Jak się jest miłośnikiem jednego gatunku literackiego, to prędzej czy później każdy czytelnik odczuje pewne znużenie. Jako osoba, która od dziecka zaczytywała się w przeróżnych historiach kryminalnych, od kilku lat zauważam, że czytanie historii z tego właśnie gatunku zaczyna sprawiać mi coraz mniej przyjemności. Po pewnym czasie coraz łatwiej zajrzeć do głowy autora i odkryć zakończenie, które jest przecież w kryminale jednym z najważniejszych elementów. Coraz częściej zauważa się kolejne schematy, na przykład milionową kopię Sherlocka Holmesa lub panny Marple. I tak strona po stronie, książka po książce powoli dopada nas rutyna. A jak wiadomo, ta w związku potrafi być zabójcza.

Czy można jednak odświeżyć gatunek, którego ramy zostały ustalone już tak dawno temu? Detektyw bądź grupa policjantów, najlepiej z kupą osobistych problemów, seryjny morderca, psychopata, którego problemy zaczęły się w dzieciństwie i ofiary, o których w sumie czytelnik wie najmniej, bo akcja już leci i nie ma czasu rozpisywać się o kimś, kto i tak już odegrał swoją rolę w tym przedstawieniu. I gdy już zaczęłam tracić nadzieję, w końcu w moje ręce wpadła książka, która przyszpiliła mnie do kanapy na następne kilka godzin, nie pozwalając przerwać lektury. To małe światełko w tunelu, gdy w końcu to zagadka zaczęła odgrywać główną rolę, a bohater był jedynie tłem i pretekstem do jej rozwiązania! Przemysław Piotrowski podniósł rękawicę i spróbował dodać trochę pikanterii do mojego związku z kryminałem. Zachwycałam się „Piętnem”, trochę kręciłam nosem przy „Sforze”, ale to właśnie „Cherub” przyprawił mnie o gęsią skórkę.

Zielona Góra ponownie wstrzymuje oddech, gdy prokurator Brunon Kotelski zostaje brutalnie zamordowany i okaleczony. Dokładnie w tym samym czasie przebywający w Warszawie inspektor Brudny otrzymuje pewien przedmiot z przeszłości, który jest zaproszeniem do ostatecznego rozprawienia się z własną przeszłością. Jednak na śmierci Kotelskiego się nie kończy. Tym razem doskonale znany czytelnikom z poprzednich tomów zespół również znalazł się na celowniku nowego psychopaty. Nikt nie jest bezpieczny i niewielu dotrwa do ostatniej, finałowej rundy.

Pierwsze skojarzenie, jakie nasunęło mi się po przewróceniu ostatniej strony, to „Czerwony smok” Harrisa. I chociaż nie raz już mówiłam, że książki z Hannibalem Lecterem trochę się już zestarzały, a motywy, które wtedy przerażały, zostały przez współczesnych pisarzy wielokrotnie przemielone, to tutaj to skojarzenie jest zdecydowanie na plus. Dawno nie było mordercy, który faktycznie zmusiłby mnie do sprawdzenia zamków w drzwiach. Przemysław Piotrowski postawił na to, co sprawdziło się już we wcześniejszych tomach z Igorem Brudnym. Do standardowego kryminału dodał delikatną nutę grozy, która trzyma czytelnika przy historii, aż do ostatniej strony. To autor, który nie boi się obrzydzić swoich czytelników i zmusić, by odwrócili wzrok. Nie ma też litości do swoich bohaterów. Nie tylko Igor Brudny, ale również postacie drugoplanowe, którym w tej części Piotrowski poświęcił trochę więcej czasu, będą zmuszeni zmierzyć się ze swoimi największymi lękami, a po ostatniej stronie, jeśli uda im się przeżyć, pozostaną nowe, jeszcze straszniejsze traumy.

Jeśli jeszcze się wahacie, czy zacząć swoją przygodę z tym autorem, to zachęcam. Dawno nie miałam takiej frajdy z czytania kryminałów i jeśli podobnie jak ja, straciliście ochotę na ten gatunek literaci, to spróbujcie prozy Przemysława Piotrowskiego. Twórcy jednych z najbardziej krwistych, nieprzewidywalnych i momentami przerażających kryminałów, jakie czytałam przez kilka ostatnich lat.  Dajcie się zaskoczyć „Piętnem”, przestraszyć „Sforze” i zachwyćcie się „Cherubem”, bo w mojej opinii to najlepszy tom z całej tej trylogii. Najbliższy standardowej formie kryminału, najbardziej krwisty i zaskakujący ze wszystkich tych trzech. A warto poznać historię Igora Brudnego, bo to jeden z lepszych bohaterów kryminału zeszłego, 2020 roku.

Kinga Kolenda