Relacje rzymsko-irańskie to jeden z moich ulubionych tematów i nie ukrywam, że z wielkim zainteresowaniem zabrałem się do lektury tej książki, którą dopiero po roku od jej wydania udało mi się zdobyć. Po przeczytaniu "Signa Recepta" uczucia mam jednak mieszane.

Jeśli idzie o kwestie stricte historyczne, to książka jest naprawdę dobra. Relacje między Rzymem a Partią i kontekst zawarcia układu pokojowego między Augustem a Fraatesem IV są należycie pokazane. Dobrze, że Autor zajął się też materialnym zagadnieniem znaków legionowych (jaka jest ich typologia i co w istocie oznaczały) oraz przyjrzał się szczegółowym kwestiom takim jak choćby problem jeńców rzymskich w Partii. Kryśkiewicz należycie wskazał też na skutki, jakie odzyskanie sztandarów legionowych miało dla nowego porządku wprowadzonego w Rzymie przez Augusta.

W rozdziale trzecim przeszło dwadzieścia stron poświęcone zostało problemowi obecności tematu partyjskiego w poezji augustowskiej. W moim odczuciu trudno o ciekawszy temat! Ale niestety: ta partia pracy jest bardzo słaba. Mimo zebrania całkiem sensownej literatury przedmiotu Autor w zasadzie ograniczył się do przytoczenia odnośnych fragmentów poetyckich bez właściwej analizy. Co gorsza wyliczenie to nie obejmuje w istocie fragmentów poświęconych stricte kommemoracji sukcesu odniesionego w roku 20 p.n.e. (choć to sugeruje tytuł podrozdziału!),ale przedstawia wszystkie niemal passusy odnoszące się do spraw partyjskich u Wergiliusza, Horacego, Propercjusza i Owidiusza. O ile więc wcześniejsze części książki mają naukowy i analityczny charakter, to sekcja poświęcona poezji wyraźnie im nie dorównuje.

Na wzmiankę zasługuje też język, którym posługuje się Autor. Jest to najbardziej dziwaczna polszczyzna, z jaką miałem do czynienia w jakiejkolwiek książce. Niestety obniża to wartość pracy. Na każdej stronie znaleźć można niepasujące stylem do charakteru pracy passusy o niepotrzebnej zawiłości i rażące liczbą zbędnych wtrąceń, niezręcznych połączeń wyrazowych oraz niespodziewanych archaizmów. Korekta nie poprawiła w książce bardzo wielu ewidentnych błędów składniowych i frazeologicznych. Lektura książki jest przez to znacznie utrudniona.

Nie chcę jednak, by moja recenzja miała wydźwięk negatywny. Jest to solidna publikacja oparta o bardzo dobrą bibliografię i wzbogacona o bardzo dobry materiał ilustracyjny. Z perspektywy historyka zasługiwałaby na pewno na jeszcze wyższą ocenę. Filolog musi jednak zwrócić uwagę na zdecydowanie niewystarczające opracowanie wątków literackich oraz niedostatki stylistyczne całej narracji.

Tomasz Babnis

P.S.
W czasopiśmie "Classica Cracoviensia" opublikowałem obszerny artykuł poświęcony ściśle problematyce odniesień do traktatu rzymsko-partyjskiego w roku 20 p.n.e. w poezji augustowskiej. Odnoszę wrażenie, że ten tekst lepiej niż podrozdział "Signa Recepta" prezentuje problemy związane z upamiętnieniem tego sukcesu dyplomatycznego przez poetów rzymskich.
https://www.academia.edu/36850002/Augustan_Poets_on_the_Roman-Parthian_Treaty_of_20_BC_Classica_Cracoviensia_XX_2017_s._5-44_

Relacje rzymsko-irańskie to jeden z moich ulubionych tematów i nie ukrywam, że z wielkim zainteresowaniem zabrałem się do lektury tej książki, którą dopiero po roku od jej wydania udało mi się zdobyć. Po przeczytaniu "Signa Recepta" uczucia mam jednak mieszane.

Jeśli idzie o kwestie stricte historyczne, to książka jest naprawdę dobra. Relacje między Rzymem a Partią i...