do czegokolwiek. A dzieła tego pisarza, że wszech miar godne są tego, aby je znać, a nawet posiadać w swojej biblioteczce,...

Każda książkowa pozycja serwująca Lemofilowi kolejną, nową - bo szerzej dotąd wszak nieznaną, korespondencję twórcy "Głosu Pana", jest mi zawsze a niezmiennie niezwykle przyjemną w czytelniczym obcowaniu.

Nie inaczej zatem było i tym razem! I choć tutaj, raz za razem, wraz z Lemem frustrujemy się na tę wszechogarniającą i przesiąkniętą absurdem degrengoladę naszego kraju z lat 1951-1990, to finalnie lektura "Lema w PRL-u" wielce satysfakcjonującą jest.

A powód tej to czytelniczej satysfakcji jest prosty a oczywisty - po raz kolejny zapoznając się z listami pisanymi przez Lema, nie tylko obcujemy z piękną polszczyzną, co nade wszystko pogłębiamy swoją wiedzę dotyczącą powstawania/wydawania Jego książek, jak i filmów, które na ich podstawie powstały, miały, czy też mogły powstać.

Inną, a nie mniej frapującą, problematyką w listach tutaj wybranych przez Wojciecha Orlińskiego jest wyraźnie obserwowane, z latami narastające u pisarza głębokie rozczarowanie narzuconym nam (nie raz, ni dwa tutaj przez niego analizowanym) ustrojem politycznym PRL. Na szczęście - kapitalistom też się dostaje!

Lektura "Lema w PRL-u" wielce radosną zatem nie będzie. Niewątpliwie parskniemy śmiechem to tu, to tam, acz duch i opary lat, z których czerpie zaprezentowany tutaj materiał, tym razem (dość wyjątkowo) odcisnąć mogą w czytelniku swe tragikomiczne i finalnie nieco jednak ponure piętno.

Przynajmniej na mnie takie było odcisnęło, co w niczym faktu takowego zmienić nie może, iż bardzo się cieszę z powstania, jak i z przeczytania tej pozycji!

Każda książkowa pozycja serwująca Lemofilowi kolejną, nową - bo szerzej dotąd wszak nieznaną, korespondencję twórcy "Głosu Pana", jest mi zawsze a niezmiennie niezwykle przyjemną w czytelniczym obcowaniu.

Nie inaczej zatem było i tym razem! I choć tutaj, raz za razem, wraz z Lemem frustrujemy się na tę wszechogarniającą i przesiąkniętą absurdem degrengoladę naszego kraju...