SPQR. Historia starożytnego Rzymu

Starożytność jakoś zawsze wydawała mi się bardzo atrakcyjną stroną ludzkości i kultury, ale jakoś nigdy nie kusiło mnie, by czytać na ten temat książki.
Tak było, dopóki nie dowiedziałem się o tej pozycji.
Przede wszystkim to jedna z najpiękniej wydanych książek, jaką w życiu widziałem. Niemal przypomina fragment marmuru zdobiącego niegdyś budynek senatu rzymskiego, wydaje się, że tkwi w niej jakaś skumulowana energia. Książka-świadek historii.
Co do treści...
Podobał mi się opisowy sposób podawania faktów. Nie jest to podręcznik historii z charakterystycznym technicznym językiem i formą narracyjną. Autorka, jako pasjonatka tematu, sprawnie i swobodnie wtajemnicza nas w świat starożytnego Rzymu, a nie wymienia następujące po sobie wydarzenia z zaspą nazwisk. Opisuje Rzym jako zjawisko, analizuje zachowanie i zapędy rzymian, które doprowadzały do kolejnych zmian. Zupełnie, jakby Rzym był żywym organizmem...
Plusem jest też to, że autorka ma swoje powody - i dzielnie je broni - by zacząć i skończyć swą historię w konkretnych miejscach na osi czasu, z konkretnymi wydarzeniami w tle.
Pisze o starożytności, jak o okresie w historii, ale również jako o miejscu i przymiotniku, który skupia w sobie charakterystyczne cechy.
Jednak pomimo tak serdecznego wstępu oceniam pozycję na 7, bo ósemka wydaje się nieadekwatna. Przed ostatnie rozdziały wydawały się mniej fascynujące.
Ciężko jest mi oceniać książki popularno-naukowe, ale uważam, że 7 to również dobra ocena! Porządna, solidna siódemka!
Kupiłem, przeczytałem, polecam!

Starożytność jakoś zawsze wydawała mi się bardzo atrakcyjną stroną ludzkości i kultury, ale jakoś nigdy nie kusiło mnie, by czytać na ten temat książki.
Tak było, dopóki nie dowiedziałem się o tej pozycji.
Przede wszystkim to jedna z najpiękniej wydanych książek, jaką w życiu widziałem. Niemal przypomina fragment marmuru zdobiącego niegdyś budynek senatu rzymskiego,...

"Rzym w dalszym ciągu kształtuje nasze wyobrażenia o świecie i o nas samych... mimo upływu dwóch tysięcy lat wciąż stanowi on fundament zachodniej kultury i polityki, tego, co piszemy, i sposobu, w jaki postrzegamy świat oraz nasze w nim miejsce."

Szalenie odpowiada mi sposób prowadzenia narracji przez Mary Beard, doskonale wyczuwa się najwyższy profesjonalizm, fantastyczną wiedzę, wyjątkową pasję, ale też, co dla mnie równie ważne, niezwykły szacunek wobec przeszłości i ludzkiego życia. Może dlatego, że nie patrzy okiem czystego historyka, a filologa klasycznego. W takie publikacje wnikam z ogromną przyjemnością, traktuję jako najlepszą rozrywkę intelektualną, nieustannie poszukuję nowych informacji i perspektyw, dokonuję analiz i wysuwam wnioski. Gdybym tak przystępnie miała prowadzoną w szkole historię, z pewnością przyjaźń z nią narodziłaby się dużo wcześniej i z większą intensywnością. Książkę czyta się nadzwyczaj przyjaźnie, odbiorca komfortowo czuje się w zgromadzonych danych, wnika w szczegółowe aspekty, a jednocześnie nie traci szerszego spojrzenia. Po tytuł może sięgnąć każdy, zarówno znawca poruszanych zagadnień, choć z pewnością dostrzeżenie niezagospodarowane historycznie przestrzenie, jak i ktoś mniej wykształcony w tym kierunku, lecz pragnący dowiedzieć się czegoś w atrakcyjnie prezentowanym kontekście, zwłaszcza w obszarze polityki i życia codziennego. Sposób na lepsze poznanie i zrozumienie Wiecznego Miasta, w którym, jak nigdzie indziej, przeszłość współtworzy spójną całość z teraźniejszością, przenika się w eleganckim i reprezentacyjnym stylu.

Za pośrednictwem książki podróżuję w czasie od połowy pierwszego wieku przed naszą erą do dwieście dwunastego roku. Cudownie odkrywam klasyczny świat, jednocześnie daleki i bliski mojemu postrzeganiu. Bogata, burzliwa i znacząca historia starożytnego Rzymu wyzwala wiele emocji, interpretacji i refleksji, chętnie wchodzę w każdą z tych sfer, często robię analogie do współczesności, pasjonuję się rozwinięciem pozornie drobnych wątków. Prześledzenie stopniowej ekspansji Rzymu z małej wioski na trzy kontynenty wzbudza podziw i szacunek, który bynajmniej nie jest pozbawiony dramatyzmu i krytycyzmu. Autorka naprostowuje powszechne przekłamania, nadinterpretacje i mity, przywołuje ich brzmienie do rozsądnych i uzasadnionych ram, chociaż nie ze wszystkim w pełni się zgadzam. W odbiorze materiału pomagają liczne ciekawostki, nikt inny jak Mary Beard nie potrafi opowiedzieć o nich na piśmie i w filmach, a także mapki, zdjęcia, rysunki, ryciny, szkice, obrazy, malowidła, portrety, posągi i drzewa rodowe. Bogactwo przypisów i starożytnych źródeł, przejrzystość kalendarium i przydatność indeksu. Do kompletu proponuję zapoznanie się z książką "Religie Rzymu. Historia", którą Mary Beard napisała wraz z Johnem Northem i Simon Price.

bookendorfina.pl

"Rzym w dalszym ciągu kształtuje nasze wyobrażenia o świecie i o nas samych... mimo upływu dwóch tysięcy lat wciąż stanowi on fundament zachodniej kultury i polityki, tego, co piszemy, i sposobu, w jaki postrzegamy świat oraz nasze w nim miejsce."

Szalenie odpowiada mi sposób prowadzenia narracji przez Mary Beard, doskonale wyczuwa się najwyższy profesjonalizm,...

Ciekawa pozycja czasem tendencyjna niemniej zaciekawia rożnymi punktami widzenia na jeden temat - temat Starożytnego Rzymu. Myślę, że dla kogoś kto nie jest znawcą tematu tak jak ja - ta książka wniesie sporo nowości.

Ciekawa pozycja czasem tendencyjna niemniej zaciekawia rożnymi punktami widzenia na jeden temat - temat Starożytnego Rzymu. Myślę, że dla kogoś kto nie jest znawcą tematu tak jak ja - ta książka wniesie sporo nowości.

Bez wątpienia nie jest to podręcznik do historii Imperium Rzymskiego. Autorka celowo stara się unikać zbyt wielu dat czy nazwisk (zdarza się jej nawet pisać np. "pewien polityk" czy "pewien dowódca"). Opowieść swą kończy na 212 r., tj. na nadaniu obywatelstwa rzymskiego wszystkim mieszkańcom Imperium, co ma stanowić niejako cezurę "rzymskości".

Książka to fascynująca opowieść o rozmaitych aspektach politycznych i społecznych powstania i rozwoju Imperium. Autorka częśto posługuje się wyciąganiem syntez i oglądem "z lotu ptaka" - z jednej strony dzieje 14 cesarzy opisano na kilkunastu stronach, bez wnikania w szczegóły, z drugiej strony zamieszczono liczne spostrzeżenia i opisy mechanizmów, których brakuje w dużo obszerniejszych publikacjach.

Wbrew niektórym pojawiającym się tutaj opiniom, mam wrażenie, że nie jest to jednak książka dla osób, które nie mają żadnego pojęcia o historii Rzymu i stąd chcą ją poznać - wydaje mi się, że bardzo trudno będzie podążyć wóczas za wywodami Autorki. Nie oznacza to wymogu jakiegoś profesjonalizmu - ale niezbędna jest przynajmniej podstawowa orientacja.

Bez wątpienia nie jest to podręcznik do historii Imperium Rzymskiego. Autorka celowo stara się unikać zbyt wielu dat czy nazwisk (zdarza się jej nawet pisać np. "pewien polityk" czy "pewien dowódca"). Opowieść swą kończy na 212 r., tj. na nadaniu obywatelstwa rzymskiego wszystkim mieszkańcom Imperium, co ma stanowić niejako cezurę "rzymskości".

Książka to fascynująca...

Spodziewałem się czegoś innego, mówiąc bardziej dosadnie „coś nie pykło”.

Ja chyba chciałem gawędy, trochę bajerowania, miałem taką potrzebę żeby mi ktoś zrobił ciepłą, włoską biesiadę z mnóstwem przystawek, czterema daniami głównymi przeplatanymi za każdym razem małą kawą. Czyli z jednej strony różne źródła (bo to wreszcie opowiadanie o historii), ale rozmaicie użyte – mieszanka stylów i kierunków. Żegnamy się z Italią no to liczyłem na imprezkę pożegnalną.

A tu figa (z importu).
Nie chcę być niesprawiedliwy i od razu powiem, że źródeł jakich wykorzystuje autorka jest naprawdę sporo (dobrych kilka procent objętości wersji czytnikowej na jakich widziałem je sumiennie wymieniane). Mnie nie podszedł sposób w jaki to zrobiła. Całość jest dla mnie podobna do bardzo długiego odczytu i choć nie muszę z niego zapamiętać wszystkich istotnych punktów na jakiś egzamin, to moja zdolność koncentracji co pewien czas słabła, uciekała.
Czyżbym się nudził?

Historię starożytnego Rzymu poznawałem dość dogłębnie, byłem z tego surowo oceniany i mam jakieś tło w głowie. Fakty przytaczane przez M.W.Beard idealnie się tam wpasowały – pytanie tylko jakbym się czuł nie wiedząc prawie nic o Rzymie, o jego dziejach. Przepadłbym, jak nic.
Na koniec zostawię plus dla „SPQR”: spodobało mi się podejście do źródeł i pozbawienie ich „nadmiaru znaczenia”. Autorka pisze wprost: mamy na czym pracować poznając Rzym tamtego czasu, ale wiele treści powinniśmy przesiać, zrezygnować z mitologizowania. Nie należy być pewnym i dużo sądów niech będzie wyrażane z przypuszczeniem. Być może nie odkryjemy w ten sposób wielu mechanizmów i przyczyn zjawisk nadających kształt ówczesnej epoce. Ale próbować warto.

Spodziewałem się czegoś innego, mówiąc bardziej dosadnie „coś nie pykło”.

Ja chyba chciałem gawędy, trochę bajerowania, miałem taką potrzebę żeby mi ktoś zrobił ciepłą, włoską biesiadę z mnóstwem przystawek, czterema daniami głównymi przeplatanymi za każdym razem małą kawą. Czyli z jednej strony różne źródła (bo to wreszcie opowiadanie o historii), ale rozmaicie użyte –...

Zijuantanejo (6/10):

Spodziewałem się czegoś innego, mówiąc bardziej dosadnie „coś nie pykło”.

Ja chyba chciałem gawędy, trochę bajerowania, miałem taką potrzebę żeby mi ktoś zrobił ciepłą, włoską biesiadę z mnóstwem przystawek, czterema daniami głównymi przeplatanymi za każdym razem małą kawą. Czyli z jednej strony różne źródła (bo to wreszcie opowiadanie o historii), ale rozmaicie użyte – mieszanka stylów i kierunków. Żegnamy się z Italią no to liczyłem na imprezkę pożegnalną.

A tu figa (z importu).
Nie chcę być niesprawiedliwy i od razu powiem, że źródeł jakich wykorzystuje autorka jest naprawdę sporo (dobrych kilka procent objętości wersji czytnikowej na jakich widziałem je sumiennie wymieniane). Mnie nie podszedł sposób w jaki to zrobiła. Całość jest dla mnie podobna do bardzo długiego odczytu i choć nie muszę z niego zapamiętać wszystkich istotnych punktów na jakiś egzamin, to moja zdolność koncentracji co pewien czas słabła, uciekała.
Czyżbym się nudził?

Historię starożytnego Rzymu poznawałem dość dogłębnie, byłem z tego surowo oceniany i mam jakieś tło w głowie. Fakty przytaczane przez M.W.Beard idealnie się tam wpasowały – pytanie tylko jakbym się czuł nie wiedząc prawie nic o Rzymie, o jego dziejach. Przepadłbym, jak nic.
Na koniec zostawię plus dla „SPQR”: spodobało mi się podejście do źródeł i pozbawienie ich „nadmiaru znaczenia”. Autorka pisze wprost: mamy na czym pracować poznając Rzym tamtego czasu, ale wiele treści powinniśmy przesiać, zrezygnować z mitologizowania. Nie należy być pewnym i dużo sądów niech będzie wyrażane z przypuszczeniem. Być może nie odkryjemy w ten sposób wielu mechanizmów i przyczyn zjawisk nadających kształt ówczesnej epoce. Ale próbować warto.

-----------------------------------------------------

Nobliszka (7/10):

Chyba żadnego z odwiedzanych przez nas krajów podczas tej podróży nie poznałam tak dogłębnie. Nie mam na myśli, że o Włochach wiem już wszystko, tylko to że ta wiedza jest najszersza w porównaniu do poprzednich naszych przystanków. Bo najpierw Oriana Fallaci i „Kapelusz cały w czereśniach” a teraz „SPQR. Historia starożytnego Rzymu”. I to od samego początku, z akcentem na legendę(?) o Remusie i Romulusie (swoja drogą, czy nie przypomina ona trochę historii Kaina i Abla?). I co najciekawsze jest w tej lekturze, to szerokie ujęcie dziejów starożytnego państwa-miasta, gdzie przedmiotem jest nie tylko polityka i wydarzenia historyczne ale również codzienność ówczesnych Rzymian.

Opowieść zaczyna się w roku 63 p.n.e od sporu Cycerona z Katyliną, aby zgrabnym saltem wrócić do zarania Rzymu a następnie kończy się w roku 212 n.e. kiedy to cesarz Karakalla nadał obywatelstwo rzymskie wszystkim wolnym mieszkańcom imperium. Jest to jednak koniec pozorny, gdyż w trakcie lektury co i rusz wraz z autorką robimy drobne wycieczki w lata kolejne. Jestem pod ogromnym wrażeniem wiedzy Mary Winifred Beard, jak i pracy jaką włożyła w gromadzenie materiału, przygotowując się do tej książki. Jestem jej jednocześnie wdzięczna za liczne znaki zapytania, które stawia analizując materiał źródłowy i poddaje w wątpliwość powszechnie uznane „fakty” historyczne. O ile ciekawsza byłaby nauka historii gdyby zamiast wkuwania dat i suchych faktów uczyła samodzielnego myślenia, poddawania w wątpliwość i formułowania własnych wniosków.

Zijuantanejo (6/10):

Spodziewałem się czegoś innego, mówiąc bardziej dosadnie „coś nie pykło”.

Ja chyba chciałem gawędy, trochę bajerowania, miałem taką potrzebę żeby mi ktoś zrobił ciepłą, włoską biesiadę z mnóstwem przystawek, czterema daniami głównymi przeplatanymi za każdym razem małą kawą. Czyli z jednej strony różne źródła (bo to wreszcie opowiadanie o historii),...

Kupujac te ksiazke oczekiwalem troche, ze bedzie to bardziej historia od poczatku Rzymu az do jego upadku w V. wieku. Chronologia wydarzen w ,,SPQR'' jest nieco niestandardowa i sama ksiazka nie porusza niektorych kwestii, ktore mnie najbardziej ciekawily, dotyczacych zycia i podbojow samych cesarzy. Niemniej jest to ksiazka, w ktora autorka wlozyla tytaniczna prace, przerobila mnostwo zrodel i tak naprawde ,,SPQR'' to analiza dziejow Rzymu (od krolestwa, przez republike, po cesarstwo) i samych Rzymian. Duzo sie dowiadujemy z tej ksiazki o samym zyciu starozytnych Rzymian i ich obyczajach. Ciekawa pozycja dla milosnikow antyku i godna polecenia. Wydanie Rebis bardzo porzadne.

Kupujac te ksiazke oczekiwalem troche, ze bedzie to bardziej historia od poczatku Rzymu az do jego upadku w V. wieku. Chronologia wydarzen w ,,SPQR'' jest nieco niestandardowa i sama ksiazka nie porusza niektorych kwestii, ktore mnie najbardziej ciekawily, dotyczacych zycia i podbojow samych cesarzy. Niemniej jest to ksiazka, w ktora autorka wlozyla tytaniczna prace,...

Bardzo lubię i szanuję Mary Beard, jeśli tylko mam okazję oglądam jej programy historyczne. Jej wiedza jest bardzo rozległa, komentarze przystępne, wciągające i dowcipne. Ale.... Nie wiem dlaczego jej charyzma nie przekłada się na książkę i pisarstwo. Książka napisana dość nudnawo, nie potrafię powiedzieć ile razy przy niej zasnęłam. Ilość informacji i liczne dygresje (które lubię) jest więcej niż zadawalająca, ale nie potrafię polubić tej pozycji, stąd taka ocena.

Bardzo lubię i szanuję Mary Beard, jeśli tylko mam okazję oglądam jej programy historyczne. Jej wiedza jest bardzo rozległa, komentarze przystępne, wciągające i dowcipne. Ale.... Nie wiem dlaczego jej charyzma nie przekłada się na książkę i pisarstwo. Książka napisana dość nudnawo, nie potrafię powiedzieć ile razy przy niej zasnęłam. Ilość informacji i liczne dygresje...

Szczerze mogę polecić tę książę wszystkim, nie tylko pasjonatom historii. Autorka operuje naprawdę świetnym stylem i książkę czyta się łatwo i przyjemnie. Sądzę, że to obowiązkowa pozycja dla każdego kto w jakimkolwiek stopniu interesuje się antykiem.

Szczerze mogę polecić tę książę wszystkim, nie tylko pasjonatom historii. Autorka operuje naprawdę świetnym stylem i książkę czyta się łatwo i przyjemnie. Sądzę, że to obowiązkowa pozycja dla każdego kto w jakimkolwiek stopniu interesuje się antykiem.

Czysta przyjemność

Czysta przyjemność