Kolejny tom, który przedstawia czytelnikom nie jednego, a dwóch wielkich filozofów. Czy jednak zamieszczenie fenomenologii i hermeneutyki w jednej książce, ściskając je ze sobą, było dobrym pomysłem? Według mnie niekoniecznie.

Problemem tej serii jest to, że piszą ją różni autorzy, z których każdy ma chyba inne wyobrażenie typowego czytelnika. Osoba odpowiedzialna za ten numer uznała, że obiorcami będą osoby całkiem nieźle poruszające się już w tematach filozoficznych. Ba! Osoby zaznajomione z terminami, które występują jedynie w filozofii.

Raz, w przypadku Heideggera, zdarzyło się już, że nie wyniosłem z tomu praktycznie żadnej wiedzy i ani trochę go nie zrozumiałem. Tutaj było podobnie, przynajmniej w części poświęconej fenomenologii. Przedstawienie Gadamera okazało się lepsze, choć nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że autor co rusz ucieka gdzieś, snując swój własny wywód, niekoniecznie poświęcony temu, o czym miała być mowa.

Co ciekawe, w niniejszym numerze nie było żadnych obramowanych wstawek, które znajdowały się we wszystkich innych tomach, gdzie pełniły różne funkcje. Zabrakło też grafik, a literówki utrudniały czytanie. Ogółem, pięć na dziesięć gwiazdek.

Kolejny tom, który przedstawia czytelnikom nie jednego, a dwóch wielkich filozofów. Czy jednak zamieszczenie fenomenologii i hermeneutyki w jednej książce, ściskając je ze sobą, było dobrym pomysłem? Według mnie niekoniecznie.

Problemem tej serii jest to, że piszą ją różni autorzy, z których każdy ma chyba inne wyobrażenie typowego czytelnika. Osoba odpowiedzialna za ten...