Syrenka

Najlepsza jak na razie ze wszystkich czesci.Ksiazke czyta sie szybko i duzo sie dzieje.Na pewno przeczytam kolejne czesci.Polecam!!!

Najlepsza jak na razie ze wszystkich czesci.Ksiazke czyta sie szybko i duzo sie dzieje.Na pewno przeczytam kolejne czesci.Polecam!!!

Pokaż mimo to

Camilla Lackberg to dobra pisarka, jeśli chodzi o styl obyczajowy. Jednak thrillera to tutaj próżno szukać. Sporo dreszczy, które jednak odczułam podczas czytania, spowodowały nie zwroty akcji, nie mroczne wątki, ale niekończące się opisy wewnętrznych rozterek bohaterów, które absolutnie nic nie wnosiły do fabuły. Do tego nieprzebrane ilości bohaterów, z których połowa jest zupełnie zbędna. Sama akcja książki toczy się zdecydowanie zbyt wolno.
W ogóle miasto, w którym odbywa się akcja powieści jest bardzo dziwnym miejscem - to bardzo małe miasto, a mimo to z sekcją zwłok ofiary morderstwa patolog czeka... tydzień - no tak, bo po co się śpieszyć, co nie? Przecież to tylko morderstwo.
Gdy pod koniec książki okazało się, że policja zamówiła przesyłkę kurierską dokumentów z innego miasta, to zaczęłam mieć obawy, że paczka zostanie dostarczona dopiero w kolejnym tomie.
Te wszystkie niezwykle powolne działania policji, pracowników kryminalnych, a czasem nawet samego mordercy, są obliczone chyba tylko na to, by pani Camilla miała czas snuć te wszystkie nudne opowieści o życiu codziennym bohaterów.
Trochę zaskakujące i nawet ciekawe zakończenie nie uratowało tej książki.

Camilla Lackberg to dobra pisarka, jeśli chodzi o styl obyczajowy. Jednak thrillera to tutaj próżno szukać. Sporo dreszczy, które jednak odczułam podczas czytania, spowodowały nie zwroty akcji, nie mroczne wątki, ale niekończące się opisy wewnętrznych rozterek bohaterów, które absolutnie nic nie wnosiły do fabuły. Do tego nieprzebrane ilości bohaterów, z których połowa jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To już 6 tom i nadal świetnie się czyta. Choć przyznam , że chyba najbardziej przewidywalna ze wszystkich na razie przeczytanych. Od początku podejrzewałem , że w przeszłości poznajemy losy Christiana ,a jeśli chodzi o teraźniejszość to na początku podejrzewałem , że to Jego siostra - Alicia mści się na Nim i Jego znajomych , bo zrobili Jej coś w przeszłości. Zwłaszcza , że w młodości Christian Jej nienawidził i można powiedzieć , że nawet Ją utopił , ale ojciec Ją uratował. Jednak to doprowadziło do uszkodzenia mózgu Alicii , ale gdzieś tak od połowy książki zacząłem jednak podejrzewać , że to Christian jest sprawcą w teraźniejszości i miałem rację. Christian wysyłał pogróżki do znajomych i do siebie oraz zabił jednego z nich , a także zabił swoją poprzednią ukochaną i Jej dziecko. A zrobił to , bo miał rozdwojenie jaźni i raz był Christianem , a raz Alicią i mścił się jako Alicia. Na znajomych , bo Ci zgwałcili Alicię w młodości , a na sobie , bo z wiekiem zrozumiał , że przez Niego dziewczyna ma uszkodzony mózg oraz za to , że nie reagował na gwałt tylko leżał obok pijany. A ukochaną i dziecko zabił , bo jako Alicia czuł , że nie zasługuję na szczęście. I ostatecznie się zabija chcąc chronić swoich synów by też nie zginęli. Szkoda tylko , że do końca nie wyjaśniono czemu zginął ten znajomy. Wiemy , że podczas gwałtu był półprzytomny i nie zdawał sobie sprawy z tego co się dzieję , a po latach On i Christian się zaprzyjaźnili. Wiadomo tylko , że odkrył kim jest Christian i do Niego poszedł , a ta druga osobowość go zabiła. Jednak nie wiadomo do końca czemu. Cała historia Alicii , a także Christiana jest bardzo smutna. Chłopak miał ciężkie życie w młodości. Tak samo Alicia. Ogólnie ta i poprzednia część serii są naprawdę smutne jeśli chodzi o przeszłość postaci. Chwytająca za serce jest również sytuacja , gdy Patrik odwiedza Alicię w ośrodku i jasno jest pokazane , że kobieta wciąż kocha Christiana i rysuję dla Niego rysunki. Cała ta ich relacja też jest intrygująca. Na początku Christian nienawidził siostry , ale wydaję mi się , że z czasem Ją pokochał tylko bał się to przyznać. Zarówno przed sobą jak i przed innymi. A dziewczynka od najmłodszych lat go kochała . Nie interesowała Ją mama tylko brat. I do teraźniejszości go kocha i pewnie już zawsze będzie go kochać. Ciekawe czy ojciec powiedział Jej , że Christian nie żyję. Jednak wydaję mi się , że i tak za bardzo by nie zrozumiała więc Jej nie mówił. Dobra była scena , gdy byli nad wodą i Alicia chciała by brat na Nią patrzył i robiła sztuczki w wodzie i nie interesowały Jej pochwały mamy tylko zdanie Christiana. A potem nazwała się Jego syrenką , a nie ich mamy. A ta matka to prawdziwa sucz. Wzięła na wychowanie Christiana , a szybko go olała. A córkę traktowała jak laleczkę. Szkoda , że na koniec nie dostała żadnej kary od życia. Szkoda też , że w tej części nie było matki Patrika. W poprzedniej części Ona i Erika zaczęły się dogadywać , a tu Jej w ogóle nie było. Tak samo córki Dana. W poprzedniej części Ona i Anna zaczęły się dogadywać , a tu była tylko w jednej scenie na początku i widać było , że pogodziła się z Anną i ojcem i wspomniała coś o wyprowadzce i tyle. Na minus również wątek Melberga. W poprzedniej części nawet go polubiłem , ale tu znów mnie wkurzał , bo zachowywał się jakby był najmądrzejszy. Plus taki , że będzie teraz pracować na pół etatu. Na plus również to , że Erika spodziewa się bliźniaków. Oj będzie się działo w kolejnych tomach. Ona i Patrik będą już mieli 3 dzieci. Na plus ich pierwsza córka - Maja. Świetna jest i Jej relacja z rodzicami też:) A jeśli chodzi o koniec książki to na koniec Patrik ma zawał , ale wiadomo , że będzie dobrze , bo przecież są kolejne tomy. I zastanawia mnie również ostatnia scena w której żona jednego ze znajomych Christiana(tego najgorszego , który zaczął gwałt) jedzie zobaczyć jak Jej męża aresztują i nagle ma wypadek w którym uczestniczą też dwie inne kobiety. Ciekawe czy ten wątek będzie miał jakieś znaczenie w następnym tomie czy nie. Bo jeśli nie to nie wiem po co jest ta scena. Że niby kobieta chcąc zobaczyć porażkę męża zginęła? I przez to Jej dzieci będą sierotami. Trochę dziwne zakończenie. No , ale zobaczę co będzie w 7 tomie

To już 6 tom i nadal świetnie się czyta. Choć przyznam , że chyba najbardziej przewidywalna ze wszystkich na razie przeczytanych. Od początku podejrzewałem , że w przeszłości poznajemy losy Christiana ,a jeśli chodzi o teraźniejszość to na początku podejrzewałem , że to Jego siostra - Alicia mści się na Nim i Jego znajomych , bo zrobili Jej coś w przeszłości. Zwłaszcza ,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zdecydowanie najlepsza część ze wszystkich!! Zakończenie kompletnie mnie zaskoczyło!
Każda z części jest lepsza od poprzedniej!!!

Zdecydowanie najlepsza część ze wszystkich!! Zakończenie kompletnie mnie zaskoczyło!
Każda z części jest lepsza od poprzedniej!!!

Pokaż mimo to

ok

ok

Pokaż mimo to

Pierwsze dwie części podobały mi się bardziej niż szósta, aczkolwiek i tak uważam, że autorka pomysłowo zbudziła znany dość dobrze motyw rozszczepienia osobowości. Zakończenie otwarte stawia kilka znaków zapytania, które skłaniają do sięgnięcia po kolejny tom.
Zwróciłam przy okazji uwagę na fakt, że Camilla Lackberg ma jakąś słabość do dzieci - jej cykl brnie w kierunku utworzenia sporego przedszkola. Grono pociech się cały czas powiększa.

Pierwsze dwie części podobały mi się bardziej niż szósta, aczkolwiek i tak uważam, że autorka pomysłowo zbudziła znany dość dobrze motyw rozszczepienia osobowości. Zakończenie otwarte stawia kilka znaków zapytania, które skłaniają do sięgnięcia po kolejny tom.
Zwróciłam przy okazji uwagę na fakt, że Camilla Lackberg ma jakąś słabość do dzieci - jej cykl brnie w kierunku...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O nie tak to się nie robi. Z całym szacunkiem dla autorki, ale takie zakończenie może naprawdę wnerwić. Dlatego napiszę, ku przestrodze osób, które czytają serię o Fjallbace od początku i mają zamiar przeczytać całą, proponuję zaopatrzyć się w kolejną część serii zanim skończysz czytać "Syrenkę". Ja niestety pod ręką kolejnej części nie mam i stąd ta irytacja zakończeniem.
Książka bardzo mnie wciągnęła, chociaż wolałabym aby sprawcą okazała się osoba, którą zapewne większość osób podejrzewała od mniej więcej połowy książki.
Naprawdę nie da się pominąć po raz kolejny denerwującego sposobu rozwlekania akcji. Chwilami miałam wręcz chęć przerzucenia kilku stron aby w końcu dojść do sedna. Ciągłe umykanie czegoś głównym bohaterom, lub w rozmowie osoba którą przesłuchują chciała coś powiedzieć ale nie powiedziała więc nie będą jej ciągnąc za język, albo Patrik właśnie się czegoś dowiedział ale oświeci nas swoim odkryciem za mniej więcej 30 stron. Taka forma wydłużania książki może zbrzydnąć. Przeczytam kolejne części bo bardzo zżyłam się z bohaterami i jestem ciekawa ich losów. Nasuwa mi się jeszcze jedna myśl :) ale Ci Szwedzi są płodni, matko jedyna rozmnażają się że hoho ;) Jeszcze muszę dodać że bardzo fajne było połączenie książki "Niemiecki bękart" przez wspomnienie w niej o kolejnym tomie "Syrenka". Ciekawe zagranie autorki.

O nie tak to się nie robi. Z całym szacunkiem dla autorki, ale takie zakończenie może naprawdę wnerwić. Dlatego napiszę, ku przestrodze osób, które czytają serię o Fjallbace od początku i mają zamiar przeczytać całą, proponuję zaopatrzyć się w kolejną część serii zanim skończysz czytać "Syrenkę". Ja niestety pod ręką kolejnej części nie mam i stąd ta irytacja...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobrze się czytało. Spójna historia, ciekawe postaci, coraz ciekawsze problemy kryminalne.

Bardzo dobrze się czytało. Spójna historia, ciekawe postaci, coraz ciekawsze problemy kryminalne.

Pokaż mimo to

Od momentu, kiedy postanowiłam nadrobić wszystkie części Sagi o Fjällbace, ich lektura idzie mi dość wolno, chociaż do przeczytania zostały mi jeszcze tylko dwa tomy i będę na bieżąco. Nie ukrywam, że sprawia mi to ogromną radość, no ale nie o tym dziś. Syrenka z jakiegoś powodu przykuła moją uwagę od samego początku, kiedy tylko do mnie przyszła. Nie mam pojęcia, co było tego powodem, faktem jednak jest to, że mój wzrok często biegł w stronę tego tytułu. Kilka dni temu nareszcie udało mi się sięgnąć po tę część i no cóż. Camilla Läckberg po raz kolejny zawróciła mi w głowie.

W tajemniczych okolicznościach ginie pewien mężczyzna, którego kilka miesięcy później znajduje spacerowicz. Konkretniej mówiąc, znajduje jego zwłoki, uwięzione w skutym lodem jeziorze. Sprawa zaczyna komplikować się bardziej, kiedy znajomy zmarłego mężczyzny, pisarz Christian Thydell zaczyna otrzymywać anonimowe groźby. Patrik i Erika są przekonani, że grozi mu niebezpieczeństwo. Ktoś darzy go ogromną nienawiścią i nie zawaha się, by zmienić swoje słowa w czyny. Kiedy zostają znalezione zwłoki kolejnego mężczyzny, policja doszukuje się jakiegoś połączenia, a wszystkie tropy uparcie prowadzą w przeszłość...

Przyznam szczerze, że nie wiedziałam czego mam się spodziewać po tej powieści. Autorka mogła mnie zaskoczyć dosłownie wszystkim, ale mogła mnie też ogromnie rozczarować - z resztą, możliwości było całkiem dużo. Zaczynając tę powieść i brnąc przez pierwsze strony, wiedziałam już, że ta historia może wzbudzić we mnie mnóstwo emocji i niemało zaskoczyć. Jak się później okazało, rzeczywiście tak się stało.

O bohaterach nie będę się za bardzo rozpisywać, bo po co mam powtarzać to, co pisałam już w poprzednich recenzjach książek z tej serii. Wspomnę tylko o Christianie Thydellu, który właściwie odgrywa w tej historii prawie że główną rolę. Jest to postać, która zaciekawiła mnie od pierwszej strony, a to jak autorka przedstawiła jego portret psychologiczny, całkowicie mnie zachwyciło. Nie chcę tutaj za dużo pisać na jego temat, ponieważ to trzeba samemu odczuć na własnej skórze, ale musicie wiedzieć, że ten bohater to ogromna zaleta tej części cyklu.

Sama akcja powieści nie należy do tych najrówniejszych, ponieważ bywają momenty, gdy zwalnia odrobinę za bardzo, przez co może nużyć czytelnika, natomiast kiedy rusza z miejsca – wtedy nie ma możliwości, by się nudzić. Niemniej jednak szkoda, że miewa ona takie spadki. Zakończenie całej sprawy, które sprawiło, że siedziałam z otwartą paszczą, przez niektórych zostało uznane za bezsensowne i wyjęte z czterech liter – wszystko zależy od tego, jak kto na to patrzy. Mnie się bardzo podobało, zaskoczyło mnie, no i jeszcze ten twist na sam koniec książki... Autorka lubi się znęcać nad czytelnikami i to bardzo.

Syrenką jestem szczerze zachwycona i wysunęła się ona zdecydowanie na prowadzenie w moim osobistym rankingu wszystkich części tej serii. Jeżeli poszukujecie ciekawej i dobrej powieści na chłodniejsze wieczory, ta historia powinna zwrócić Waszą uwagę.

Od momentu, kiedy postanowiłam nadrobić wszystkie części Sagi o Fjällbace, ich lektura idzie mi dość wolno, chociaż do przeczytania zostały mi jeszcze tylko dwa tomy i będę na bieżąco. Nie ukrywam, że sprawia mi to ogromną radość, no ale nie o tym dziś. Syrenka z jakiegoś powodu przykuła moją uwagę od samego początku, kiedy tylko do mnie przyszła. Nie mam pojęcia, co było...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna świetna książka z tej serii. Jestem miło zaskoczona tym, że kolejne odsłony sagi są coraz ciekawsze, a ta... finał historii naprawdę bardzo mnie zadziwił, aż nie mogło się przestać czytać. Tu w ogóle nie domyśliłam się takiego scenariusza, za co ode mnie ogromny plus. Jeśli zastanawiacie się nad przeczytaniem - naprawdę warto.

Kolejna świetna książka z tej serii. Jestem miło zaskoczona tym, że kolejne odsłony sagi są coraz ciekawsze, a ta... finał historii naprawdę bardzo mnie zadziwił, aż nie mogło się przestać czytać. Tu w ogóle nie domyśliłam się takiego scenariusza, za co ode mnie ogromny plus. Jeśli zastanawiacie się nad przeczytaniem - naprawdę warto.

Pokaż mimo to