Kuzynki

Jak dla mnie średniej jakości czytadło, coś w sam raz na wyjazd na wakacje, gdy człowiek opala się na plaży i chce się czymś zająć. Napisana została w 2007 roku i to czuć.
Zalety:
- Ładne oddanie opisy Krakowa oraz innych miejscowości. Generalnie Autor umie zrobić zwięzłe i konkretne opisy, które nie nudzą.
- Główny wątek jest ok, ale tylko ok.
- Sam autor przyznał się, że to raczej grafomaństwo dla podratowania jego ego (+ za szczerość)
- Jest lekka, mało poważna (czasem sili się na powagę ale to mu nie wychodzi) i stosunkowo krótka (co jest fajne gdy mamy 7 dni wakacji nad morzem)
Wady:
- Główne bohaterki cierpią na syndrom Mary Sue (WSZYTSKIE TRZY! JEZUS). Generalnie raczej odnajdują się w KAŻDEJ sytuacji. Każda z nich nosi przy sobie broń i bez problemów radzą sobie z krakowskimi dresiarzami wyposażonymi w maczety, kajdanki itp. Boją się ich weterani żulerstwa, nauczyciele czy cyganie.
- Czuć, że autor wzdycha za "starymi dobrymi czasami", niczym stary Sokrates 2500 lat temu, co irytuje zważywszy że KAŻDA z głównych postaci ma taki tryb myślenia.
- Autor wprowadza tutaj trochę za dużo prawicowego politykierstwa (znowu gdyby tylko jedna, dwie postacie miały takie idee to nie ma problemu, ale tu KAZDY Polak stary czy młody jest taki)
- Fabuła jest chaotyczna, aktor skacze w jednym rozdziale pomiędzy kilku bohaterów i złoczyńców. Struktura wygląda mniej więcej tak Rozdział: Dla postaci X trzy akapity, potem dla Y dwa akapity, potem znowu dla X dwa akapity, dla złoczyńcy Alfa cztery akapity, a potem znowu dla Y dwa akapity i koniec rozdziału. Strasznie to deprymujące.
- Z fabuła jest też ten problem, że nie do końca wiadomo dokąd zmierza i ma dziury fabularne. Wygląda to trochę to jakby autor chciał przede wszystkim ponarzekać na cyfryzujący się świat, jednocześnie wychwalając stare dobre czasy: kartki papieru, samowarów i walki szablami/mieczem, a DOPIERO POTEM gdzieś w 2/3 książki nadał jej jakiś główny wątek i sens po co to było.

Podsumowanie:
Ciekawi mnie jak, gdy przy naszej granicy toczy się wojna, A. Pilipiuk zapatruje się na kwestię tych starych dobrych czasów, narzekania że bez jakiejś wojny to młodzież tylko niewieścieje. Zachwytem nad standardami z czasów XIX w. carskiej Rosji czy "starym" szkolnictwem, a narzekanie na UE czy postępującą cyfryzację. Generalnie cała książka to narzekanie na Polskę roku 2007, włożone w usta trzech babek.

Ocena 4/10

Jak dla mnie średniej jakości czytadło, coś w sam raz na wyjazd na wakacje, gdy człowiek opala się na plaży i chce się czymś zająć. Napisana została w 2007 roku i to czuć.
Zalety:
- Ładne oddanie opisy Krakowa oraz innych miejscowości. Generalnie Autor umie zrobić zwięzłe i konkretne opisy, które nie nudzą.
- Główny wątek jest ok, ale tylko ok.
- Sam autor przyznał...

Przeczytane po latach raz jeszcze: Kiedyś mi się bardzo podobało, ale widać wyraźnie, że miejscami zaczęło się mocno starzeć. Jadowska to nie jest.

Przeczytane po latach raz jeszcze: Kiedyś mi się bardzo podobało, ale widać wyraźnie, że miejscami zaczęło się mocno starzeć. Jadowska to nie jest.

Książki tego autora lubię głównie za poczucie humoru... Może jestem skrzywiona pod tym kątem a może z autorem nadajemy na tych samych falach... "Kuzynki" to dość prosta historia, podobają mi się w niej postacie głównych bohaterek, lubię silne kobiece bohaterki w fantastyce... nic nie poprawia mi tak humoru, jak kilka "złych" tyłków skopanych zgrabną, damską nóżką :)

Książki tego autora lubię głównie za poczucie humoru... Może jestem skrzywiona pod tym kątem a może z autorem nadajemy na tych samych falach... "Kuzynki" to dość prosta historia, podobają mi się w niej postacie głównych bohaterek, lubię silne kobiece bohaterki w fantastyce... nic nie poprawia mi tak humoru, jak kilka "złych" tyłków skopanych zgrabną, damską nóżką...

Kuzynki Andrzeja Pilipiuka trafiły do mnie przypadkiem w 2020 roku, gdy przeglądając wyprzedażowy kosz w jednym z marketów, natknęłam się na prawie kompletną serię. Pomyślałam: „Biorę!” i od tego momentu seria, zamiast być czytana, tylko zbierała kurz na półce. W końcu jednak stwierdziłam, że to jest właśnie ten czas, kiedy powinnam zapoznać się ze pannami Kruszewskimi. ;)

Katarzyna i Stanisława Kruszewskie.
Katarzyna Kruszewska trafia w czasie pracy dla CBŚ na ślad swojej kuzynki, która wróciła z Etiopii i pracuje w krakowskim liceum jako nauczycielka. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że kuzynka urodziła się ponad 120 lat wcześniej! W tym samym czasie do Polski trafia uratowana na Bałkanach 16-letnia Monika Stiepankovic….
Lekkie czytadełko.
Mogłabym podsumować książkę jednym zdaniem: sympatyczne czytadełko.

Właśnie tego od tej pozycji oczekiwałam — lekkiej lektury, która pozwoli mi nacieszyć się nieco innym obrazem wampira i poszukać legendarnego kamienia filozoficznego, który wydłuża życie naszym bohaterkom.

A skoro już o bohaterkach mowa, to chociaż wszystkie trzy panny (Katarzyna i Stanisława Kruszewskie oraz Monika Stiepankovic) są bardzo sympatyczne i dość fajnie wykreowane, to jednak raziło mnie w nich to, że ich cechy charakteru zostały mocno spięte z „nastoletnim” wyglądem. Jakby lata, które przeżyły, nie miały wpływu na rozwój ich osobowości.

Poza tym małym zgrzytem autor zgrabnie połączył współczesność z wątkiem fantastycznym, a jego lekkie pióro sprawiło, że powieść przyjemnie się „wciągało” i odkrywało się poszczególne tajemnice.

Polecam do czytania na lekko!

https://unserious.pl/2024/06/kuzynki/

Kuzynki Andrzeja Pilipiuka trafiły do mnie przypadkiem w 2020 roku, gdy przeglądając wyprzedażowy kosz w jednym z marketów, natknęłam się na prawie kompletną serię. Pomyślałam: „Biorę!” i od tego momentu seria, zamiast być czytana, tylko zbierała kurz na półce. W końcu jednak stwierdziłam, że to jest właśnie ten czas, kiedy powinnam zapoznać się ze pannami Kruszewskimi....

Mocno mnie rozczarowała. Taka książka, którą można napisać w dwa dni z uproszczonymi charakterami i mało wyszukaną fabułą. Świat też uproszczony: główne bohaterki są super, a reszta postaci to kretyni. Opowiadanie w "Fantastyce" mi się podobało, ale powinno zostać opowiadaniem. Rozciągnięcie go do powieści pokazało miałkość autora - tekst na poziomie nastolatka i dla nastolatków.

Mocno mnie rozczarowała. Taka książka, którą można napisać w dwa dni z uproszczonymi charakterami i mało wyszukaną fabułą. Świat też uproszczony: główne bohaterki są super, a reszta postaci to kretyni. Opowiadanie w "Fantastyce" mi się podobało, ale powinno zostać opowiadaniem. Rozciągnięcie go do powieści pokazało miałkość autora - tekst na poziomie nastolatka i dla...

Czy mężczyzna może dobrze pisać książki, w których głównymi bohaterami są kobiety?

Kiedy pierwszy raz próbowałam odpowiedzieć na to pytanie. Stwierdziłam, że nie jest to możliwe, ponieważ mężczyzna nie zrozumie i nie będzie umieć opisać zagmatwanej natury kobiecej. Wtedy uważałam, że to wręcz oczywiste, ale jak się przekonałam, pomyliłam się.

Nie wiem, czy jest wielu pisarzy, którzy takową umiejętność posiadają. Pewne jest jednak, że Andrzej Pilipiuk bardzo dobrze radzi sobie w opisywaniu charakteru kobiet i ich punktu widzenia.

Głównymi bohaterkami książki, na którą dosyć długi czas czekałam, są Katarzyna i Stanisława Kruszewskie oraz Monika Stiepankovic.

Każda z tych kobiet ma za sobą pewną przeszłość, która niesie za sobą różne tajemnice. To jednak dzięki ich odkrywaniu i poznawaniu siebie nawzajem, historia okazuję się o wiele ciekawsza, niż na początku mogłoby się zdawać.

Cała akcja dzieje się na początku dwudziestego pierwszego wieku. Autor łączy zwykłą tradycyjną rzeczywistość z wątkiem fantastycznym. Niekiedy czytając, można poczuć, że jednak mimo wszystko to, co niezwykłe jest oderwane od normalności i czasami ciężko zrozumieć, dlaczego to wygląda tak, a nie inaczej.

Styl pisania autora jest dosyć prosty, a cała akcja jest podzielona na pewne momenty, gdzie widzimy różne sytuacje z perspektywy bohaterów, którzy są w różnych miejscach. Na początku taki styl prowadzenia narracji, może być niekomfortowy i łatwo się pogubić. Z czasem jednak zmienia się to i można się przyzwyczaić do tego.

Polecam tę książkę każdemu, kto lubi tajemnice, fantastykę czy nawiązanie do historii. W opowieści Andrzeja Pilipiuka ja znalazłam to wszystko i już nie mogę się doczekać sięgnięcia po kolejny tom.

Czy mężczyzna może dobrze pisać książki, w których głównymi bohaterami są kobiety?

Kiedy pierwszy raz próbowałam odpowiedzieć na to pytanie. Stwierdziłam, że nie jest to możliwe, ponieważ mężczyzna nie zrozumie i nie będzie umieć opisać zagmatwanej natury kobiecej. Wtedy uważałam, że to wręcz oczywiste, ale jak się przekonałam, pomyliłam się.

Nie wiem, czy jest wielu...

W powieści prym wiedzie Katarzyna Kruszewska, która podczas pracy dla CBŚ prowadzi prywatne śledztwo w poszukiwaniu swojej kuzynki, prawdopodobnie żyjącej nieco dłużej niż inni śmiertelnicy.

Książka przeczytana przed dwudziestoma laty bawiła i podobała się na 7/10, z obecną opinią wyjdzie najwyżej 6.
Za dużo politycznych wtrętów i aluzji, męczących, zbędnych.
Psychika bohaterek też mocno niedopracowana a ich opis wyglądu może irytować - przedstawione są przez pryzmat szowinistycznych preferencji seksualnych (na upartego podkreślenie urody kobiet można usprawiedliwić tym, że są istotami nieprzeciętnymi).

Wszechstronność gatunków, jakie bierze na warsztat Pilipiuk robi wrażenie.
Autor ma do siebie sporo dystansu i wyśmiewa własną twórczość. Fragmenty, w których o sobie pisze są całkiem zabawne.

Pisarzowi udało się przemycić pewne informacje na temat historii, alchemii, kamienia filozoficznego, wampiryzmu, wszystko z przymrużeniem oka. Jest nawet receptura ważenia piwa.

Da się przeczytać, ale można spokojnie ominąć.

W powieści prym wiedzie Katarzyna Kruszewska, która podczas pracy dla CBŚ prowadzi prywatne śledztwo w poszukiwaniu swojej kuzynki, prawdopodobnie żyjącej nieco dłużej niż inni śmiertelnicy.

Książka przeczytana przed dwudziestoma laty bawiła i podobała się na 7/10, z obecną opinią wyjdzie najwyżej 6.
Za dużo politycznych wtrętów i aluzji, męczących, zbędnych.
Psychika...

Legendarny kamień filozoficzny i jego moc umożliwiająca życie wieczne był inspiracją dla wielu twórców. Pilipiuk wykorzystał go kapitalnie.
Uwielbiam książki z motywem życia wiecznego, nie koniecznie związanego z wampiryzmem, ale po prostu wiecznego życia. Fakt, że ktoś miałby okazję tyle zobaczyć i przeżyć mnie fascynuje. Zawsze, gdy oglądamy czy czytamy z mężem o "super mocach" dochodzimy do wniosku, że moc umożliwiająca wieczne życie jest chyba najbardziej fascynująca i pociągająca. Bo kto nie chciałby na własne oczy zobaczyć i przeżyć kilku epok :)
"Kuzynki" opowiadają historię Stanisławy Kruszewskiej (która może i wygląda na 20 lat, ale "trochę" już pożyła),Katarzyny Kruszewskiej ( dla której Stanisława jest tajemniczą praprababcią) oraz wampirzycy Moniki, którą poznają trochę później, ale z którą wiążą swoje życie.
Fajna, wciągająca historia, której akcja dzieje się we współczesnym Krakowie.

Legendarny kamień filozoficzny i jego moc umożliwiająca życie wieczne był inspiracją dla wielu twórców. Pilipiuk wykorzystał go kapitalnie.
Uwielbiam książki z motywem życia wiecznego, nie koniecznie związanego z wampiryzmem, ale po prostu wiecznego życia. Fakt, że ktoś miałby okazję tyle zobaczyć i przeżyć mnie fascynuje. Zawsze, gdy oglądamy czy czytamy z mężem o...

Fajne bohaterki, fajna historia. Kto zna i lubi Pilipiuka ten polubi również tą pozycję.

Fajne bohaterki, fajna historia. Kto zna i lubi Pilipiuka ten polubi również tą pozycję.

Bardzo wartka akcja, aż byłem zaskoczony że koniec książki. Ale są jeszcze 2 kolejne tomy, narazie

Bardzo wartka akcja, aż byłem zaskoczony że koniec książki. Ale są jeszcze 2 kolejne tomy, narazie