Tom drugi podryfował na fali zachwytu nad tomem pierwszym, chociaż sam w sobie i tak ma niezły potencjał. Dodatkowo ucieszyły mnie opowiadania trzech pań (w tym jedno nazwisko to już przecież klasyka),bo kobiety nadal są w zdecydowanej mniejszości jako autorki s.f. (a szkoda).

W drugim tomie interpretacje tematu były bardziej jednorodne, bo światy równoległe mieszały się w każdej historii. Trzeba jednak sprawiedliwie przyznać, że wszystkie opowiadania były ciekawe i nie było żadnego, które znalazło się przez pomyłkę czy dla zapełnienia limitu stron. Spośród wszystkich, dwa wyróżniały się narracją – w nich czas zatrzymał się w niespiesznej akcji ograniczonej do jednego miejsca, pozwalając na kontemplację wrażeń, jakie przynosi treść – bo oprócz akcji, było w nich „coś jeszcze”, coś co pozostawało po przeczytaniu ostatniego zdania.

Mój faworyt to najkrótsze, które zatrzymało mnie najdłużej (to jest dopiero sztuczka czasoprzestrzenna). Wartka akcja na początku, zapowiedź niezłych przygód w zakończeniu, natomiast w środku – czas zatrzymał się na niepozornej bohaterce z mało oryginalnymi uczuciami, takimi jak tęsknota i smutek. Narracja tu była spokojna, bohaterka cicha i pospolita, a jednak czyta się jakbyśmy nieoczekiwanie znaleźli zgubiony klucz do szuflady, gdzie są zapomniane skarby. Opowiadanie spłynęło wśród innych jak liść z drzewa w bezwietrzny dzień (tak, to właśnie to opowiadanie) – niepozornie, za to z refleksją. Jeżeli inne cofały nas w przeszłość lub rzucały w przyszłość, to opowiadanie miało moc zatrzymania teraźniejszości.

Natomiast reszta opowiadań standardowo: światy równoległe i ratowanie lub niszczenie rzeczywistości. Ciekawie, ale klasycznie. Przemknęły w całym swym pędzie może częściowo spowolniając czas i nieznacznie zakrzywiając przestrzeń swoim ciężarem.

W końcu to przecież opowiadania, które wśród powieści muszą walczyć o naszą uwagę. Czymś wyjątkowo atrakcyjnym, albo wręcz przeciwnie: zdolnością zatrzymania czegoś, co nam umyka.

Tom drugi podryfował na fali zachwytu nad tomem pierwszym, chociaż sam w sobie i tak ma niezły potencjał. Dodatkowo ucieszyły mnie opowiadania trzech pań (w tym jedno nazwisko to już przecież klasyka),bo kobiety nadal są w zdecydowanej mniejszości jako autorki s.f. (a szkoda).

W drugim tomie interpretacje tematu były bardziej jednorodne, bo światy równoległe mieszały się...

Zbiór opowiadań, którego tematem przewodnim jest czas, podróżowanie na linii czasu, alternatywne rzeczywistości…

Krótka forma opowiadań i różnorodność podejścia autorów do tematu sprawia że sympatycznie spędziłem czas z tą książką.

… kto nie chciał by mieć możliwości aby wsiąść w wehikuł czasu, i zobaczyć moment ukrzyżowania Chrystusa, być naocznym świadkiem tak wielkiej tajemnicy, choć może są tajemnice, które nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego? Poznać będziemy mogli przybyszów ze światów równoległych, spojrzeć na alternatywne do obecnego wyobrażenie błazna, a także wczuć się w klimat „polskiej” Pamięci Absolutnej :) a to jeszcze nie wszystko…

Zbiór opowiadań, którego tematem przewodnim jest czas, podróżowanie na linii czasu, alternatywne rzeczywistości…

Krótka forma opowiadań i różnorodność podejścia autorów do tematu sprawia że sympatycznie spędziłem czas z tą książką.

… kto nie chciał by mieć możliwości aby wsiąść w wehikuł czasu, i zobaczyć moment ukrzyżowania Chrystusa, być naocznym świadkiem tak wielkiej...

Jak to zwykle z antologiami bywa, opowiadane w nich zamieszczane są różne. I to zarówno pod względem jakości, jak i sposobu podejścia do tematu. Tym razem autorzy zmierzyli się z czasem. Najbardziej klasycznie podszedł do sprawy Pilipiuk. Ot, naukowiec cofa się w czasie, aby poprawić przeszłość. W tym przypadku będzie mieć zastosowanie stwierdzenie: „Lepsze jest wrogiem dobrego”. Potem Kossakowska – też wysyła swojego bohatera w przeszłość. Ma być obserwatorem. Podczas najważniejszego wydarzenia w historii nowożytnej – ukrzyżowania Jezusa Chrystusa. Co zobaczy? Przekonacie się podczas lektury. Najzabawniejsze z całego zbioru jest opowiadanie pt: „Tęczowy smok”. W rogu pokoju głównego bohatera jest tajemniczy kącik zasłonięty kredensem. Nie należy go przesuwać, lecz kto by się słuchał starej ciotki. A może jednak warto? Moim zdaniem najbardziej oryginalne, pod względem podejścia do tematu, był utwór pt.: „Błazen”. Zupełnie nowe podejście do trefnisia, również świat przedstawiony zdecydowanie niebanalny. Niestety, ponieważ lubię tego autora, najmniej ciekawe było opowiadanie Romualda Pawlaka. Wyjątkowo nijakie, chociaż z pozytywnym zakończeniem. Jeżeli chodzi o „Tunel”, to intryguje i pozostawia czytelnika w niepewności. Który świat był rzeczywisty, kto mówił prawdę? „W blasku świec” jest dość przewidywalne, ale ma klimat odrobinę przypominający dom rodziny Addamsów. Natomiast „Klucz przejścia” świetnie tłumaczy, dlaczego nie warto ufać nieznajomym. A już spełnianie dobrych uczynków jest śmiertelnie niebezpieczne. Podsumowując, antologia warta poświęcenia jej kilku chwil. Niepostrzeżenie wciąga, a różnorodność opowiadań sprawia, iż naprawdę trudno się nudzić. Polecam.

Jak to zwykle z antologiami bywa, opowiadane w nich zamieszczane są różne. I to zarówno pod względem jakości, jak i sposobu podejścia do tematu. Tym razem autorzy zmierzyli się z czasem. Najbardziej klasycznie podszedł do sprawy Pilipiuk. Ot, naukowiec cofa się w czasie, aby poprawić przeszłość. W tym przypadku będzie mieć zastosowanie stwierdzenie: „Lepsze jest wrogiem...

Ciekawa propozycja dla miłośników zbiorów z opowiadaniami fantastycznych. Oczywiście jedne bardziej przypadną czytelnikowi do gustu, mi spodobał się najbardziej Tęczowy smok. Historia Klopursta, a raczej jej przewrotność bardzo mi się spodobała.
Ogólnie rzecz ujmując opowiadania są całkiem niezłe i raczej nie ma opowiadań, których nie da się przeczytać, bo zestaw autorów jest całkiem zacny.

Ciekawa propozycja dla miłośników zbiorów z opowiadaniami fantastycznych. Oczywiście jedne bardziej przypadną czytelnikowi do gustu, mi spodobał się najbardziej Tęczowy smok. Historia Klopursta, a raczej jej przewrotność bardzo mi się spodobała.
Ogólnie rzecz ujmując opowiadania są całkiem niezłe i raczej nie ma opowiadań, których nie da się przeczytać, bo zestaw autorów...

Jak to bywa często ze zbiorami opowiadań fantastycznych - bardzo nierówno. Zbieżność głównego motywu (podróże w czasie) nie ratuje nas przed różnicami w każdym innym aspekcie: nastroju, tempa, złożoności, umiejętności literackich. W efekcie powstaje dobra lektura tramwajowa: pokawałkowana, niejednorodna, niepozbawiona zalet, ale daleka od arcydzieła wymagającego skupienia i pozostającego na długo w pamięci.
Zalety to oczywiście (poza dobrym warsztatem w paru przypadkach) ciekawe pomysły i odwaga początkujących autorów w kreacji świata. Nierzadko jednak za pomysłem nie idzie ciężka praca i może nas przy lekturze zaboleć, że to, co byłoby znakomitym wstępem do minipowieści (jeśli nie czegoś większego) urywa się nagle, w paru stronach banalnego zakończenia.
Czy to wynik lenistwa, niewiary w zdolności twórcze lub braku tych zdolności? Czy może autor nie widział potencjału w bohaterach i stworzonym świecie? Mimo pewnej przyjemności z czytania po skończeniu drugiego tomu mam przede wszystkim wrażenie zmarnowanych szans, mniej mnie boli słabe od początku do końca opowiadanie niż zabicie świetnego pomysłu i ukrycie go w jednej z wielu antologii opowiadań.

Jak to bywa często ze zbiorami opowiadań fantastycznych - bardzo nierówno. Zbieżność głównego motywu (podróże w czasie) nie ratuje nas przed różnicami w każdym innym aspekcie: nastroju, tempa, złożoności, umiejętności literackich. W efekcie powstaje dobra lektura tramwajowa: pokawałkowana, niejednorodna, niepozbawiona zalet, ale daleka od arcydzieła wymagającego skupienia i...

Tempus Fugit... czas ucieka... przy tym tomie zdecydowanie szybciej mi uciekł niż przy lekturze tomu pierwszego... ale do rzeczy...
Kolejna antologia opowiadań... osiem utworów których wiążącym tematem był czas/przestrzeń... i zdecydowanie lepsza mieszanka niż wcześniejsza... według mojej opinii na uwagę zasługują opowiadania:
- Jak liście z drzew - Romualda Pawlaka - bo nie ważne skąd jesteś - zawsze warto być człowiekiem
- W blasku świec - Katarzyny Kruszewskiej - za ciekawe podejście do tematyki kryminału wraz z zagadnieniem czasu
- Tęczowy smok - Evy Mroczek - za humorystyczne - dla mnie - podejście do podroży międzywymiarowych
- Błazen - Tomasza Kaczmarka - za dosyć osobliwe podejście do funkcji nadwornych błaznów i ich roli w społeczeństwie
Reszta opowiadań dobra aczkolwiek czegoś im jednak brakuje - nie mają tego czegoś do czego chciałoby się wracać...

Tempus Fugit... czas ucieka... przy tym tomie zdecydowanie szybciej mi uciekł niż przy lekturze tomu pierwszego... ale do rzeczy...
Kolejna antologia opowiadań... osiem utworów których wiążącym tematem był czas/przestrzeń... i zdecydowanie lepsza mieszanka niż wcześniejsza... według mojej opinii na uwagę zasługują opowiadania:
- Jak liście z drzew - Romualda Pawlaka - bo...

Największe wrażenie wywarło na mnie opowiadanie Pani Kossakowskiej. Nie spodziewałam się, że ukrzyżowanie Jezusa może być tak dobrym tłem dla opowiadania! Jak zwykle Pilipiuk również nie zawodzi. Co do reszty opowiadań, nie wszystkie były tak porywające, niektóre wręcz nudne.

Największe wrażenie wywarło na mnie opowiadanie Pani Kossakowskiej. Nie spodziewałam się, że ukrzyżowanie Jezusa może być tak dobrym tłem dla opowiadania! Jak zwykle Pilipiuk również nie zawodzi. Co do reszty opowiadań, nie wszystkie były tak porywające, niektóre wręcz nudne.

Mierne.

Mierne.

świetne opowiadania - i nic więcej do dodania :)

świetne opowiadania - i nic więcej do dodania :)

Według mnie lepszy niż tom 1. Błazen w połączeniu z Tęczowym smokiem okraszone Jak zwykle solidnym Pilipiukiem.

Według mnie lepszy niż tom 1. Błazen w połączeniu z Tęczowym smokiem okraszone Jak zwykle solidnym Pilipiukiem.