Mój nierodzinny kraj

Imponują mi ludzie, którzy zaczynają się zajmować czymś na emeryturze i do tego robią to od razu bardzo dobrze. I to jest chyba przypadek Włodzimierza Ledóchowskiego. Nie znalazłem żadnych jego tekstów drukowanych przed rokiem 1976 a wtedy Ledóchowski miał już 66 lat. I od razu to były bardzo dobre opowiadania - pewnie mocno autobiograficzne ale nie na tyle, żeby nie były uniwersalne. I pozostawiają u mnie jakiś cień niepewności, jakieś zawieszenie w oczekiwaniu na to co będzie dalej.

A do tego mają one ważną cechę: są - jak dla nas, tutaj - bardzo egzotyczne a jednak jakoś intrygująco "polskie". Mam nawet wrażenie, że Ledóchowski pomimo prawie czterdziestu lat jakie spędził w RPA jednak nie był tam "u siebie". I może dlatego wrócił wreszcie do Polski (co ciekawe: jego żona również wróciła, chociaż 20 lat później). Ciekawie jest tu pokazany wątek, w wielu opowiadaniach kluczowy, życia w kraju opartego o prawodawstwo rasistowskie, przy czym z pozycji człowieka, który w tym układzie jest uprzywilejowany ale jednak nie pogodzony.

No i jak zawsze jakieś profetyczne wątki znajduję:
"Trudno się oprzeć wrażeniu, że światem rządzi jakaś konspiracja mająca na celu zniszczenie naszej zachodniej cywilizacji". Brzmi znajomo? Oczywistym przedmurzem tej cywilizacji było RPA.

Imponują mi ludzie, którzy zaczynają się zajmować czymś na emeryturze i do tego robią to od razu bardzo dobrze. I to jest chyba przypadek Włodzimierza Ledóchowskiego. Nie znalazłem żadnych jego tekstów drukowanych przed rokiem 1976 a wtedy Ledóchowski miał już 66 lat. I od razu to były bardzo dobre opowiadania - pewnie mocno autobiograficzne ale nie na tyle, żeby nie były...