Dziedzictwo

Druga części przygód Adama Floriańskiego z cyklu genealogia opisująca rozwiązywanie spraw poprzez drzewa genealogiczne. Książka niezbyt długa którą czyta się bardzo szybko. Znani już z pierwszej części postacie próbują rozwiązać zagadki dziejące się w Sadowne. Wszystko się łączy na końcu choć nie wszystkie zagadki zostają rozwiązane. Taka książka do poczytania w pociągu. Łatwa, krótka i przyjemna.

Druga części przygód Adama Floriańskiego z cyklu genealogia opisująca rozwiązywanie spraw poprzez drzewa genealogiczne. Książka niezbyt długa którą czyta się bardzo szybko. Znani już z pierwszej części postacie próbują rozwiązać zagadki dziejące się w Sadowne. Wszystko się łączy na końcu choć nie wszystkie zagadki zostają rozwiązane. Taka książka do poczytania w pociągu....

"Dziedzictwo", choć to druga w kolejności po "Cieniu" i przed "Długiem" -to przeze mnie przeczytana jako trzecia książką Grzegorza Gołębiowskiego. Bardzo rozbudowana warstwa genealogiczna, spajająca - obok głównych postaci - wszystkie trzy pozycje. Wątek genealogiczny na tyle mnie zafrapował, że zainteresowałam się zbudowaniem własnego drzewa genealogicznego (zatem misja popularyzowania genealogii - jeśli taki był jeden z zamysłów Autora - udana). Warstwa sensacyjna dobra, lecz w kolejnej książce Gołębiowskiego oczekuję czegoś więcej, w większym tempie. Czytałam nieco dłużej niż poprzednie dwie, choć objętość książki podobna (zdecydowanie, wszystkie są dla mnie za krótkie :) ). Już kupiłam kolejną: "Rodzinny sekret" - ciekawa jej jestem a to chyba najlepsza rekomendacja dla Autora.

"Dziedzictwo", choć to druga w kolejności po "Cieniu" i przed "Długiem" -to przeze mnie przeczytana jako trzecia książką Grzegorza Gołębiowskiego. Bardzo rozbudowana warstwa genealogiczna, spajająca - obok głównych postaci - wszystkie trzy pozycje. Wątek genealogiczny na tyle mnie zafrapował, że zainteresowałam się zbudowaniem własnego drzewa genealogicznego (zatem misja...

To nie jest głupia książka. Pewnie drażnią niektórych wypowiadane przez bohaterów kwestie polityczne i stąd te dziwne komentarze i oceny. Może miejscami niepotrzebnie Autor nawiązuje do dzisiejszych realiów, ale fabuła, szczególnie w wątku genealogicznym naprawdę wciągająca. Kustosz sadowieński i jego historie były super.

To nie jest głupia książka. Pewnie drażnią niektórych wypowiadane przez bohaterów kwestie polityczne i stąd te dziwne komentarze i oceny. Może miejscami niepotrzebnie Autor nawiązuje do dzisiejszych realiów, ale fabuła, szczególnie w wątku genealogicznym naprawdę wciągająca. Kustosz sadowieński i jego historie były super.

Książkę przeczytałem, bo sam zajmuję się badaniami genealogicznymi i chciałem zobaczyć, jak udało się autorowi wpleść wątki genealogiczne do literatury kryminalnej. Niestety, "dzieło" Pana Gołębiowskiego oceniam bardzo nisko.

W "Dziedzictwie" jest tyle głupoty, że sam nie wiem od czego zacząć. Floriański ma jakieś prorocze sny, które nakierowują go na właściwy trop w poszukiwaniach; policjant umawia się na rozmowę z kobietą w kawiarni i ustalają, że znakiem rozpoznawczym będzie trzymana przez niego gazeta Newsweek - jak na jakimś konspiracyjnym spotkaniu dwóch szpiegów; główni bohaterowie mają wrodzone umiejętności psychoanalityczne - parę chwil wystarczy, żeby zlustrowali nowo poznaną osobę na wylot.
Szczególnie irytuje , że autor stara się przedstawić swoje poglądy na świat, wkładając je w usta swoich bohaterów. Mamy więc znaną kwestię "z wyrokami sądów nie powinno się dyskutować"; mamy krytykę "lęku" przed imigrantami; mamy wreszcie wypaczony obraz polskiej wsi, gdzie ksiądz mówi wiernym na kogo mają głosować. Do tego nie odmawia sobie krytyki rządzącej partii - oczywiście nie wymienionej z nazwy.
Główni bohaterowie są przerysowani, nudni i wyjątkowo irytujący. Mają po trzydzieści kilka lat, a zachowują się jak pięćdziesięciolatkowie. Trudno mieć do nich sympatię.
Oprócz nawiązań politycznych autor musiał też poruszyć kwestię - będącą na czasie - przemocy wobec kobiet. Sposób w jaki to robi jest wyjątkowo żałosny. Floriański flirtuje z recepcjonistką w hotelu, przez co jej chłopak ma do niej pretensje - dla Floriańskiego jest to już powód, żeby podejrzewać, że chłopak mógłby jej przywalić, i postanawia bacznie obserwować, czy na twarzy dziewczyny nie pojawią się jakieś siniaki.
Autor nie pisze zbyt ładnie, nie umie konstruować dialogów,, nie ma pomysłu na jakieś "zwroty akcji" wszystko dzieje się samo z siebie.
Reasumując: książka słaba, szkoda czasu na nią.

Książkę przeczytałem, bo sam zajmuję się badaniami genealogicznymi i chciałem zobaczyć, jak udało się autorowi wpleść wątki genealogiczne do literatury kryminalnej. Niestety, "dzieło" Pana Gołębiowskiego oceniam bardzo nisko.

W "Dziedzictwie" jest tyle głupoty, że sam nie wiem od czego zacząć. Floriański ma jakieś prorocze sny, które nakierowują go na właściwy trop w...

Przyjemna lektura z zagadką, którą można próbować samemu rozwiązać (nie lubię kryminałów, gdzie od początku wiadomo "kto zabił"). Przy okazji sporo cennych informacji o tym, jak wygląda poszukiwanie przodków i budowanie drzewa genealogicznego. Czasem Autor za bardzo zapędza się w dzieleniu swoją wiedzą na tematy niekoniecznie istotne dla właściwego wątku.

Przyjemna lektura z zagadką, którą można próbować samemu rozwiązać (nie lubię kryminałów, gdzie od początku wiadomo "kto zabił"). Przy okazji sporo cennych informacji o tym, jak wygląda poszukiwanie przodków i budowanie drzewa genealogicznego. Czasem Autor za bardzo zapędza się w dzieleniu swoją wiedzą na tematy niekoniecznie istotne dla właściwego wątku.

Kiedyś był Pan Tomasz - historyk sztuki i detektyw w jednym szukający zaginionych skarbów, bardziej znany jako Pan Samochodzik. Dziś jest Adam Floriański, historyk i genealog z zamiłowania, który szukając przodków na zlecenie lubi wpakować się w wir niebezpiecznych wydarzeń.

W drugiej części cyklu Grzegorza Gołębiowskiego czytelnik wraz z głównymi bohaterami trafia do świata polityki - poznaje ambitnego gracza mającego własną wizję państwa idealnego, który szykuje się do kampanii wyborczej, a także zgłębia dzieje małego mazowieckiego miasteczka i skomplikowane losy jego mieszkańców.

Jak na powieść kryminalną przystało w "Dziedzictwie" jest trup, są niewyjaśnione tajemnice, ludzie, którym zależy żeby nie grzebać w przeszłości i młody historyk, który szuka tam, gdzie nie powinien (choć sam jeszcze o tym nie wie).

To co wyróżnia powieść na tle innych kryminałów, a dla mnie stanowi ogromny plus, to fakt, że mocno dotyka historii, dzieje się w świecie archiwów, bibliotek i starych dokumentów. Dodatkową przyjemność sprawiło mi poruszanie się bohaterów po bliskich mi okolicach, miejscach które znam i które miło było odwiedzić również na kartach książki.

To moje drugie spotkanie z postaciami stworzonymi przez Autora, bardziej wciągające i na pewno nie ostatnie (szykuje się 3 część). Oprócz mile spędzonego czasu dostałam w pakiecie coś jeszcze – ogromną chęć poznania własnych korzeni. Pewnie każdy przynajmniej raz w życiu doświadczył tego uczucia i zaczynał szukać, często niestety po omacku i bezskutecznie. Gwarantuję, że po lekturze „Dziedzictwa” to uczucie pojawi się ponownie, ale tym razem będzie inaczej – Autor jako pasjonat genealogii nie tylko obudzi w czytelniku ciekawość, ale dzięki przemyconym w tekście wskazówkom podpowie również, jak ją zaspokoić, czyli gdzie szukać. I to mi się podoba :) Połączenie przyjemnego z pożytecznym, które u mnie rozpoczęło buszowanie po Internecie oraz wiele interesujących rozmów z pozostałymi członkami rodziny.

Czekam na kolejne genealogiczne zagadki, na które natrafią Adam i Anna. Niech tylko Adaś nabierze nieco pazura… ;)

Kiedyś był Pan Tomasz - historyk sztuki i detektyw w jednym szukający zaginionych skarbów, bardziej znany jako Pan Samochodzik. Dziś jest Adam Floriański, historyk i genealog z zamiłowania, który szukając przodków na zlecenie lubi wpakować się w wir niebezpiecznych wydarzeń.

W drugiej części cyklu Grzegorza Gołębiowskiego czytelnik wraz z głównymi bohaterami trafia do...

Dość słaba pozycja, moco naiwna, płytka fabułka. Bohater dostał zlecenie, pojechał, przejrzał, wpadł na innych bohaterów przez przypadek (autor chyba nie wiedział jak ich inteligentnie wpleść, więc ich po prostu postawił na drodze) i koniec historii. Napisane w sposób szkolny, poprawnie, byle szybciutko do końca.

Dość słaba pozycja, moco naiwna, płytka fabułka. Bohater dostał zlecenie, pojechał, przejrzał, wpadł na innych bohaterów przez przypadek (autor chyba nie wiedział jak ich inteligentnie wpleść, więc ich po prostu postawił na drodze) i koniec historii. Napisane w sposób szkolny, poprawnie, byle szybciutko do końca.

https://ksiazkoholiczka22.blogspot.com/2019/07/dziedzictwo-grzegorz-goebiowski.html

https://ksiazkoholiczka22.blogspot.com/2019/07/dziedzictwo-grzegorz-goebiowski.html

Całkiem przyjemna książka z wciągającą historią. Nie spodziewałem się po niej zbyt wiele i muszę przyznać, że jestem pozytywnie zaskoczony.

Całkiem przyjemna książka z wciągającą historią. Nie spodziewałem się po niej zbyt wiele i muszę przyznać, że jestem pozytywnie zaskoczony.

Zdecydowanie bardziej wciągająca niż tom pierwszy. Intryga zgrabna. Tajemnice zawsze mają tendencje, by wypływać na powierzchnie w najmniej oczekiwanym momencie. Tylko nie zakończono wątku Johna Smitha:)

Zdecydowanie bardziej wciągająca niż tom pierwszy. Intryga zgrabna. Tajemnice zawsze mają tendencje, by wypływać na powierzchnie w najmniej oczekiwanym momencie. Tylko nie zakończono wątku Johna Smitha:)