Dla osób szukających mistyki i transcendencji w psychodelikach będzie to jak najbardziej odpowiednia książka. Dla osób szukających rozrywki w psychodelikach będzie ona mało zrozumiała.
Ta książka wymaga otwartego umysłu i zrozumienia na elementarnym poziomie otaczającej nas rzeczywistości. Czytelnicy, którzy nie posiadają tej cechy, będą odczytywać "Doświadczenie psychodeliczne" jako bełkot. Widać to zresztą po opiniach na temat tej książki.
PS. Pozdrawiam serdecznie czytających:)

Dla osób szukających mistyki i transcendencji w psychodelikach będzie to jak najbardziej odpowiednia książka. Dla osób szukających rozrywki w psychodelikach będzie ona mało zrozumiała.
Ta książka wymaga otwartego umysłu i zrozumienia na elementarnym poziomie otaczającej nas rzeczywistości. Czytelnicy, którzy nie posiadają tej cechy, będą odczytywać "Doświadczenie...

Nieudolne mieszanie buddyzmu z doświadczeniami psychodelicznymi. Szukałem poradnika przed pierwszym tripem i niestety natrafiłem na tą książkę. Chat gpt udzielił mi bardziej praktycznych wskazówek. Nie polecam.

Nieudolne mieszanie buddyzmu z doświadczeniami psychodelicznymi. Szukałem poradnika przed pierwszym tripem i niestety natrafiłem na tą książkę. Chat gpt udzielił mi bardziej praktycznych wskazówek. Nie polecam.

Nie mogę wyjść ze zdziwienia, jak profesorowie tak renomowanej uczelni mogli stworzyć tak anty-naukowe „dzieło”. Napisane w newage’owo-pseudonaukowo-ezoterycznym tonie „Doświadczenie Psychodeliczne” przepełnione jest stwierdzeniami szkodliwymi, nieuzasadnionymi, śmiesznymi. Można złapać się za głowę.

Nie mogę wyjść ze zdziwienia, jak profesorowie tak renomowanej uczelni mogli stworzyć tak anty-naukowe „dzieło”. Napisane w newage’owo-pseudonaukowo-ezoterycznym tonie „Doświadczenie Psychodeliczne” przepełnione jest stwierdzeniami szkodliwymi, nieuzasadnionymi, śmiesznymi. Można złapać się za głowę.

W dzisiejszych czasach sformułowanie “doświadczenie psychodeliczne” jest czymś zakazanym i kojarzy się z narkotykami, a więc czymś złym. Ale nie zawsze tak było.

Ze wstępu tej przedziwnej książki dowiemy się, że w latach ‘50 nad substancjami psychodelicznymi prowadzono badania psychiatryczne o obiecujących rezultatach. Te pozytywne efekty niestety przełożyły się na poważne konsekwencje.

Powstała kontrkultura, która w latach ’60 i ’70 zaczęła się rozwijać. Ale Stany Zjednoczone nie mogły dopuścić do rozwoju pacyfistycznego nurtu w kraju pochłoniętym wojną w Wietnamie. Nixon nie tylko zakazał różnych substancji, ale także promował dezinformację nakładając na psychodeliki stygmę złego narkotyku.

🍄 Zmiana kierunku wiatru

Dzisiaj powoli sytuacja się odwraca. Powracają kliniczne badania nad psychodelikami, książki o jej rezultatach, a nawet filmy (Netflix) o historii z lat ‘50 i ‘60, kiedy współczesny Zachód odkrywał te substancje. Warto wiedzieć, że one pierwotnie były wykorzystywane np. przez szamanów do obrzędów rytualnych (i nadal zresztą są).

W momencie wydania tej książki, psychodeliki były dostępne wszystkim i właściwie od ręki. Jednak obcowanie z nimi wymagało nieco przygotowania. Do osiągnięcia pozytywnych efektów należało nie tylko się odpowiednio nastawić, ale najlepiej mieć także opiekuna, który pokieruje osobą w trakcie fazy.

Doświadczenie psychodeliczne napisane przez trzech autorów: Metznera, Alperta i oczywiście ojca amerykańskich psychodelików, czyli lekarza i naukowca o nazwisku Timothy Leary, miało służyć jako pomoc dla chętnych na taki eksperyment.

🍄 Praktyczne wskazówki

Wstęp tej książki to krótkie wprowadzenie do historii, o której wspominałam wyżej. Natomiast w części merytorycznej autorzy opisują czego się można spodziewać będąc pod wpływem tych substancji. Dają praktyczne wskazówki, jak interpretować to, co dzieje się w głowie. Doświadczenie psychodeliczne miało być podręcznikiem “ceremonii”, czyli praktycznym przewodnikiem po etapach haju.

Do wyjaśnienia pewnych stanów autorzy używają pojęć z buddyzmu (Tybetańska Księga Umarłych). Autor wstępu sugeruje, że być może, gdyby Leary i koledzy mieli więcej czasu, to wymyśliliby inny system pojęciowy, co moim zdaniem bardzo by się przysłużyło przyswajalności książki. Buddyzm może stwarzać barierę sugerując, że bez otoczki tej nieco abstrakcyjnej dla Europejczyków religii, nie da się wejść w psychonautykę. A to nieprawda.

🍄 Magiczna szuria

Zniechęcać do eksperymentowania i książki może uwznioślony język i pojęcia typu “świetlista jasność” czy “przejrzyste światło”. Są tak abstrakcyjne, że trudno je sobie wyobrazić zanim wejdzie się w odpowiedni stan. Brzmią trochę jak magiczna szuria. Ale rozumiem też, że trudno było wymyślić inne skojarzenia, skoro te w pewien sposób mogą przybliżać odczucia.

Niektóre porównania użyte przez autorów są interesujące. Np. te, że w pewnym stadium ma się poczucie jakby “każda komórka ciała uczestniczyła w orgii”. Może to też kwestia tłumaczenia, któremu nie ufam, bo w ogóle to wydanie jest fatalnie zredagowane i rzutowało to na mój odbiór całości.

Mimo to jest w tej książce kilka cennych wskazówek. Autorzy bardzo często powtarzają, że należy puścić wolno swoje emocje i nie skupiać się nad tym co przynosi świadomość, a już na pewno nie na rzeczach złych. Należy skupiać się na białym świetle. Faktycznie, tego typu wizualizacje mogą pomóc, choć trudno tak naprawdę zrozumieć, co właściwie oznacza “odpuścić”.

🍄 Profesjonalizm

Na pewno czuć, że autorzy chcieli pokazać swoją profesjonalną i odpowiedzialną postawę wobec tego doświadczenia. Jest tu sporo fachowej terminologii buddyjskiej i porównań do tej religii. A jednak, ja odebrałam większą część tej książki trochę jako zbiór pierdołów, które mogą do eksperymentowania zniechęcić, bądź wprowadzić w błędną wizję. Na pewno nie nadaje się to na podręcznik do fazy, a już na pewno, nie dla początkujących. Chyba że ktoś takie orientalne odniesienia lubi.

Tylko jeden fragment książki jest prawdziwie przydatny. Jest to część techniczna, w której informacje przybliżają to, czego można się po psychodelikach spodziewać. Autorzy skupiają się w niej na szczegółach, jak czas wejścia fazy, długość jej trwania, efekty uboczne, zagrożenia czy dawkowanie.

Tam opisują także cechy psychiczne osób, które zdecydowanie nie powinny brać psychodelików oraz osób, które nadają się na przewodników.

🍄 Można, ale nie trzeba

Osobom zainteresowanym psychonautyką nie poleciłabym tej książki jako wprowadzenia. Doświadczenie psychodeliczne jest książka specyficzną, nieco przestarzałą, odkrywającą tylko fragment możliwości, które dają tego typu substancje. I jest to fragment specyficzny, oparty o aparat pojęciowy abstrakcyjnej religii i tylko jeden z możliwych celów – osiągniecie wyższych stanów medytacji prowadzących do uleczenia ducha/wyzwolenia.

A są jeszcze inne cele, np. relaks bez potrzeby medytacji. O tym książka wspomina tylko w kilku zdaniach, że można. Ale nie wdaje się w szczegóły, jak to osiągnąć. Ta niepełność oraz odniesienia do buddyzmu, to jej największe słabości, ale nie ma się co dziwić. Leary i koledzy byli prekursorami i napisali ją w 1964 roku, od tamtego czasu wiele się zmieniło.

W dzisiejszych czasach sformułowanie “doświadczenie psychodeliczne” jest czymś zakazanym i kojarzy się z narkotykami, a więc czymś złym. Ale nie zawsze tak było.

Ze wstępu tej przedziwnej książki dowiemy się, że w latach ‘50 nad substancjami psychodelicznymi prowadzono badania psychiatryczne o obiecujących rezultatach. Te pozytywne efekty niestety przełożyły się na...

Na końcu książki są tłumaczenia Bardo Tybetańskiej księgi umarłych. Opiekun (szaman) czyta te teksty podróżnikowi, żeby łatwiej mu było przeżyć śmierć ego i osiągnąć oświecenie, zamiast uciekać w halucynacje. Szacunek dla mądrych ludzi, którzy przetłumaczyli te teksty. Dobra ksiażka, która może pomóc uniknąć bad tripa. Pozycja obowiązkowa dla fanów psychodelików. Miejmy nadzieję że wkrótce psychiatrzy znów zaczną leczyć tymi cudownymi substancjami.

Na końcu książki są tłumaczenia Bardo Tybetańskiej księgi umarłych. Opiekun (szaman) czyta te teksty podróżnikowi, żeby łatwiej mu było przeżyć śmierć ego i osiągnąć oświecenie, zamiast uciekać w halucynacje. Szacunek dla mądrych ludzi, którzy przetłumaczyli te teksty. Dobra ksiażka, która może pomóc uniknąć bad tripa. Pozycja obowiązkowa dla fanów psychodelików. Miejmy...

myślę, że należy zacząć od "Tybetańskiej Księgi Umarłych"

myślę, że należy zacząć od "Tybetańskiej Księgi Umarłych"

Zdecydowanie bardziej przystępna i zrozumiała dla osób, które brały choć raz w życiu jakieś psychodeliki (w celu mistycznym, a nie rozrywkowym). Polecam przeczytać przed i po pierwszym doświadczeniu ❤️

Zdecydowanie bardziej przystępna i zrozumiała dla osób, które brały choć raz w życiu jakieś psychodeliki (w celu mistycznym, a nie rozrywkowym). Polecam przeczytać przed i po pierwszym doświadczeniu ❤️

Profesor Timothy Leary to interesująca osoba świata psychodelicznego, dlatego sięgnąłem po tę książkę spod jego pióra. Niestety zawiodłem się kompletnie. Podchodziłem do niej 2 razy, za pierwszym przez nią nie przebrnąłem, odłożyłem na kiedyś, żeby przeczytać ją uważniej. Po przebrnięciu odebrałem ją jako przypadkową kombinację filozoficzno-mistycznych pojęć próbującą zuniwersalizować doświadczenia psychodeliczne. Co do jej wartości podręcznikowych jako przewodnik po 'tripie' nie wypowiem się, bo nie próbowałem, ale wydaje mi się, że jeżeli kiedyś miałbym sięgnąć po substancję psychodeliczną, to nie chciałbym sugerować się tą książką.

Profesor Timothy Leary to interesująca osoba świata psychodelicznego, dlatego sięgnąłem po tę książkę spod jego pióra. Niestety zawiodłem się kompletnie. Podchodziłem do niej 2 razy, za pierwszym przez nią nie przebrnąłem, odłożyłem na kiedyś, żeby przeczytać ją uważniej. Po przebrnięciu odebrałem ją jako przypadkową kombinację filozoficzno-mistycznych pojęć próbującą...

Przyjemnie wydana i stosunkowo krótka oraz spójnie złożona. Zdecydowanie trudna w odbiorze, zwłaszcza osobie niewtajemniczonej w żaden etap bardo. Dla osób zaznajomionych z tematem, pewnie łatwiejsza w przyswajaniu, lecz dla mnie była zdecydowanie za trudna, by w całości z łatwością ją zrozumieć. Cieszę się, że ją przeczytałem, dodatkowo na plus warto docenić kunszt tłumaczącego tak trudny tekst.

Przyjemnie wydana i stosunkowo krótka oraz spójnie złożona. Zdecydowanie trudna w odbiorze, zwłaszcza osobie niewtajemniczonej w żaden etap bardo. Dla osób zaznajomionych z tematem, pewnie łatwiejsza w przyswajaniu, lecz dla mnie była zdecydowanie za trudna, by w całości z łatwością ją zrozumieć. Cieszę się, że ją przeczytałem, dodatkowo na plus warto docenić kunszt...

Przeczytawszy przedmowę, która przedstawia zawarte w książce treści bardzo sceptycznie, nastawiałem się na przebrnęcie przez instrukcję z dużym dystansem i wygrzebując najwyżej kilki wartych uwagi informacji, ewentualnie świadectwo kultury. Nic bardziej mylnego - to istotnie instrukcja, zbudowana naprawdę rzetelnie i zgrabnie. Autor przedmowy zarzucał jej np. iż porównanie sesji do trzech bardo zostało przeprowadzone niejako na siłę, z czym jednak zupełnie się nie zgadzam - myślę, że po prostu trzeba mieć odpowiednie tło i doświadczenie, żeby to poczuć zrozumieć ;)

Przeczytawszy przedmowę, która przedstawia zawarte w książce treści bardzo sceptycznie, nastawiałem się na przebrnęcie przez instrukcję z dużym dystansem i wygrzebując najwyżej kilki wartych uwagi informacji, ewentualnie świadectwo kultury. Nic bardziej mylnego - to istotnie instrukcja, zbudowana naprawdę rzetelnie i zgrabnie. Autor przedmowy zarzucał jej np. iż porównanie...