Star Wars: Klasyczne opowieści #4

Jak zwykle kolejna z serii na wysokim poziomie. Potem wprowadzenie do Empire Strikes Back to już w ogóle truskawka na torcie 😇 Polecam śmiało wszystkim fanom uniwersum SW!

Jak zwykle kolejna z serii na wysokim poziomie. Potem wprowadzenie do Empire Strikes Back to już w ogóle truskawka na torcie 😇 Polecam śmiało wszystkim fanom uniwersum SW!

Pokaż mimo to

Komiks zawiera dość satysfakcjonujący finał potyczek Rebelii z rodem Tagge w którym Vader pełni rolę trzeciej strony.

Później jest dziwaczna historia o istocie z innej galaktyki.

W trzeciej części mamy połowę komiksowej wersji "Imperium kontratakuje".

Kompozycja tomu jest więc dość nieudana i trudno oceniać tom jako całość. Trzy "części" mają inny klimat, inną kreskę. Mamy finał dłuższej historii, historię zmieszczoną w jednym zeszycie, która jest trochę psychodeliczna i wstęp do finału "Imperium kontratakuje".

Choć ogólnie komiksy mi się podobały.

Komiks zawiera dość satysfakcjonujący finał potyczek Rebelii z rodem Tagge w którym Vader pełni rolę trzeciej strony.

Później jest dziwaczna historia o istocie z innej galaktyki.

W trzeciej części mamy połowę komiksowej wersji "Imperium kontratakuje".

Kompozycja tomu jest więc dość nieudana i trudno oceniać tom jako całość. Trzy "części" mają inny klimat, inną kreskę....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Koniec pewnego etapu. Dostajemy tu zakończenie poprzedniej historii, parę krótszych opowieści, a także początek komiksowej adaptacji filmu „Imperium kontratakuje”.

Parozeszytowe dokończenie opowieści z poprzedniego tomu nie jest może specjalnie oryginalne, ale pojawia się parę ciekawych pomysłów. Poza znanym już baronem Taggem, na scenę wchodzi jego brat – szalony naukowiec, dla którego ludzkie życie niewiele znaczy. Jest to dosyć oklepany typ postaci, ale tutaj wprowadza pewną różnorodność, szczególnie na tle barona skupionego bardziej na militariach. Przy tej okazji pojawia się nowa tajna broń – cieszy mnie, że jest to coś trochę bardziej pomysłowego niż kolejna wariacja na temat Gwiazdy Śmierci, czego już w nadmiarze dostaliśmy w utworach z dwóch kolejnych kanonów. Podobało mi się też jak bohaterowie na Tatooine zyskują dosyć nieoczekiwanych sprzymierzeńców. Całkiem widowiskowe były też sceny przygód Luke’a Skywalkera w przestrzeni kosmicznej.

Następnie dostajemy historię stanowiącą swego rodzaju konsekwencję poprzedniej opowieści. Bohaterowie muszą rywalizować z lordem Vaderem o względy nowych potencjalnych sojuszników. Ciekawie obserwowało się protagonistów muszących tolerować Vadera – szkoda, że niestety nie obfitowało to żadnymi błyskotliwymi scenami interakcji czy dialogami. Czytelnicy znający sekret lorda Vader mogą też być zaskoczeni, czemu nie znalazł się tam moment na bardziej szczerą rozmowę z Lukiem, chociaż pojawia się tu scena efektownego pojedynku między tymi bohaterami – moim zdaniem bardziej efektowna niż walki tych postaci w filmach. Szkoda też, że nowa pozornie niejednoznaczna moralnie postać została dosyć spłycona.

Za rysunki w tej części tomu odpowiada ponownie Carmine Infantino wspomagany przez Boba Wiacka i Gene’a Daya. Tym razem stała się rzecz dziwna – postacie stały się bardziej podobne do swoich filmowych wersji, ale niestety proporcje zostały zaburzone i dochodzi do niezamierzonych deformacji.

Zaraz po tym następuje króciutka historia, w której Luke Skywalker i księżniczka Leia trafiają na pokład dziwacznego statku kosmicznego. Duży plus dla scenarzysty za pewną odwagę – starał się poszerzyć uniwersum „Gwiezdnych Wojen” o dosyć nietypowe elementy. Historia statku i jego ostatniego żywego pasażera jest naprawdę interesującym konceptem i mogłaby być materiałem na świetne opowiadanie science-fiction. Szkoda jednak, że niestety tak średnio pasuje do reszty uniwersum i pomysł nie zostanie już najprawdopodobniej wykorzystany. Tutaj rysują Michael Goldin i Terry Austin. Świetnie wychodzi im scenografia – szczególne wrażenie robi wymyślny statek kosmiczny. Szkoda, że niestety postacie wyglądają tu dosyć nienaturalnie.

Tom kończą cztery pierwsze zeszyty komiksowej wersji filmu „Imperium kontratakuje”. Moim zdaniem dosyć dziwnym pomysłem było rozdzielanie tej historii na dwa tomy. Sam zarys fabuły jest równie dobry, co w filmowym oryginale. Niestety tutaj twórcy mieli trochę związane ręce – nie mogli pokazać wielu stworów znanych z filmu i tak czytelnik widzi jedynie małe urywki jak łapa czy zęby. Przy tym rysunki Ala Williamsona i Carlos Garzona zawodzą – bitwa o Hoth nie jest w ogóle spektakularna, a wszystkie sceny są zbyt ciemne. Przy czym ciekawostką może być Yoda wyglądający troszkę inaczej niż filmowa wersja.

Podsumowując, fabularnie jest równie średnio co zawsze –jest wiele naiwności i niezamierzonego komizmu, ale przy okazji przewija się parę ciekawych motywów. Szkoda tylko, że rysunki są słabsze niż zazwyczaj.

Koniec pewnego etapu. Dostajemy tu zakończenie poprzedniej historii, parę krótszych opowieści, a także początek komiksowej adaptacji filmu „Imperium kontratakuje”.

Parozeszytowe dokończenie opowieści z poprzedniego tomu nie jest może specjalnie oryginalne, ale pojawia się parę ciekawych pomysłów. Poza znanym już baronem Taggem, na scenę wchodzi jego brat – szalony...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lekka książka na jesienny wieczór, typowe czytadło dla zabicia czasu.

Lekka książka na jesienny wieczór, typowe czytadło dla zabicia czasu.

Pokaż mimo to