Jej portret

"Naprawdę jaka jesteś nie wie nikt..."

"Jej portret" to było moje pierwsze spotkanie z twórczością Anna H. Niemczynow Oficjalnie. Książka pełna emocji, która pochłonęła mnie całkowicie i skłoniła do refleksji. Autorka pokazuje nam jak ulotne jest życie, jak chwila uniesienia, nieprzemyslana decyzja może doprowadzić do straty tego co mamy, co jest najważniejsze. Końcówka książki totalne zaskoczenie, ojjj nie tego się spodziewałam.
Dziękuję Pani Ani za tę powieść, zostanie ona na długi w moich myślach i sercu.
Dziękuję Zaczytana Ewelka oraz @Anna H. Niemczynow za możliwość uczestniczenia w Book Tour 💙

"Naprawdę jaka jesteś nie wie nikt..."

"Jej portret" to było moje pierwsze spotkanie z twórczością Anna H. Niemczynow Oficjalnie. Książka pełna emocji, która pochłonęła mnie całkowicie i skłoniła do refleksji. Autorka pokazuje nam jak ulotne jest życie, jak chwila uniesienia, nieprzemyslana decyzja może doprowadzić do straty tego co mamy, co jest najważniejsze. Końcówka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dokąd zaprowadzi Maję spotkanie z przeszłością? Czasem oderwanie się od codzienności jest potrzebne. Czy może być niebezpieczne? Wszystko zależy od nas samych, od naszych decyzji. Kolejna książka jednej z moich ulubionych autorek Pełna inspiracji i wzruszeń.

Dokąd zaprowadzi Maję spotkanie z przeszłością? Czasem oderwanie się od codzienności jest potrzebne. Czy może być niebezpieczne? Wszystko zależy od nas samych, od naszych decyzji. Kolejna książka jednej z moich ulubionych autorek Pełna inspiracji i wzruszeń.

Pokaż mimo to

Co to jest miłość? Co to jest prawdziwa miłość? Co świadczy o tym, że ktoś nas kocha? I czy zawsze musi dojść do tragedii, abyśmy zrozumieli, co możemy stracić? Takie właśnie pytania krążyły po mojej głowie podczas i po czytaniu tej książki. To pierwsza książka tej Autorki jaką miałam możliwość poznać i nie za bardzo wiedziałam czego mogę się spodziewać.

Maja to wzięta pisarka, Polka mieszkająca w Niemczech, mająca kochającego męża Marcela i czwórkę cudny, kochanych dzieci. Tworzą oni zgodną, zgraną rodzinę. Nie brakuje im pieniędzy, i ona i on spełniają się zawodowo. W pewnym momencie jednak Maja zaczyna być zmęczona rutyną jaka ją otacza i tym, że większość obowiązków domowych, jak odebranie dzieci ze szkoły czy ich dodatkowe zajęcia, spoczywają jedynie na jej barkach. Męczy ją to, że nie może poświęcić swojej pracy tyle czasu i sił, ile ona tego od niej wymaga. Do tego przez fakt, że Maja pracuje w domu i nie ma konkretnych narzuconych z góry terminów, to jej praca jest zsuwana na boczny tor. Maja postanawia więc wrócić do Polski, do ich dawnego mieszkania i tam odetchnąć, poszukać inspiracji i weny. Zrządzenie losu sprawia, że pewnego dnia spotyka tam swoją dawną miłość – Daniela. Szybko okazuje się, że stare uczucie nie umarło… Maja zaczyna wikłać się w romans, coraz częściej sama sobie zaprzecza, stara się sama siebie przekonać, że robi to tylko po to, aby odzyskać swój stary pamiętnik jaki kiedyś podarowała ukochanemu. On z kolei cały czas podsyca jej ciekawość i kusi przesyłając coraz to nowe fragmenty pamiętnika. Ponoć Autorka wykorzystała w tym momencie prawdziwy, istniejący pamiętnik! Jak skończy się ta historia? Czy Maja wróci do męża? Czy porzuci rodzinę i zostanie ze swoją pierwszą miłością? A jaką tajemnicę kryje Daniel?

W książce tej nie ma wyszukanej fabuły. Ot, kobieta z poukładanym życiem osobistym i zawodowym spotyka niespodziewanie swoją pierwszą, najmocniejszą miłość. Oczywiście spotyka ją wtedy, gdy sama jest „słabym celem”, sama potrzebuje wsparcia, czułości, wyrozumiałości. Wtedy leci jak przysłowiowa ćma do światła. Ale nie to jest najważniejsze w tej powieści. Najistotniejsze jest bowiem to, co Autorka chce nam przekazać. A niewątpliwie historia ta ma morał, a może nawet i dwa. Powinniśmy więc pamiętać, że nic nam nie jest dane na zawsze, że powinniśmy zawsze zastanowić się co możemy stracić w rezultacie naszej decyzji. Ale takie przemyślenia powinniśmy zrobić wcześniej, a nie dopiero wtedy jak coś złego się wydarzy w naszym życiu, a my stracimy coś, co mieliśmy najcenniejszego.

Na uwagę zasługuje kreacja bohaterów. Każdy z nich jest idealnie przedstawiony przez Autorkę. Każdy ma swoje spojrzenie na daną sytuację, swoje argumenty i racje. Moim zdaniem i Maja i Marcel nie są tu bez wad i mają swoje za uszami. Ale tu niestety bardziej denerwowała mnie Maja. Ile ja „nagadałam się do niej” podczas czytania… Denerwowało mnie przede wszystkim to, że już pod sam koniec tak szła w zaparte, że okłamywała nawet swoją przyjaciółkę Ewę - sama przed sobą nie chciała się przyznać, że jej zachowanie daje wiele do życzenia… Marcel z kolei wszystkie obowiązki domowe zrzucił na Maję, bo jego praca jest ważniejsza, bo to ona pracuje w domu i ma nienormowany czas pracy, bo ma odległe terminy. Dodatkowo czy istotne jest to ile razy ktoś będzie nam mówił, że tęskni czy kocha? Dla mnie przynajmniej najbardziej liczy się nie to co ktoś mówi, a co robi. każdego nie trzeba mówić czułych słów, ważniejsze jest wzajemne wsparcie, zrozumienie, zauważanie swoich potrzeb...

Czytając „Jej portret” cały czas z tyłu głowy miałam inną książkę, którą jakiś czas temu czytałam „Cześć, co słychać?” Magdaleny Witkiewicz. I przyznam się szczerze, że jednak książka Pani Witkiewicz była mi nieco bliższa… Staram się ich nie porównywać, ale te podobieństwa jakie zauważyłam, zbyt silnie rzucały mi się w oczy…

Po przeczytaniu książki sama nie wiedziałam czy mi się ona podobała czy nie. Zresztą do tej pory, a czytałam ją z jakiś miesiąc temu, pamiętam tą paletę uczuć jaka mną targała. Czy polecam książkę? Tak, polecam przeczytać: ku przestrodze. Bo może i bohaterka mnie denerwowała, może i popełniała błędy, ale my możemy się czegoś nauczyć na jej błędach, możemy wyciągnąć wnioski. I powiem więcej, nawet się cieszę, że ją przeczytałam, bo może i ciężko mi się ją czytało, może musiałam kilka razy ją odłożyć, ale wydaje mi się, że to historia, którą na długo zapamiętam. A ponieważ w tak niestandardowy sposób odebrałam „Jej portret” jestem bardzo ciekawa pozostałych książek Autorki. Na pewno sięgnę po jeszcze jakąś i na pewno mówię „nie”😊

Co to jest miłość? Co to jest prawdziwa miłość? Co świadczy o tym, że ktoś nas kocha? I czy zawsze musi dojść do tragedii, abyśmy zrozumieli, co możemy stracić? Takie właśnie pytania krążyły po mojej głowie podczas i po czytaniu tej książki. To pierwsza książka tej Autorki jaką miałam możliwość poznać i nie za bardzo wiedziałam czego mogę się spodziewać.

Maja to wzięta...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Osobiście uważam, że to najlepsza z książek które czytałam tej autorki. Widać, że pani Ania rozwija się twórczo. Buduje coraz ciekawsze postacie. Jej portret jest utworem bardzo emocjonalnym, co przy literaturze obyczajowej jest dużym plusem. Obserwujemy poczynania głównej bohaterki i mimo iż możemy się z nimi nie zgadzać, nie rozumieć, jak mogła podjąć takie, a nie inne decyzje, mamy ochotę nią potrząsnąć, to jesteśmy w stanie ją polubić.

Książkę czytałam partiami, odkładając co jakiś czas, żeby przetrawić, to co przyswoiłam. Ta pozycja jest bardzo o tym, jak łatwo można zaprzepaścić, to co się ma wierząc w wizję nie mającą pokrycia z rzeczywistością. Maja jest kobietą, która ma wszystko, a jednak nie potrafi poradzić sobie ze sobą. Jest pogubioną kobietą sukcesu. Nikt z jej otoczenia nie zauważa, że coś się z nią dzieje, a potem jest już za późno.

Zakończenie, jakie zafundowała nam autorka jest odważne ale i oczyszczające. Czytelnik pozostaje ze świadomością, że tak miało być i jest to dobre.


Jest w książce jedna świetna scena, która rozgrywa się w Szczecinie, w kamienicy. Oczami męża Mai widzimy rzeczywistość taką jak jest na prawdę, a nie przepuszczoną przez emocje kobiety i wyidealizowaną.
Ale książka ma też słabsze momenty. Osobiście irytuje mnie mieszanie życia bohaterki z życiem autorki. Ten sam pies, ta sama miejscowość. Zgrzyta mi to strasznie przy czytaniu w sytuacji, gdy sięgam po literacką fikcję. Rozumiem inspirację życiem, ukryte wątki biograficzne itp. ale nie przenoszone 1 do 1. Takie wtrącenia wybijają mnie z rytmu czytania, bo zamiast myśleć o fikcyjnej postaci zaczynam się zastanawiać nad życiem autorki.

Książkę czyta się dobrze, ma w sobie spory ładunek emocji. Zawiera w sobie wszystko czego oczekujemy od literatury obyczajowej.

Osobiście uważam, że to najlepsza z książek które czytałam tej autorki. Widać, że pani Ania rozwija się twórczo. Buduje coraz ciekawsze postacie. Jej portret jest utworem bardzo emocjonalnym, co przy literaturze obyczajowej jest dużym plusem. Obserwujemy poczynania głównej bohaterki i mimo iż możemy się z nimi nie zgadzać, nie rozumieć, jak mogła podjąć takie, a nie inne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeżeli ktoś szuka niezłego romansidła, to ta książka jest dla tej osoby. Jeszcze w połowie książki miałam ochotę ją odłożyć. Ale rzadko to robię. Potem się rozkręciła, można tak napisać. Jest to opowieść o wyborach, o ogromnej miłości. Mnie nie zauroczyła.

Jeżeli ktoś szuka niezłego romansidła, to ta książka jest dla tej osoby. Jeszcze w połowie książki miałam ochotę ją odłożyć. Ale rzadko to robię. Potem się rozkręciła, można tak napisać. Jest to opowieść o wyborach, o ogromnej miłości. Mnie nie zauroczyła.

Pokaż mimo to

Rewelacyjna powieść

Rewelacyjna powieść

Pokaż mimo to

Ostatnie 100 stron książki zepsuło cały efekt. To jak 8 sezon "Gry o Tron".

Ostatnie 100 stron książki zepsuło cały efekt. To jak 8 sezon "Gry o Tron".

Pokaż mimo to

"Jej portret " to niezwykle mądra i poruszająca opowieść skłaniająca człowieka do refleksji na temat swojego prawdziwego ja. Książka dosłownie pochłonęła mnie emocjonalnie . Przeżywałam wszystko razem z bohaterami i za to właśnie uwielbiam książki Ani . Uważam że,jest to jedna z najlepszych książek obyczajowych jakie przeczytałam.

"Jej portret " to niezwykle mądra i poruszająca opowieść skłaniająca człowieka do refleksji na temat swojego prawdziwego ja. Książka dosłownie pochłonęła mnie emocjonalnie . Przeżywałam wszystko razem z bohaterami i za to właśnie uwielbiam książki Ani . Uważam że,jest to jedna z najlepszych książek obyczajowych jakie przeczytałam.

Pokaż mimo to

Rzeczywiście książkę się szybko czyta. Jednak czytając ją do końca, stwierdziłam że autorka miała kontrakt na X stron i trzeba było szybko skończyć książkę. Poza tym zachowanie Daniela było na tyle idiotyczne i niespójne, że po całej książce czułam niesmak. Warto przeczytać żeby docenić codzienność, ale po książce "Zostań ile chcesz" oczekiwałam czegoś lepszego.

Rzeczywiście książkę się szybko czyta. Jednak czytając ją do końca, stwierdziłam że autorka miała kontrakt na X stron i trzeba było szybko skończyć książkę. Poza tym zachowanie Daniela było na tyle idiotyczne i niespójne, że po całej książce czułam niesmak. Warto przeczytać żeby docenić codzienność, ale po książce "Zostań ile chcesz" oczekiwałam czegoś lepszego.

Pokaż mimo to

Czasem zdarza się tak, że widząc okładkę książki, jakiś wewnętrzny głos podpowiada mi, że muszę sięgnąć po ten właśnie tytuł. Zazwyczaj okazuje się wtedy, że był to trafny wybór w stu procentach. Czy i tym razem było podobnie?
O Mai Preis można śmiało powiedzieć, że jest kobietą spełnioną. W swoim czterdziestoletnim życiu udało jej się osiągnąć wszystko, o czym marzyła. Mieszka w pięknym, wielkim domu, jest otoczona miłością najbliższych. Praca, którą wykonuje, daje jej mnóstwo satysfakcji. Jednak znużona rutyną codziennych obowiązków, postanawia wyruszyć w samotną podróż, aby poszukać inspiracji do napisania kolejnej powieści. Jakie niespodzianki przygotował dla niej los? Czy z pozoru nic nie znaczące spotkanie odmieni bieg jej życia? Czy wybory, których dokona, zawsze będą właściwe? Jaki związek z tym wszystkim ma pamiętnik sprzed lat, który za wszelką cenę kobieta chce odzyskać?
Jej portret był moim drugim spotkaniem z twórczością pani Anny H. Niemczynow. Wcześniej miałam okazję przeczytać Zostań ile chcesz i muszę przyznać, że był to bardzo przyjemnie spędzony czas.
Sięgając więc po wspomniany wyżej Jej portret, miałam już wyobrażenie, jakiego rodzaju będzie to powieść. Lecz to, co ostatecznie dostałam, przerosło moje najśmielsze oczekiwania. Ale po kolei.
Muszę przyznać, że początkowo towarzyszyło mi lekkie uczcie rozczarowania, że fabuła jest zdecydowanie zbyt schematyczna i przewidywalna. Na szczęście im bardziej zagłębiałam się w tę historię, tym bardziej zyskiwała ona w moich oczach. Pomimo iż zupełnie się tego nie spodziewałam, autorce udało się poprowadzić opowieść w taki sposób, że koniec końców byłam zaskoczona. Bardzo spodobał mi się pomysł, aby w fabułę wpleść wątek życia na emigracji, gdyż jest on autobiograficzny.
Bardzo mocną stroną tejże opowieści są niewątpliwie jej bohaterowie, a właściwe bohaterka. Otóż postać Mai została przedstawiona w sposób, który doskonale obrazuje jej dynamiczność i dramatyzm. Nie jest jednak tak, że Jej portret to książka jednej postaci, a reszta stanowi tylko tło. Niemal każdy z bohaterów występujący w powieści przechodzi właściwą sobie drogę. Czytając ostatnie rozdziały, można odnieść ważenie, że są to zupełnie inne postacie niż te, które były przedstawione na pierwszych stronach.
Jeśli dotąd nie jesteście przekonani do tego, aby dać szansę tej powieści, mam dla was jeszcze jeden argument. Według mnie jest on najważniejszy. Otóż znakiem rozpoznawczym pisarstwa pani Anny są emocje. Również tym razem nie mogło być inaczej. Jej portret aż kipi od uczuć. Nie są one jednak w żaden sposób przerysowane, tylko na wskroś autentyczne. Dzięki temu podczas lektury czytelnik może jeszcze bardziej zżyć się z bohaterami i przeżywać ich rozterki. Już dawno żadna książka nie spowodowała u mnie tak dużej rozpiętości uczuć względem postaci. Były momenty, w których rozumiałam i w pełni akceptowałam ich decyzje, ale były też takie sytuacje, które budziły we mnie całkowity sprzeciw. To dzięki bardzo rozbudowanej warstwie emocjonalnej autorce udało się stworzyć tak wyjątkowy klimat powieści. Poza tym nie pamiętam, kiedy ostatnio któraś z czytanych przeze mnie książek wzruszyła mnie aż do łez. W tym przypadku tak się stało.
Mądrości nie można kupić za pieniądze. Można ją jedynie nabywać, błądząc ścieżkami życia. Rzeczy, które się nam przytrafiają, nie są ani dobre, ani złe. One po prostu są, a to my nadajemy im znaczenie. Budzimy się z konkretną intencją na dzień, który został nam podarowany, i nagle okazuje się, że wszystko musimy przewartościować. Mamy wybór – możemy poddać się i przepuścić przez palce nasączony bólem czas albo… wyciągnąć z niego wnioski.
Jeśli poszukujecie powieści obyczajowej, która umili wam letnie wieczory, a równocześnie będzie niosła za sobą wartościowe i mądre przesłanie o tym, że warto być wdzięcznym za wszystko, co posiadamy, koncentrując się na życiu tu i teraz, jest to pozycja w sam raz dla was.
Gorąco polecam!

Czasem zdarza się tak, że widząc okładkę książki, jakiś wewnętrzny głos podpowiada mi, że muszę sięgnąć po ten właśnie tytuł. Zazwyczaj okazuje się wtedy, że był to trafny wybór w stu procentach. Czy i tym razem było podobnie?
O Mai Preis można śmiało powiedzieć, że jest kobietą spełnioną. W swoim czterdziestoletnim życiu udało jej się osiągnąć wszystko, o czym marzyła....

więcej

mniej

Pokaż mimo to