Cieszę się ze publikacja ta powstała i że mogłam ją przeczytać.

Jedna z ważniejszych rzeczy, która przychodzi mi na myśl po lekturze „Śpiewu tradycyjnego...” to podejście człowieka do obszarów nieznanych lub jeszcze niezrozumianych. Bycie człowiekiem z zewnątrz (czy też osobą „bardziej formalną” jak antropolog, etnolog...),który chce poznać, utrwalić i przekazać kulturę (obcego sobie)danego ludu napotyka na wiele trudności. Wiadomo, inny słownik pojęciowy, symboliczny itp. Itd. Okazuje się jednak, że ta trudność jest równie duża na rodzimym gruncie, kiedy badamy tradycje z tego samego kręgu kulturowego, a nawet z niej niemalże wyrośliśmy.

Skrupulatnie odgrzebujemy zapomniane cywilizacje, zwyczaje... z najbardziej odległych zakątków świata, zapominając, że nasze własne, na których opiera się nasza kultura, tożsamość ...w równym stopniu zanikają, a w niektórych regionach już ich nie ma. Co więcej, odtworzenie ich i FAKTYCZNE zrozumienie jest niemal tak samo trudne( o ile w ogóle możliwe),co wspomniane dalekie i obce kultury.

Drugą kwestią jest sam badacz, który wkracza (nie wiedząc czemu - z perspektywy oglądanych) w obszary ludzi, którzy w określony sposób, w zależności od jego postawy będą się zachowywać i przekazywać (bądź nie) odpowiednie informacje, które często mogą nie pokrywać się z rzeczywistością (obecną lub minioną). I tutaj nasuwa się pytanie (może nie odkrywcze w ogóle – ale dla mnie owszem) jeżeli taką trudność napotykamy na gruncie rodzimym, to jakie faktyczne informacje i z tego interpretacje możemy wynieść z obszarów zupełnie nam obcych ?

Wiadomo, wszystko się zmienia i zmiany tej nie możemy uniknąć, coś się pojawia, coś co już nie potrzebne przestaje istnieć, bo przecież: cytując klasyka tylko zmiana stała w świecie jest. Nie nawołuję tutaj w żadnym razie do porzucenia zainteresowania światem (sama jestem jego wielbicielką i regularną podglądaczką) ale do tego byśmy poświęcili więcej uwagi kulturze własnej . Zanim będziemy (z pozycji tego mądrzejszego, rozumniejszego) ochoczo mówić czy porównywać może warto wiedzieć z czego faktycznie wyrośliśmy i do czego tak naprawdę porównujemy oraz skąd się to wzięło i przybrało taką a nie inną formę nawet w naszych umysłach. Wbrew pozorom może okazać się, że z ludami najbardziej „orientalnymi” czy nawet „dzikimi” mamy o wiele więcej wspólnego niż nam się wydaje.

Cieszę się ze publikacja ta powstała i że mogłam ją przeczytać.

Jedna z ważniejszych rzeczy, która przychodzi mi na myśl po lekturze „Śpiewu tradycyjnego...” to podejście człowieka do obszarów nieznanych lub jeszcze niezrozumianych. Bycie człowiekiem z zewnątrz (czy też osobą „bardziej formalną” jak antropolog, etnolog...),który chce poznać, utrwalić i przekazać...