Co jeż przynosi nam na kolcach? Narzuca się odpowiedź, że wielkie jabłko, jednak Kiczor nie jest Antygoną i nie będę, naśladując Janusza Głowackiego, plasował go w Nowym Jorku. Kiczor jest poetą na wskroś rodzimym, silnie przywiązanym do polskich tradycji. Czy upływ czasu spowolnił poetę, zmącił jego spojrzenie, skoro pisze, że „sny także się starzeją”? Absolutnie nie! Choć obarczony nieodłącznym bagażem archetypów, nadal porusza się niezwykle żwawo i potrafi zaskoczyć czytelnika błyskotliwymi frazami.
(Jarosław Jabrzemski ze wstępu do książki)

Nigdy nie wiemy co chwycimy w dłonie. Po prostu wciągamy ręce w nieznane. Przed siebie, bez wcześniejszego rozpoznana terenu, przemyślenia nie jednego ruchu, a nawet kilku dalej. Ale tych przecież nie da się przewidzieć, Tak, jak nie potrafimy przewidzieć tego, co ujrzymy ,,Na kolcach jeża”. Może owoc, może natkniemy się na kolec, a może na całkiem co innego. Lecz czytając warto podjąć ryzyko, by razem z Janem Stanisławem Kiczorem wyciągnąć rękę w nieznane.
(Dawid Olejnik)