Star Wars Komiks 4/2017 - Darth Vader Koniec gry

polecam :)

polecam :)

Bardzo dobra seria,polecam miłośnikom Gwiezdnych Wojen.

Bardzo dobra seria,polecam miłośnikom Gwiezdnych Wojen.

Ostatni komiks z tego cyklu czytałam prawie rok temu. Jeju, nie wiedziałam, że minęło aż tyle czasu! W każdym razie... miło było wrócić. Komiks pozytywnie mnie zaskoczył już na samym początku. Ogółem podobała mi się historia, która była w pewnym sensie kontynuacją przedstawionej w którymś z poprzednich komiksów. Humor i akcja były dobrze wyważone tak, że nie miało się dość, a właśnie pragnęło więcej i więcej. Podobały mi się również nawiązania do przeszłości - historii wszystkim znanych z filmów. Przy nich tym bardziej widać było, jak piękną kreską komiks został powołany do życia. Cieszę się, że w końcu mam czas, by siąść, poczytać i móc to wszystko docenić. Tęskniłam.

Ostatni komiks z tego cyklu czytałam prawie rok temu. Jeju, nie wiedziałam, że minęło aż tyle czasu! W każdym razie... miło było wrócić. Komiks pozytywnie mnie zaskoczył już na samym początku. Ogółem podobała mi się historia, która była w pewnym sensie kontynuacją przedstawionej w którymś z poprzednich komiksów. Humor i akcja były dobrze wyważone tak, że nie miało się dość,...

Zachęcony bardzo przyjemnym komiksem „Ostatni Lot Gwiezdnego Niszczyciela” postanowiłem sięgnąć po tom kolejny jakim jest Darth Vader. Odrazu wita na przepiękna okładka wykonana przez Juan'a Gimenez'a. Pod względem wizualnym, jest jedna z najlepszych jakie widziałem w życiu. Prejdzmy więc do fabuły, która nie prezentuje sie już tak ciekawie. Niestety ta seria okazałą się mniej luźna niż seria główna, w którą można wskoczyć w (mam nadzieję), że w każdym momencie. „Koniec Gry” kontynuuje wątki z poprzednich tomów. Poprzednie historie raczej nie są niezbędne, do czerpania radości z tego tomu, jednak osobiście wiele straciłem rozpoczynając moją przygodę z mrocznym lordem od tomu ostatniego. Przejdźmy zatem do fabuły. Od razu rzuca się w oczy, że Disney chcę doić tę markę jak dziką świnię. Spodziewasz się niesamowitych zwrotów akcji, których jest tak pełno w legendach? Zapomnij o tym. Fabuła jest dość liniowa, i nie ma prawie żadnego zapadającego w pamięć momentu. Mimo tego historia nie nudzi, a i ma kilka bardzo kreatywnych pomysłów z którymi nie spotkałem się nigdy wcześniej. Niestety te kilka elementów nie są w stanie uratować miałkiej fabuły. Na szczęście pod koniec owego tomu, dostajemy 10 stronnicową niemą historyjkę. Jest ona perfekcyjna i po prostu wgniata w fotel podczas czytania. Przejdźmy zatem do strony graficznej. Główną historie rozrysował Salvador Larroca. Jego prace są dobre, przyjemne, jednak wyglądają trochę sztucznie i nazbyt sterylnie. Bardzo brakuje tym rysunkom cieniowania, którego jest zdecydowanie za mało, a jak już się pojawia, widzimy go w postaci niezbyt przyjemnych przerywanych kresek. Kolory nałożone przez Edgara Delgado są całkiem ok i pasują do rysunków, jednak nie zasługują na żadne większe oklaski. Inaczej sprawa ma się z historią dodatkową. Zarówno rysunki Max’a Fiumara jak i genialne kolory Dave’a Steward’a stanowią wysoki poziom. Pracę tych panów rewelacyjnie współgrają ze sobą. Ta historyjka, zarówno pod względem wizualnym jak i fabularnym jest bardzo przyjemna i zapadająca w pamięć. Pomimo kilku wad, bardzo serdecznie polecam sięgnąć po ten album, jednak radzę upewnić się wcześniej, że przeczytałeś poprzednie komiksy z tej serii.

Zachęcony bardzo przyjemnym komiksem „Ostatni Lot Gwiezdnego Niszczyciela” postanowiłem sięgnąć po tom kolejny jakim jest Darth Vader. Odrazu wita na przepiękna okładka wykonana przez Juan'a Gimenez'a. Pod względem wizualnym, jest jedna z najlepszych jakie widziałem w życiu. Prejdzmy więc do fabuły, która nie prezentuje sie już tak ciekawie. Niestety ta seria okazałą się...

Zakończenie serii „Darth Vader”. Lord Vader postanawia ostatecznie rozprawić się z doktorem Cylo, a dwójka droidów kontynuuje poszukiwanie doktor Aphry.

Widać tutaj, że scenarzysta wraz z końcem serii starał się domknąć wszystkie możliwe wątki. Żegnamy się z tu z częścią postaci. Miałem wprawdzie nadzieję, że ci bohaterowie zostaną jeszcze rozwinięci, ale ich ostatnie sceny są naprawdę mocne i nawet czasami poruszające. Trochę jednak rozczarowało, że w pewnym momencie nie odważono się na pewne rozwiązanie.

Bardzo dobrze jest tu poprowadzona doktora Aphra. Jej relacje ze ścigającymi ją droidami są naprawdę dobrze poprowadzone i miejscami mogą wywołać uśmiech. Bardzo podziwiam pomysłowość i spryt tej bohaterki.

Tytułowy bohater ma też wiele świetnych momentów. Wszystkie starcia z przeciwnikami są naprawdę przemyślane. Pokazuje to w pełni potęgę lorda sithów. Szczególnie warto wspomnieć swego rodzaju wewnętrzną walkę lorda Vadera ze swoją przeszłością. Bardzo udanie nawiązuje się tu do prequeli.

Za rysunki odpowiada tu tradycyjnie Salvador Larocca, którego nie znoszę. Postacie rysowane prze niego wyglądają nienaturalnie i naprawdę trzeba docenić scenariusza pozwalający zapomnieć o graficznych niedostatkach.

Pod koniec czytelnik dostają również króciutką historyjkę „Koda” przedstawiającą ludzi pustyni z Tatootine, którzy przeżyli starcie z lordem Vaderem. Nie ma tu żadnych dialogów, więc cała opowieść ukazana jest za pomocą rysunków. Max Fiumara bardzo dobrze poradził tu sobie z mistyczną historią tego ludu. Ta część komiksu wygląda jakby była rysowana za pomocą pasteli, a ostatnia strona robi naprawdę duże wrażenie.

Ten zeszyt jest godnym zakończeniem serii. Polecam go pomimo mojej niechęci do rysunków Salvadora Larocci.

Zakończenie serii „Darth Vader”. Lord Vader postanawia ostatecznie rozprawić się z doktorem Cylo, a dwójka droidów kontynuuje poszukiwanie doktor Aphry.

Widać tutaj, że scenarzysta wraz z końcem serii starał się domknąć wszystkie możliwe wątki. Żegnamy się z tu z częścią postaci. Miałem wprawdzie nadzieję, że ci bohaterowie zostaną jeszcze rozwinięci, ale ich ostatnie...

Ciekawy tom. Na początku mamy wykład Imperatora o tym, jak zasada dwóch doprowadziła do jego osoby. A następnie o tym, jak szukał swojego ucznia, jak ważny w jego planach był Vader, jak gładko poświęcił hrabiego Dooku, Maula, ale o Vadera walczył, żeby utrzymać go przy życiu. W tym zadaniu pomógł mu sztab naukowców, wśród których był Cylo, konstruktor pseudo-jedi bliźniaków z poprzednich tomów, który otwarcie wyzywał Vadera.

Obecnie Cylo jest zdemaskowany i Vader dostaje rozkaz jego zlikwidowania. Po drodze Vader chce odnaleźć dr Aphro. Na drodze staje mu inspektor Thanoth. Próbuje wpleść Vadera w swoją intrygę w zamian za wskazówkę dotyczącą miejsca pobytu dziewczyny. Czy mu się to udało? Odpowiedź w komiksie. Tymczasem Vader skupia się na pościgu za Cylo.

Cylo pilotuje jakieś dziwaczne biostatki, którymi potrafi stawić opór imperialnym niszczycielom. Ba, potrafi nawet zagrozić samemu Imperatorowi na superniszczycielu Executorze. Vader musi stanąć w obronie swego mistrza. Jednak na jego drodze oprócz Cylo stają inni przeciwnicy, a Cylo ma w kieszeni straszną broń, ponieważ oprócz tego, że może się w nieskończoność odradzać z kolejnych klonów, zna tajniki konstrukcyjne egzoszkieletu Vadera. Ale czy właściwie potrafi docenić potęgę ciemnej strony mocy i wykorzysta swoją przewagę? Czy Vader w jakiś sposób zdoła wypełnić rozkaz Imperatora względem nieskończenie odradzającego się przeciwnika?

Ciekawy tom. Na początku mamy wykład Imperatora o tym, jak zasada dwóch doprowadziła do jego osoby. A następnie o tym, jak szukał swojego ucznia, jak ważny w jego planach był Vader, jak gładko poświęcił hrabiego Dooku, Maula, ale o Vadera walczył, żeby utrzymać go przy życiu. W tym zadaniu pomógł mu sztab naukowców, wśród których był Cylo, konstruktor pseudo-jedi bliźniaków...