Dziękuję za wspomnienia

No i kolejne rozczarowanie książkowe z 2020 r. Historia nijaka, choć sili się na jakąś wartościową. Nudna książka, bez polotu, nawet nie nadaje się do przemyśleń. Autorka chyba nie miała pomysłu zarówno na fabułę (jakiś zamysł był, gorzej z jego rozwinięciem), jak i na bohaterów, szczególnie właśnie bohaterów. Postacie zupełnie niewymiarowe, nieciekawe. Zakończenie...eh, najlepiej przemilczeć jak i całą opowieść. Ogółem nie polecam.

No i kolejne rozczarowanie książkowe z 2020 r. Historia nijaka, choć sili się na jakąś wartościową. Nudna książka, bez polotu, nawet nie nadaje się do przemyśleń. Autorka chyba nie miała pomysłu zarówno na fabułę (jakiś zamysł był, gorzej z jego rozwinięciem), jak i na bohaterów, szczególnie właśnie bohaterów. Postacie zupełnie niewymiarowe, nieciekawe. Zakończenie...eh,...

Mam takie lekkie hmmmm po przeczytaniu tej książki, niby wzruszająca, niby były momenty z humorem ale ogólnie fabuła nie przemówiła do mnie, ciężko zrozumieć postępowanie bohaterów, jedyny plus to ojciec Joyce.

Mam takie lekkie hmmmm po przeczytaniu tej książki, niby wzruszająca, niby były momenty z humorem ale ogólnie fabuła nie przemówiła do mnie, ciężko zrozumieć postępowanie bohaterów, jedyny plus to ojciec Joyce.

Niezwykle urocza i ciepła powieść! W dodatku dość oryginalna, bo choć wydawałoby się, że historia dwójki ludzi po przejściach, których losy ciągle się splatają, to kolejna opowieść o niczym. Jednak nie w tym przypadku. Książka czasem wzrusza, czasem rozśmiesza, a momentami budzi niepokój. Ale na pewno nie pozostawia czytelnika obojętnym.

Niezwykle urocza i ciepła powieść! W dodatku dość oryginalna, bo choć wydawałoby się, że historia dwójki ludzi po przejściach, których losy ciągle się splatają, to kolejna opowieść o niczym. Jednak nie w tym przypadku. Książka czasem wzrusza, czasem rozśmiesza, a momentami budzi niepokój. Ale na pewno nie pozostawia czytelnika obojętnym.

Opis książki miał potencjał, który mocno mnie zaciekawił. No niestety... historia się dłużyła, choć była nie byle jaka. Sama końcówka ciekawa, lecz brakowało mi rozwinięcia końcowych scen, którymi autorka postanowiła zakończyć książkę.
PS
Ciekawiej by było, gdyby bohaterowie spotkali się nieco wcześniej :)

Opis książki miał potencjał, który mocno mnie zaciekawił. No niestety... historia się dłużyła, choć była nie byle jaka. Sama końcówka ciekawa, lecz brakowało mi rozwinięcia końcowych scen, którymi autorka postanowiła zakończyć książkę.
PS
Ciekawiej by było, gdyby bohaterowie spotkali się nieco wcześniej :)

No cóż... w moich oczach książka banalna, infantylna, nie wymagająca myślenia a służąca do odmóżdżenia.
Nudna, przewidywalna, monotonna a do tego nierealne.
Nudziłam się i nie spędziłam miło czasu. Szkoda. Na szczęście w kolejce czeka przyjemniejsza lektura

No cóż... w moich oczach książka banalna, infantylna, nie wymagająca myślenia a służąca do odmóżdżenia.
Nudna, przewidywalna, monotonna a do tego nierealne.
Nudziłam się i nie spędziłam miło czasu. Szkoda. Na szczęście w kolejce czeka przyjemniejsza lektura

Cecelia Ahern jest autorką, która potrafi pisać o codziennych sprawach w sposób nie tylko piękny, ale wręcz bajkowy. Łączy obyczajową prozę z realizmem magicznym i nutą poetyckości, z każdym razem tworząc coś wyjątkowego. Historia Joyce zaczyna się niepozornie i rozkręca bardzo powoli, ale z każdą stroną nabiera coraz więcej sensu i metaforycznej głębi. Joyce, główna bohaterka, po transfuzji krwi, nagle zyskuje nawyki i wspomnienia zupełnie obcej osoby. Choć to całkowicie niezwykłe i nieprawdopodobne, okazuje się, że patrzenie przez pryzmat czyichś myśli pozwala przeanalizować jeszcze raz swoje dotychczasowe życie i docenić niezwykły dar jaki otrzymała. Niezwykła opowieść, pełna metafor, złotych myśli i małych, choć znaczących odkryć. Niesamowicie piękna, odrobinę magiczna i bardzo romantyczna. Choć autorka opisuje trudne i bolesne momenty w życiu bohaterów, robi to z niesamowitą lekkością i humorem. Przez karty powieści przelewa się cała gama emocji, zdarzyły się fragmenty niezwykle smutne i wzruszające, ale też takie, które potrafią rozczulić i rozbawić do łez. Autorka porusza temat krwiodawstwa, cały czas bardzo aktualny, ale skupia się również na ludzkiej psychice, opowiadając o samotności, stracie i rozpaczy, ale także o wdzięczności i o tym, że w szaleńczym życiowym biegu, czasem trzeba się zatrzymać, by wreszcie docenić to, co mamy. Jeśli jeszcze nie znacie tej historii, koniecznie musicie to zmienić.

http://beauty-little-moment.blogspot.com/2020/02/dziekuje-za-wspomnienia-cecelia-ahern.html

Cecelia Ahern jest autorką, która potrafi pisać o codziennych sprawach w sposób nie tylko piękny, ale wręcz bajkowy. Łączy obyczajową prozę z realizmem magicznym i nutą poetyckości, z każdym razem tworząc coś wyjątkowego. Historia Joyce zaczyna się niepozornie i rozkręca bardzo powoli, ale z każdą stroną nabiera coraz więcej sensu i metaforycznej głębi. Joyce, główna...

Horror, dramat, porażka.

Horror, dramat, porażka.

Książkę dostałam w prezencie.
Notka z tyłu brzmiała zachęcająco i przypominała nieco fabułę pewnego filmu.
Ochoczo po nią sięgnęłam i przeczytałam w kilka godzin.
Książka ma potencjał.
Ma nawet ciekawą fabułę.
Choć miejscami irytującą i dłużącą się..
Przewidywalna, a szkoda.
Myślałam, że to co na końcu, będzie rozwinięciem akcji i autorka pociągnie to dalej... Ale nie.
Taka miła bajka do poduszki.
Ot co.

Cytaty:

"Déjà vu to gra naszego umysłu... a może szansa na drugie życie ?"

"Wszyscy - i wszystko - mają swoje demony, swoje przyciski autodestrukcji."

"Kiedy zdarzy się coś tragicznego, przekonujesz się, że jako podmiot tragedii jesteś osobą, która musi wszystkich pocieszać i uspokajać."

"Myślę o tym, że miłość i wojna są zbudowane na tych samych fundamentach, i o tym, że najtrudniejsze, najbardziej przerażające chwile, jeżeli człowiekowi się uda stawić im czoło, zmieniają się w najbardziej odważne. Kidy czujemy się najsłabsi, częstokroć okazujemy najwięcej siły. Kiedy sięgamy dna, niejednokrotnie potrafimy unieść się wyżej niż kiedykolwiek. Przeciwieństwa zawsze ze sobą graniczą. Tak szybko jedno zmienia się w drugie. Rozpacz można pokonać jednym uśmiechem obcego człowieka, pewność siebie może zostać zmiażdżona obecnością kogoś, kto wzbudza w nas strach."

"Szybko, szybko, szybko. Zawsze się gdzieś spieszymy. Nigdy nie zostajemy w jednym miejscu, ciągle usiłujemy dostać się gdzie indziej."

"wspomnień nie można sprzedać..."


-----------------------------------------------------------------------------
Jeśli jakimś cudem się tu znalazłaś(eś) i masz ochotę zapoznać się z moją twórczością to zapraszam Cię na mój Instagram.
Tam w tym "idealnym światku" znajdziesz pod każdym zdjęciem nieidealną historię człowieka.
Insta: @_121.5cm_

Książkę dostałam w prezencie.
Notka z tyłu brzmiała zachęcająco i przypominała nieco fabułę pewnego filmu.
Ochoczo po nią sięgnęłam i przeczytałam w kilka godzin.
Książka ma potencjał.
Ma nawet ciekawą fabułę.
Choć miejscami irytującą i dłużącą się..
Przewidywalna, a szkoda.
Myślałam, że to co na końcu, będzie rozwinięciem akcji i autorka pociągnie to dalej... Ale...

Wspomnienia mam we krwi


Książki Cecelii Ahern są tak przyjemne, lekkie i zabawne, że nie sposób się na nich zawieść. I tym razem było mi niezwykle miło wejść do świata, który stworzyła autorka, teraz skupiając się na wspomnieniach.
Niedawno czytałam książkę o przeszczepie serca, gdzie dziewczyna wraz z nowym organem otrzymała część swojego dawcy, a tutaj miałam do czynienia z czymś bardzo podobnym, bo transfuzją krwi, która zrobiła z biorcą dokładnie to samo.
Joyce dostała krew Justina i od tego momentu wszystko zmienia się w jej życiu. Chociaż jest po stracie dziecka i rozpadzie małżeństwa, nowa sytuacja życiowa pochłania ją do tego stopnia, że nie musi zanadto myśleć o swoich traumach.
Justin i Joyce zaczynają wpadać na siebie przez przypadek, w różnych zbiegach okoliczności do tego stopnia, że zaczynają się sobą fascynować i zastanawiać nad tymi wydarzeniami.
Ostatecznie Joyce zaczyna dodawać dwa do dwóch i szybko rozumie z czym ma do czynienia. I w ten sposób wszystko się wyjaśnia pomimo tego jak bardzo historia Joyce i Justina brzmi nieprawdopodobnie.
"Dziękuję za wspomnienia" to niezwykle sympatyczna książka. Z dozą poczucia humoru i niefortunnych wydarzeń, wciąga czytelnika od pierwszej strony do swojego zwariowanego, pełnego wrażeń życia. Jest na tyle lekka i przyjemna, że można ją przeczytać w jeden dzień i do tego świetnie się bawić.
Wspomnienia wspomnieniami, ale happy end musi być ;)

Wspomnienia mam we krwi


Książki Cecelii Ahern są tak przyjemne, lekkie i zabawne, że nie sposób się na nich zawieść. I tym razem było mi niezwykle miło wejść do świata, który stworzyła autorka, teraz skupiając się na wspomnieniach.
Niedawno czytałam książkę o przeszczepie serca, gdzie dziewczyna wraz z nowym organem otrzymała część swojego dawcy, a tutaj miałam do...

Wspomnienia to największy skarb jaki nam pozostaje, gdy już wszystko inne odchodzi w dal: przyjaciele, dorosłe dzieci, a nawet zdrowie. Czasami bolą wywołując łzy, ale także cieszą i są przyczyną uśmiechu na twarzy. Tęsknimy za tym, co było kiedyś. Namiastkę dawnych wydarzeń stanowią właśnie one tylko trzeba je pielęgnować i nie dopuścić do tego, aby wyblakły.

Cecelia Ahern to autorka znanej powieści zekranizowanej już dawno temu - "P. S. Kocham Cię". Piękna historia w magicznej oprawie. Lubię do niej wracać. Postanowiłam poznać także inne książki autorki, tym bardziej, że można je zdobyć za niewielką cenę. Mój wybór padł na "Dziękuję za wspomnienia" z czego jestem niezwykle zadowolona. To magiczna opowieść, niezwykle humorystycznie poprowadzona, muszę przyznać, że już dawno podczas czytania nie śmiałam się w głos, a w tym przypadku takich sytuacjach było kilka. Choć nieprawdopodobna urzekła mnie opowieść o Joyce i Jusinie. Z przyjemnością będę poznawała kolejne powieści autorki. Ale czego dotyczy właśnie ta, która mnie tak zachwyciła?

"Zamknij oczy i wpatrz się w ciemność."
(...)
https://owocneczytanki.blogspot.com/2019/01/rok-wydania-2013-dziekuje-za.html?m=1

Wspomnienia to największy skarb jaki nam pozostaje, gdy już wszystko inne odchodzi w dal: przyjaciele, dorosłe dzieci, a nawet zdrowie. Czasami bolą wywołując łzy, ale także cieszą i są przyczyną uśmiechu na twarzy. Tęsknimy za tym, co było kiedyś. Namiastkę dawnych wydarzeń stanowią właśnie one tylko trzeba je pielęgnować i nie dopuścić do tego, aby wyblakły.

Cecelia...