Zbiór esejów napisanych do 2014 r. na temat Władimira Putina. Teksty są nierówne; niektóre mają charakter głęboko filozoficzny, inne publicystyczny. Książka jest trochę za gruba (318 stron) jak na taki temat, co wraz z przyjętą formułą zbioru esejów napisanych na przeciągu kilku lat powoduje nużącą momentami powtarzalność myśli. Jak przyznaje sam Dugin, tom jest "strumieniem świadomości" i zbiorem pisanych w różnej formule i bez z góry przyjętego planu przemyśleń.

Tym niemniej, powinna być to lektura obowiązkowa dla wszystkich polskich pseudointelektualistów i pismaków bredzących, jakoby prof. Dugin był kimś w rodzaju "Rasputina" na "dworze" Putina. Rosyjski filozof zachowuje tymczasem duży dystans wobec Putina, jest wobec niego bardzo krytyczny, wielokrotnie daje wyraz swojemu nim rozczarowaniu, balansuje na granicy krytycznego poparcia (jako najmniej szkodliwego z dostępnych wariantów, choć i tak zmierzającego ostatecznie do klęski) i otwartej opozycji. Ideał "propaństwowej", czy też "konstruktywnej" opozycji znajduje tu swojego wielkiego mistrza.

Putin to dla Dugina przywódca, który na początku swej pierwszej kadencji wykonał "obrót o 90 stopni" w stosunku do linii politycznej z czasów Jelcyna. Nie o 180 stopni, ale właśnie o 90. O ile Jelcyn prowadził Rosję w przepaść, to Putin zatrzymał się na jej krawędzi. Odmówił wykonania kroku dalej na liberalnej drodze prozachodniej transformacji, ale odmówił też wykonania kroku wstecz w kierunku rosyjskiego patriotyzmu.

Putin mieści się w teoretycznych ramach bezideowego europejskiego realizmu, takiego jakim definiowali go anglosascy teoretycy stosunków międzynarodowych. Jego zainteresowania ograniczają się do kwestii technicznych i materialnych, zamknięty jest jednak na perspektywę ideową. Jego formuła polityczna to "liberalizm+patriotyzm".

Wpisuje się w ten sposób w Gramsciański schemat "transformismo"; peryferyjnych dla światowego systemu kapitalistycznego krajów nieuregulowanych jeszcze w pełni przez zachodnią "egemonia culturale". Elity tych krajów inercyjnie opierają się presji hegemonicznej wywieranej na nie z zewnątrz i od wewnątrz - przez demoliberalną opozycję. Zarazem, pod wpływem presji hegemonicznej, stopniowo modernizują swoje kraje i społeczeństwa wedle matrycy demoliberalnej, w ten sposób przygotowując swój własny upadek.

Putin to według Dugina właśnie taki Gramsciański "cezar" starający się utrzymać przy władzy w kraju pozbawionym dotychczas w pełni wykształconych struktur zachodniej "egemonia" (społeczeństwa obywatelskiego, gospodarki wolnorynkowej etc.). By to sobie umożliwić, neutralizuje środowiska patriotyczne patriotycznym sztafażem, presję zachodnią zaś modernizacją na wzór zachodni. Gdy modernizacja ta zakończy się jednak powodzeniem, czas Putina dobiegnie końca. W Rosji poddanej zachodniej hegemoni i zmodernizowanej na zachodni sposób nie będzie już dla niego miejsca.

Zbiór esejów napisanych do 2014 r. na temat Władimira Putina. Teksty są nierówne; niektóre mają charakter głęboko filozoficzny, inne publicystyczny. Książka jest trochę za gruba (318 stron) jak na taki temat, co wraz z przyjętą formułą zbioru esejów napisanych na przeciągu kilku lat powoduje nużącą momentami powtarzalność myśli. Jak przyznaje sam Dugin, tom jest...