Dzieci Hitlera. Jak żyć z piętnem ojca nazisty

Niby opinia dzieci zbrodniarzy o swoich ojcach, a tak naprawdę dużo biografii i historii.

Niby opinia dzieci zbrodniarzy o swoich ojcach, a tak naprawdę dużo biografii i historii.

„Dzieci Hitlera. Jak żyć z piętnem ojca nazisty” jest to kolejny reportaż z serii „Prawdziwe historie”. Książka jest zbiorem historii dzieci nazistów. Osoby te są dziećmi wysoko postawionych zbrodniarzy wojennych, tych znanych i mniej znanych. Opowiadają o rodzicach i życiu w nazistowskiej rodzinie. Dużo miejsca poświęcili na rozmowę o swoich emocjach i opiniach nt. ojców i ich czynów. Jedni wypowiadają się w bardzo nieprzychylny sposób o czynach ojców. Z kolei inni zgadzają się z tym co robili ich ojcowie, jeszcze inni pozostają neutralni wobec tego co się wydarzyło. Jako dorośli ludzie próbowali uporać się z całym dramatem, a nawet próbowali zaprzeczać faktom, które były dostępne na tamten czas. Reportaż zawiera jeden rozdział, który bardzo mnie zaskoczył, ale nie będę zdradzać który. Nie spodziewałam się takiego, że książka o dzieciach nazistów czymś mnie zaskoczy. Jest to jeden z ciekawszych reportaży z tej serii. Myślę, że nie będę dużo pisać o tej książce, bo jak wszyscy wiemy, ciężko skomentować dramat, którego sprawcami byli wspomniani w reportażu naziści.

„Dzieci Hitlera. Jak żyć z piętnem ojca nazisty” jest to kolejny reportaż z serii „Prawdziwe historie”. Książka jest zbiorem historii dzieci nazistów. Osoby te są dziećmi wysoko postawionych zbrodniarzy wojennych, tych znanych i mniej znanych. Opowiadają o rodzicach i życiu w nazistowskiej rodzinie. Dużo miejsca poświęcili na rozmowę o swoich emocjach i opiniach nt. ojców i...

Wywiady z dziećmi popleczników Hitlera, z bardziej i mniej znanymi nazistami.
Syn Rudolfa Hessa, skazanego w Norymberdze na dożywocie, broni swojego ojca i potępia sprawiedliwość aliantów. Edda Göring, córka Hermanna Göringa mówi: „Był dla mnie dobrym ojcem i zawsze za nim tęskniłam. To wszystko, co musisz wiedzieć.” Z dwóch synów Hansa Franka, byłego generalnego gubernatora w Polsce, jeden czuje tylko pogardę dla ojca; drugi, nie mogąc znienawidzić ojca, postanowił, że nie będzie mieć dzieci: „Po tym, co zrobił mój ojciec, nie sądzę, że nazwisko Frank powinno dalej trwać”. Inni starają się w jakiś sposób zadośćuczynić: Rolf Mengele przekazał dochód z publikacji artykułów swojego ojca grupie ocalałych z Holokaustu. Są też inne postawy, niektóre trudno zrozumieć. Jednak co mnie trochę zdziwiło: w tle cały czas pobrzmiewa szacunek społeczności niemieckiej do nazistów. Autor prawie każdego ze swoich bohaterów i bohaterek książki zapytuje, czy bycie dzieckiem nazisty przynosi więcej szkody czy korzyści. Wszyscy odpowiadają, że nigdy nie czuli szkód z tego powodu, społeczność zawsze dobrze wypowiadała się o ich rodzicach, zawsze z szacunkiem… Pozostawię to bez komentarza.
Książę czyta się bardzo dobrze, serdecznie ją polecam, bo to porządna lektura.

Wywiady z dziećmi popleczników Hitlera, z bardziej i mniej znanymi nazistami.
Syn Rudolfa Hessa, skazanego w Norymberdze na dożywocie, broni swojego ojca i potępia sprawiedliwość aliantów. Edda Göring, córka Hermanna Göringa mówi: „Był dla mnie dobrym ojcem i zawsze za nim tęskniłam. To wszystko, co musisz wiedzieć.” Z dwóch synów Hansa Franka, byłego generalnego...

Napisana po mistrzowsku...

Napisana po mistrzowsku...

Bardzo lubię książki zawierające kilka krótszych historii-biografii, a także temat II Wojny Światowej, więc ta książka bardzo przypadła mi do gustu.

Spojrzenie na temat wojny i niektórych osób z punktu widzenia ich dzieci było też ciekawe i intrygujące. Spostrzeżenia pewnych ludzi mocno mnie zaszokowiły i niejeden raz zastanawiałam, jak to możliwe, ze inaczej patrzeli na prawdę o tamtej brutalnie wojnie.

Książka skłania do refleksji.

Bardzo lubię książki zawierające kilka krótszych historii-biografii, a także temat II Wojny Światowej, więc ta książka bardzo przypadła mi do gustu.

Spojrzenie na temat wojny i niektórych osób z punktu widzenia ich dzieci było też ciekawe i intrygujące. Spostrzeżenia pewnych ludzi mocno mnie zaszokowiły i niejeden raz zastanawiałam, jak to możliwe, ze inaczej patrzeli na...

Niestety nacjonalizm, faszyzm, antysemityzm, nienawiść trwa. Ludzie pomimo okropieństw II wojny światowej dalej dają na to przyzwolenie...

Niestety nacjonalizm, faszyzm, antysemityzm, nienawiść trwa. Ludzie pomimo okropieństw II wojny światowej dalej dają na to przyzwolenie...

Dziś przychodzę do Was z recenzją książki „Dzieci Hitlera. Jak żyć z piętnem ojca nazisty”  z serii „Prawdziwe historie”Gerald Posner, od wydawnictwa Znak.

Książka zawiera wywiady z dziećmi zbrodniarzy wojennych. Mówią w nich o swoich ojcach, o swoich dylematach, a także o poczuciu niesprawiedliwości. Znajdziemy tu różne relacje od potępienia, pogardy, a także takie, które próbują tłumaczyć i bronić postępowanie rodzica. Poznając wstrząsające fakty z życia własnego rodzica tak naprawdę musieli nauczyć się z nimi żyć.

Zostały tu opisane życiorysy dziesięciu nazistów, ich relacje z Hitlerem, opisy działań wojennych, które pozwalają nam określić czym dana osoba się zajmowała.

Książkę ciężko jest oceniać, ze względu na to, że jest to relacja wydarzeń z życia oparta na faktach oraz bardzo trudno

Pomimo, że książka porusza bardzo trudny temat czyta się dobrze i warto po nią sięgnąć.

Dziś przychodzę do Was z recenzją książki „Dzieci Hitlera. Jak żyć z piętnem ojca nazisty”  z serii „Prawdziwe historie”Gerald Posner, od wydawnictwa Znak.

Książka zawiera wywiady z dziećmi zbrodniarzy wojennych. Mówią w nich o swoich ojcach, o swoich dylematach, a także o poczuciu niesprawiedliwości. Znajdziemy tu różne relacje od potępienia, pogardy, a także takie, które...

Interesującym dla mnie było to, że mogłam poznać nazistów i ich dzieci z tej innej perspektywy, bardziej prywatnej. Czasami wyczuwało się niechęć dzieci do własnych rodziców a czasami wręcz przeciwnie, niezrozumienie dla negatywnej oceny poczynań rodziców.

Interesującym dla mnie było to, że mogłam poznać nazistów i ich dzieci z tej innej perspektywy, bardziej prywatnej. Czasami wyczuwało się niechęć dzieci do własnych rodziców a czasami wręcz przeciwnie, niezrozumienie dla negatywnej oceny poczynań rodziców.

Jak to jest być dzieckiem zbrodniarza, który przyczynił się do śmierci milionów ludzi? Jak żyć z nazwiskiem, które jest synonimem majwiększego zła? Tak pyta autor na obwolucie swojej książki “Dzieci Hitlera” i w wywiadach osobiście stawia te pytania potomkom dziesięciu znanych nazistów. To bardzo trudne pytania, więc czy dostanie wyczerpujące, satysfakcjonujące, a przede wszystkim, szczere odpowiedzi?

Czy można zrobić rozrachunek z mrocznym dziedzictwem nazizmu stawiając pytania dzieciom katów? Wielu z nich zachowało pamięć o ojcach w postaci kilku zaledwie mglistych scen, bo w końcu mieli po kilka ledwie lat, a wiedza o rozmiarach zbrodni dotarła po nich długo po wojnie, starsi, którzy mogli już mieć niejaką świadomość w latach wojny, byli od prawdy skutecznie odsuwani przez matkę i rodzinę. We wspomnieniach ojcowie jawią się jako gorący patrioci, żarliwi katolicy, kochający, troskliwi, choć wymagający i surowi, rodzice.

Ich dzieciom przeszłość nawet w dorosłym życiu nie pozwala o sobie zapomnieć. Ciężko się żyje z takim bagażem, piętnem i brzemieniem. Wszystkim, chociaż przyjmują zgoła inne postawy. Jedna grupa tych dzieci to ci, którzy odcięli się od rodzin, od narodowosocjalistycznych poglądów, od zbrodni, zmienili nawet nazwiska, ba, nawet zrezygnowali z własnych potomków, by nie przekazywać im “genów zła”, jak Norman Frnak, ale mimo tych żmudnych i kłopotliwych sytuacji ciągle dręczy ich wstyd i poczucie winy, a nocami koszmary. Nie udaje się im precyzyjnie wskazać racjonalnych motywów działania ojców. Czy była to ambicja, słabość, czy poczucie obowiązku, czy też fanatyczne oddanie Hitlerowi? Czy też ich kochający ojcowie byli zwykłymi prymitywnymi mordercami, sadystami i psychopatami? Drudzy nadal czują dumę, zaprzeczają zbrodniom ojców, kiedy trzeba usprawiedliwiają ich najlepiej jak umieją i nadal sprzyjają nazistowskim poglądom, choć dotyka ich niejednokrotnie presja społeczna. Bolesne to i brutalne, gdy w ich wypowiedziach daje się wyczuć pewność siebie i arogancję, gdy przekonujemy się, że nie wszyscy odcięli się od nazizmu, nawet znając rozmiar i charakter wojennych okropieństw.

Książka poparta jest solidną kwerendą w niemieckich i amerykańskich archiwach, korzysta z niepublikowanych artykułów naukowych i sprawozdaniach prawnych. Wzbogaca wiedzę o czołowych nazistach III Rzeszy, choćby o Hansie Franku czy Josefie Mengele, którzy z racji działania na ziemiach nam najbliższych budzą największe zainteresowanie polskich czytelników. Z ubolewaniem przyjmujemy fakt, że niektórzy uniknęli kar, a niektórzy, jak wspomniany Mengele wiedli całkiem dostatnie życie w Ameryce Południowej przez ponad trzydzieści lat po zakończeniu wojny, w tym, co budzi największe zdziwienie, przez pewien okres pod prawdziwym nazwiskiem.

Każdemu naziscie i jego dzieciom poświęcone są osobne, nie przeładowane faktografią rozdziały, wypełnione mało znanymi, prywatnymi często, zdjęciami. Czyta się więc dobrze i z zainteresowaniem. Odnoszę jednak wrażenie, że punkt ciężkości tej książki nie dotyczy dzieci nazistów, ale ich samych. Lektura nie jest prosta i łatwa, skłania do refleksji i nie da o sobie zapomnieć.

Jak to jest być dzieckiem zbrodniarza, który przyczynił się do śmierci milionów ludzi? Jak żyć z nazwiskiem, które jest synonimem majwiększego zła? Tak pyta autor na obwolucie swojej książki “Dzieci Hitlera” i w wywiadach osobiście stawia te pytania potomkom dziesięciu znanych nazistów. To bardzo trudne pytania, więc czy dostanie wyczerpujące, satysfakcjonujące, a przede...

To była książka, która wymagała ode mnie dawkowania treści. "Dzieci Hitlera" to seria wywiadów z dziećmi wysoko postawionych nazistów, ich odczuć względem ojców, którzy popełnili zbrodnie wojenne.

Ciężko o komentarz. Tę książkę dobrze jest po prostu przeczytać.

To była książka, która wymagała ode mnie dawkowania treści. "Dzieci Hitlera" to seria wywiadów z dziećmi wysoko postawionych nazistów, ich odczuć względem ojców, którzy popełnili zbrodnie wojenne.

Ciężko o komentarz. Tę książkę dobrze jest po prostu przeczytać.