Dobra monografia o trzech autorach polsko-łacińskich, których nauka dotychczas głównie krytykowała i o których badacze literatury nie mieli najlepszego zdania. Miechowita, Decjusz oraz Wapowski to trzej kronikarze piszący w pierwszej połowie XVI wieku swoje łacińskie dzieła historyczne. Autorce bardzo dobrze udało się przybliżyć te trzy postacie, wskazać na ich przynależność do międzynarodowego kręgu cywilizacji odrodzeniowej, podkreślić ich rolę dla późniejszego rozwoju polskiej historiografii. Ładnie zostały też zaprezentowane literackie środki obrazowania, dzięki którym można między wspomnianą trójką zarysować pewne istotne różnice. Recepcja renesansowej teorii historiografii jest dobrze dostrzegalna w tekstach Miechowity, Decjusza oraz Wapowskiego, co dowodzi, że piszący za czasów Zygmunta Starego historycy byli świadomymi uczestnikami ówczesnej cywilizacji europejskiej i że XVI-wieczna Polska nie pozostawała wcale w tyle za innymi krajami naszego kontynentu.

Tomasz Babnis

Dobra monografia o trzech autorach polsko-łacińskich, których nauka dotychczas głównie krytykowała i o których badacze literatury nie mieli najlepszego zdania. Miechowita, Decjusz oraz Wapowski to trzej kronikarze piszący w pierwszej połowie XVI wieku swoje łacińskie dzieła historyczne. Autorce bardzo dobrze udało się przybliżyć te trzy postacie, wskazać na ich...